Eetzicht

Wat gebeurt er als je ergens aan tafel zit?
Wat hoor je, wat zie je en wat staat er op tafel? Kortom: wat is je eetzicht?

Klik op de foto voor grote weergave.

_________________________________________________________________________

325 ) Thailand, Chiang Mai
vrijdag 28 februari 2020 – 19:36
De laatste Eetzicht van deze reis is dezelfde locatie als toen ik begon (nr. 311, op de kop af twee maanden geleden): de avondmarkt van Chiang Mai. Alleen bij een ander stalletje, en ander voedsel: noedelsoep. Ben er verknocht aan geraakt, zoals aan de Phở in Vietnam. Licht verteerbaar, voedzaam, kostelijk. De heilige drie-eenheid van de goede keuken. Het enige wat ontbreekt is goed gezelschap. Twee maanden alleen gegeten. Daar komt nu een einde aan. Nog ’n paar dagen en ik ben thuis, bij mijn geliefde. Wat wil een mens nog meer?

_________________________________________________________________________

324 ) Thailand, Hod
dinsdag 25 februari 2020 – 09:15
Zonder twijfel een van de aangenaamste plekjes van deze reis: Phu-Anna Eco Lodge. Aan de rand van de stad, vond het bij toeval, bescheidener kon het bordje niet zijn, een pijltje naar links een steegje in, Eco Lodge. En toen dit. Gebouwd met lokale materialen, uitkijkend op een eigen meertje en rijstpaddies, geen enkel geluid behalve dat van vogels die ook hier hun heil zoeken. In m’n agenda gekeken, data gecheckt, kan het? Ja, het kan. Twee nachten gebleven. Paradijs.
Op tafel: gestoomde pompoen, tomaat, kraakverse peultjes, omelet, divers fruit en zelfgebakken chocoladecake.

_________________________________________________________________________

323 ) Thailand, Sangkhom
zondag 5 februari 2020 – 07:38
Die rieten hutjes links, vroeger werden die verhuurd, nu niet meer, je zou er opgevreten worden door de muggen. Vergane glorie, maar wel fotogeniek. Ik sliep in een klein huisje, bungalow heet het steevast, zo’n ding op poten waar de hond schuilt als de zon te fel is en je altijd voldoende ruimte hebt om je fiets ’s nachts in de kamer te zetten. Daar achter de Mekong, hier is ze loom en breed, straks komen de rotsen en de zandbanken. Op de achtergrond Laos. Wat een lief plekje, dit. Lieve mensen, roeiend met de riemen die ze hebben. Er is een menukaart maar weinig gasten, de keuken is dicht, geen soep voor ontbijt. Eieren en toast, dat lukt nog wel. Later kwamen ze met bananen en mango en en een glimlach die de zon doet schijnen. Noteer de naam, mocht je ooit in Sangkhom komen: Guesthouse Bouy.

_________________________________________________________________________

322 ) Laos, Phonehong
woensdag 29 januari 2020 – 18:45
Een bizar oord, dit Phonehong. Vanochtend daalde ik definitief af uit de bergen, opeens was het voorbij, alsof met een mes de bergen werden afgesneden, de weg plat en strak. Nadeel was de toename van industrie, die bouw je op vlakke grond en niet in de bergen. Cementfabrieken vooral, stof en rook. Vond een plek voor de nacht in dit stadje, maar alle winkels dicht, geen restaurant te vinden. In mijn logboek schreef ik: ‘Brede straat met hier en daar schemerend licht, af en toe een denderende vrachtwagen, koplampen priemend in stoffige duisternis. Onwerkelijk, als een filmdecor.’ En toen als in een wonder toch opeens dit eethuis, zeg gerust restaurant, de menukaart kamerbreed aan de wand en warempel een heerlijk bord gewokte groenten en rijst, spiegeleieren en het bakje bouillon dat je er bij krijgt, vaste prik. Op sommige dingen moet je kunnen rekenen in dit leven.

_________________________________________________________________________

321 ) Laos, Phou Khoun
zondag 26 januari 2020 – 08:46
Ruim duizend meter boven de zeespiegel, dit dorpje op de heuvelrug waar de weg splitst en het leven beheerst wordt door goederentransport. Overslag, opslag, kleine pick-ups tot grote grommende vrachtwagens, alles komt hier langs en de mannen moeten eten, net als de fietser die zich hier tegoed doet aan rijstnoedelsoep met ei en tofu. Voeding is een constante zorg, spieren die hard werken hebben eiwit nodig om te herstellen, 1,5 gram per kilo lichaamsgewicht als je flinke inspanning levert, en dat doe je als je door de wereld fietst. Ik weeg rond de 75 kilo, met al dat fietsen misschien wat minder, maar hoe kom ik aan ruim 100 gram eiwit per dag? Het blijft puzzelen.

_________________________________________________________________________

320 ) Laos, Luang Prabang
woensdag 22 januari 2020 – 19:39
Een heerlijk oord, Luang Prabang. Een aanzienlijk deel van de oude stad en de omliggende dorpen staan op de UNESCO lijst. Terecht, met z’n prachtige boeddhistische kloosters en tempels en de Franse koloniale architectuur uit de 19e en 20e eeuw. De sfeer op straat wordt onvermijdelijk gekleurd door het toerisme, maar ik ken geen stad (ook niet het befaamde Hoi An in Vietnam) dat zich zo fier overeind houdt in haar oorspronkelijke pracht. Voor de wat luxere toeristen, veelal Fransen in groepsverband, is er een veelvoud aan fraaie restaurants waar je met gemak voor dertig euro kunt dineren, maar als fietser op budget is dat pure verspilling. Liever ga je naar de avondmarkt waar je in een steegje voor anderhalve euro een bord groenten en rijst kunt opscheppen. Een walhalla voor vegetariërs, backpackers en fietsers.

_________________________________________________________________________

319 ) Laos, Ban Vang Lae
maandag 20 januari 2020 – 08:57
Nee, ik zit hier niet aan mijn geliefde Mekong, maar aan de Nam Ou Khong, letterlijk ‘rijstkom rivier’. Samen met de Mekong is zij de enige rivier met voldoende diepgang voor transport per boot. Ook al moet je rekening houden met enorme rotsformaties waar de bootsman omheen moet. Vijftien jaar geleden gingen Mirjam en ik met een boot over deze rivier, dit keer zie ik haar alleen vanaf de fiets. En zoals nu, tijdens het ontbijt in een totaal verlaten resort waar ik de enige gast ben. Na een paar pittige fietsdagen, inclusief een geperforeerde achterband door een joekel van een spijker, trakteer ik mijzelf op twee dagen retraite in dit lustoord. Op de ochtend van mijn vertrek ik er opeens een touringcar met twintig Fransen die opvallend veel geluid produceren. Zo vallen de puzzelstukjes mooi op hun plaats.

_________________________________________________________________________

318 ) Laos, Pak Beng
dinsdag 14 januari 2020 – 08:52
Het restaurant waar ik ontbijt hoort bij het guesthouse waar ik sliep, ze liggen tegenover elkaar aan weerszijden van de smalle weg, die meteen de enige weg is in het dorp en de komende 150 kilometer ook de enige weg zal zijn. Vanochtend was het druk in het dorp, tot de boot naar Luang Prabang vertrok en alle reizigers, die gisteren aankwamen, weer meenam. Vanavond zal het weer druk zijn, als de boot uit Houayxay komt en z’n lading uitspuugt. Dagelijks ritueel, en de guesthouses en restaurantjes van Pak Beng bestaan door die dagelijkse stroom backpackers, van wie niemand blijft behalve de eenzame fietser uit Holland, die intens tevreden aan z`’n ontbijt zit.
Op tafel: omelet, toast, vers fruit en zwarte koffie. Veel meer heb je niet nodig om tevreden te zijn. Plus dat heerlijke uitzicht natuurlijk, op de Mekong.

_________________________________________________________________________

317 ) Laos, Houayxay
zondag 12 januari 2020 – 14:36
Kijk eens aan, dezelfde dag, maar nu aan de andere kant, in Laos. Meteen omdenken en de Thaise spelregels vergeten: ze rijden hier rechts, en honderdduizend Laotiaanse kip is een tientje. En of het met het communistische systeem te maken heeft, anders dan in Thailand is rond het middaguur niets open op zondag. Behalve deze aardige mevrouw met haar street food en een al even aardige jongeman die Engels spreekt en uitlegt dat in de Laotiaanse keuken veel met verse erwtenscheuten gewerkt wordt. Het is windstil en de thermometer haalt rond dit uur met gemak de 37. Kan het zijn dat het hier warmer is dan aan Thaise kant? Nee. Toch voelt het zo.

_________________________________________________________________________

316 ) Thailand, Chiang Khong
zondag 12 januari 2020 – 08:10
Laatste ontbijt in Thailand, voorlopig. Aan de andere kant is Laos, daar gaat het heen, ik moet straks de rivier over. Toen we hier vijftien jaar geleden waren staken we over met een bootje, nu ligt er een kanjer van een brug, de zoveelste ‘Friendship Bridge’, dat woord gebruiken ze consequent, alsof elke brug een bezegeling van buurmans vriendschap is. Kom over een paar jaar hier terug en er ligt een nieuwe promenade, nu is alles opengebroken en rijden draglines en vrachtwagens af en aan in grote stofwolken. Kom op, eet je ontbijt. Joghurt en muesli, iets anders was niet te krijgen. Koop straks nog wel wat bananen.

_________________________________________________________________________

315 ) Thailand, Chiang Sae
Woensdag 8 januari 2020 – 18:07
Natuurlijk is het reuze romantisch om zo op de boulevard langs de Mekong te zitten en zien hoe je eten wordt klaargemaakt in dat kleine streetfoodkarretje, maar dan die vis… je zegt tegen jezelf dat je de eiwitten en aminozuren nodig hebt en hij gaat kraakvers op de barbecue, maar dan zit je met zo’n dood dier en dan dat pielen en wroeten om er stukjes uit te krijgen en oppassen voor graten, stel dat je er hier een in je keel krijgt, maar vooral die kop, dat dier dat hier op mijn bord ligt, nee, dat is fout. Dat doen we alleen in uiterste nood als er echt geen alternatief is. Dus schenk nog maar een biertje in.

_________________________________________________________________________

314 ) Thailand, Ban Tham
donderdag 2 januari 2020 – 07:57
Vroeg in de ochtend, de vrouw in de keuken spreekt alleen Thai, dus niemand heeft me kunnen uitleggen of ‘Hut’ een Thais woord is, of dat het sloeg op de kleine rieten huisjes aan de andere kant van de weg waar ik vannacht geslapen heb. Heerlijke plek, goedkoop, simpel en romantisch, pal voor de deur enorme bamboebossen die knakten en kraakten, een verrukkelijk slaapliedje. Aan deze kant van het weggetje het bijbehorende ‘Hut’ restaurant. En goed ontbijt ook nog: Jok (spreek uit als joke), een hartige rijstsoep waar normaal gebakken varkensgehakt in zit, maar bij mij handenvol kruiden. Allesbehalve een grap, deze soep. Voedzaam, licht op de maag en lekker ook nog. Daar kan je tot lunchtijd mee in het zadel.

_________________________________________________________________________

313 ) Thailand, Chiang Dao
dinsdag 31 december 2019 – 11:32
Thailand heeft 76 provincies, onderverdeeld in 878 districten die zijn onderverdeeld in 7255 gemeentes die zijn onderverdeeld in 69.307 dorpen. Zo, weet je dat ook weer. Als je in Thailand een wegblokkade ziet met politie en een hoop drukte weet je dat je bij een districtsgrens bent. Ik ben nu in Chiang Dao, subdistrict Mueang Na, bij Checkpoint Kaeng Tao. Rond zulke controlepunten ontstaan kleine gemeenschappen van ondernemers die eten en drinken verkopen. Zoals hier, een keurig stalletje met veel fruit en verse avocadoshake. Fantastisch, dat ondernemerschap. En ook: godendrank voor de fietser die nog in z’n ritme moet komen.

_________________________________________________________________________

312 ) Thailand, Chiang Mai
zondag 29 december 2019 – 09:16
Je zit buiten met je ontbijt, het is rond de 23 graden en je weet dat het thuis kwakkelwinter is met wind en regen. Schuldgevoel is niet op z’n plaats zeg je dan om je onrust te bezweren. Zo gaat het altijd, de eerste dagen als je in je eentje op pad bent. Kijk, die rode kast, dat is een ATM. Dit is de achterkant, de voorkant met de pinautomaat is aan de straatkant. Het gevaarte staat aan alle kanten vrij, ziet er uit alsof je hem met een auto zo ondersteboven kunt rijden. Zouden ze in Thailand al eens van een plofkraak hebben gehoord? Kennelijk niet. Houden zo.

_________________________________________________________________________

311 ) Thailand, Chiang Mai
zaterdag 28 december 2019 – 18:39
In Chiang Mai aankomen en ’s avonds niet naar de food market gaan bij de oude stadspoort? Je bent gejetlagged, onzeker over de weken die komen gaan, onzeker of je die fietstocht nu wel moet maken, had je niet thuis moeten blijven, kan dat wel, al die weken weg, en dan ergens met die hutspot in je hoofd in een restaurant gaan zitten? Dat is vragen om moeilijkheden, dan jinx je je komende verblijf in Zuidoost-Azië. Dus een driestuiver hap bij een van de talloze eettentjes die eind van de middag worden opgebouwd en tot rond middernacht blijven staan. Of die geeuwende jongeman ook gejetlagged is? Ik vroeg om gebakken rijst, hij legt er meteen een kippenpoot bij. Had ik niet om gevraagd. Heb honger, dus gewoon opgepeuzeld.

_________________________________________________________________________

310 ) Libanon, Beirut
donderdag 13 oktober 2019 – 10:31
Toen we dit hotel boekten, wisten we veel dat het middenin de zwaarbewaakte regeringswijk van Beirut ligt. Uitgestorven straat, aan het eind een slagboom en bewapende militairen met zonnebrillen die streng kijken, je mag alleen door als je kunt aantonen dat je in dat en dat hotel logeert, en dan nog heb je het idee dat ze je liever zouden tegenhouden, dan voelt hun job tenminste als nuttig, tegen mensen zeggen Stop, tot hier en niet verder. Ja maar, Nee, geen ja maar. Vanaf het dak kunnen we ze net niet zien, die soldaten. Willen we ook niet. We willen ontbijten en over de daken in de verte kijken en zeggen jammer, vanmiddag gaan we naar huis.

_________________________________________________________________________

309 ) Libanon, Deir el-Qamar
woensdag 09 oktober 2019 – 09:31
Deir el-Qamar betekent ‘Klooster van de maan’ in het Arabisch. Kan je dat geloven? Doe maar, want zo romantisch als de naam, een verblijf in guesthouse Beyt el Jabal, (Huis van de Berg’) maakt het allemaal dubbel zo mooi. Het eeuwenoude stadje is beeldschoon, en het guesthouse is een prachtig gerestaureerde serie uit steen opgetrokken gebouwen die met elkaar verbonden zijn. En dan deze plek, kijk nou toch, onder de vijgenboom, uitzicht op een diepe kloof, een kostelijk ontbijt met olijven, schapenkaas, vers gebakken Man’ouche, geurige koffie, je zou de tijd stil willen zetten, alsjeblieft, laat er nooit een einde aan komen.

_________________________________________________________________________

308 ) Libanon, Batroun
zaterdag 05 oktober 2019 – 09:09
Een van de oudste steden ter wereld, lezen we over het Libanese kustplaatsje Batroun. Gebouwd door de Feniciërs (of Phoeniciërs), zeevaarders en handelaren en stichters van koloniën rond de Middellandse Zee, hun handelsgebied. Aan de kust van het huidige Libanon waren dat steden als Batroun en Sidon, die later onder Romeinse heerschappij kwamen. Geen Romein of Feniciër die het huidige kustgebied zou herkennen, volgebouwd met lelijkte. Behalve dit Batroun, waar je in sommige straatjes met de nodige fantasie iets van dat verre vroeger terug kunt vinden. Zouden die Romein of z’n Fenicische voorganger de Man’ouche met za’atar herkennen? Geen idee hoe ver dit gerecht teruggaat in de tijd, nu is het in elk geval Libanees standaardvoedsel: een soort flinterdunne pizza met een mengsel van wilde tijm, sumak, sesamzaad en olijfolie. Ik haalde het voor ontbijt bij het bakkertje om de hoek en moest in de rij wachten, terwijl de bakker en zijn knecht bij de gloeiende oven in de weer waren. Dat zouden de Romein en zijn vriend wél herkennen, daaraan is in al die eeuwen niets veranderd.

_________________________________________________________________________

307 ) Slovenië, Piran
donderdag 13 juni 2019 – 13:02
Heerlijke afsluiting van een reis door het prachtige Slovenië voor het BROOD-project: een dagje uitwaaien in het beeldschone Piran (Pirano op z’n Italiaans), met z’n Venetiaanse architectuur, de haven vol vissersboten en chique zeiljachten, de fraaie 14e eeuwse rooms-katholieke St. George kerk, bij ons bekend als Sint Joris die de draak versloeg. Heerlijk uitzicht vanaf de toren, wel hoog voor iemand die hoogtevrees heeft. Gauw omlaag dus, naar een terras aan de haven, kostelijke salade met peer en blauwaderkaas en een puike witte wijn. Welke? Weet ik veel. Een lekkere. Want ze kunnen er wat van hoor, van wijn maken, die Slovenen.

_________________________________________________________________________

306 ) Thailand, Lat Krabang
donderdag 28 februari 2019 – 18:05
Een food court op de markt van Lat Krabang, een buitenwijk van Bangkok. Ook al is het al vroeg in de avond, de temperatuur is nog steeds aanzienlijk, rond de 35°C. Hier op de markt haal je je eten bij een stalletje en gaat zitten waar plaats is. Later komt iemand van waar je het eten gekocht hebt om borden en bestek op te halen. Ik zit alleen, maar het is niet persoonlijk, Thai gaan niet gauw aan een tafel zitten waar al iemand zit, en zeker niet bij een farang. Eerlijk gezegd vind ik het wel best zo. Anders moet je met vreemdelingen aan de small talk. Hou ik niet zo van. Ook niet met bekenden trouwens.
Op tafel: gestoomde rijst, roerbakgroenten en gemarineerde tofu.

____________________________________________________________________

305 ) Thailand, Kho Khlan
vrijdag 22 februari 2019 – 12:45
De hitte is overstelpend. 36°C, gevoelstemperatuur rond de 40°C. De man linksachter heeft z’n shirt opgerold, doen ze hier vaak, ook als ze op de brommer zitten, koele wind op je bast. Hier onder het dak hangt de hitte loodzwaar, alle fans draaien, behalve die aan het plafond. Ik zit in de turbo van dat grote ding, maar hij verplaatst vooral warme lucht. Veel foto’s van de oude koning hier. Die links aan de paal begint te scheuren, zal door de ventilatoren komen. Of dat mag, afbeeldingen van de oude koning, of ben je als Thai verplicht nu in je eigen huis naar die zoon te kijken? Afgedwongen respect. Bah.
Op tafel: geroerbakte groenten en rijst. Beetje hetzelfde liedje steeds, maar wat moet je.

_________________________________________________________________________

304 ) Thailand, Sangkha
zondag 17 februari 2019 – 18:38
Er zijn twee eigenaardigheden op deze foto. Ten eerste de plek. Het restaurant van een motel-hotel, weet niet hoe het te noemen, bij de poort staat een woord in Thai (โรงแรม, spreek uit als Rongræm), bleek een reusachtig motel waar haast niemand is. Een parkeerterrein waar honderd auto’s kunnen maar er staan er slechts vijf, en het restaurant ziet er uit alsof zojuist iedereen ‘m gesmeerd is en netjes borden en glazen heeft meegenomen. Het tweede is dat bierflesje. LEO staat op het etiket. Latijn voor leeuw. Maar welk dier staat er op? Een luipaard! Heb het uitgezocht. De CEO van de brouwerij wilde voor een nieuw bier per se de naam Leopard, want daar had hij een foto van in zijn werkkamer (!), maar de naam was te lang voor het etiket, werd dus afgekort naar Leo met een punt erachter die later verdween. Lijkt mij een urban legend om een stomme fout van de CEO te verdoezelen, maar dat zal wel voor altijd een raadsel blijven.
Op tafel: groentesoep met tofu, gestoomde rijst en dus dat biertje. Dat overigens prima smaakt.

_________________________________________________________________________

303 ) Thailand, Nam Khun, Khok Sa-at
donderdag 14 februari 2019 – 06:55
Vroeger hadden Nonglak Srisuk en haar Noorse echtgenoot Trond Antonesen een goed lopende ‘farmstay, met groepen die er de nacht doorbrachten en excursies deden in het natuurgebied in dit grensgebied tussen Thailand en Cambodja, maar daar kwam in 2008 abrupt een eind aan toen Thailand en Cambodja elkaar in de haren vlogen over de vraag op wiens grondgebied de 11e eeuwse Preah Vihear Khmer tempel stond. Er vielen doden, de VN werden ingeschakeld, in 2013 werd een gedemilitariseerde zone ingesteld en het grondgebied werd in gelijke delen aan de strijdende partijen toebedeeld, maar nog steeds zijn er aan Thaise kant militaire controleposten, grensovergangen zijn gesloten en het toerisme is zo goed als nul. Nonglak en Trond voorzien in hun levensonderhoud met tuinbouw en gewasveredeling, en af en toe een fietser die een nachtje komt slapen en voor vertrek in het ochtendgloren en stevige bak noedelsoep krijgt voorgezet.

_________________________________________________________________________

302 ) Thailand, Khong Chiam
woensdag 6 februari 2019 – 18:32
Duisternis, waar je ook kijkt. Gitzwart de avond over de rivier Mun, die je niet alleen niet ziet maar ook niet hoort, maar dat heeft niets met duisternis te maken maar alles met laag water. Wat je ook niet ziet, of bijna niet, is de man op de ingelijste foto. Een monnik, waarschijnlijk uit een nabij klooster, aanbeden door de eigenaar. Mooi, dat vage beeld van een verschoten foto. Langzaam wordt het bleker en bleker, tot geen beeld meer over is, alleen maar een lege lijst. Lijkt me wel mooi, voor een boeddhistische monnik. Onthechting van al het aardse, dat is toch het streven? Op een dag ben je weg. Mooi toch?
Op tafel: gestoomde rijst, spiegelei en geroerbakte groenten in oystersauce. En een biertje met veel ijs.

_________________________________________________________________________

301 ) Laos, Non Bok
maandag 28 januari 2019 – 10:18
Vandaag is alles stofrood. Berm, bomen, alles. Onverharde wegen, het is moeizaam fietsen, als er een vrachtwagen aankomt wolkt het stof, berg je dan. Aan het eind van de rit knarst het tussen je tanden. Ik ben al ’n tijdje onderweg, vroeg vertrokken maar nog ver te gaan, er moet brandstof in. De sfeer was relaxed toen ik deze foto maakte, het meisje rechts bij de vrouwen kwam nog selfies met me maken. Dan komt een groep mannen die het, om tien uur in de ochtend, op een zuipen zetten. Whisky, zegt een van hen, en gebaart dat ik moet aanschuiven. Lodderige kop, de stem te hard. Verkeerd volk, tijd om te gaan.
Op tafel: noedelsoep met gulle handen groenvoer, als je geen vlees eet ben je voor ’n paar dubbeltjes klaar. Nou ja, vier eurokwartjes

_________________________________________________________________________

300 ) Laos, Thakhek
zondag 27 januari 2019 – 18:29
Op de kaart lijkt het alsof de weg pal langs de Mekong loopt, maar dat is wishful thinking. Af en toe schampen ze elkaar en heb je al fietsend de heerlijkheid van het brede water. Maar meestentijds buigt de weg af naar het binnenland, zie je niks, althans geen water. Nu wel, gelukkig. De avond is gevallen. Dat gaat nogal plotseling. Leonard Huizinga schreef ooit in zijn schelmenroman Olivier en Adriaan, ik citeer uit geheugen, met een klap viel de avond. Zo gaat dat hier ook, opeens is het zover, alsof de schemer wordt overgeslagen. Aan de overkant Thailand, de stad Nakhon Phanom. Ik heb daar ooit gezeten hebben en zag het licht van Laos. Zo kijk ja altijd naar waar je niet bent.
Op tafel: geroerbakte paddestoelen, rijst, zoet-zure soep en vegetarische loempia’s. Veel, ja, maar morgen een stevige tocht voor de boeg, moet bunkeren.

_________________________________________________________________________

299 ) Laos, Lak Sao
dinsdag 22 januari 2019 – 17:50
Een restaurant aan de rand van het kleine stadje aan de weg die naar Vietnam voert en waarlangs ik net gekomen ben, alles mist en regen en narigheid, en nu in Laos een fysieke sensatie die ik bijna vergeten was: zon, warmte. Ofschoon dat nu alweer minder wordt, zogauw de zon achter de bergen verdwijnt koelt het snel af. Ik ben de enige klant, straks wordt het drukker, Vietnamese chauffeurs die nog even willen bunkeren voordat ze de lange weg terug moeten, langzaam bergop kruipend met hun zware vrachtwagens. 25.000 LAK all you can eat, ongeveer € 2,60. Ik denk tenminste dat dat op het spandoek staat. Ik ben voor de helft klaar, want geen vlees. Dat scheelt.
Op tafel: geroerbakte groenten, spiegelei en gestoomde rijst.

_________________________________________________________________________

298 ) Vietnam, Pho Chau
dinsdag 22 januari 2019 – 08:31
Mijn laatste ontbijt in Vietnam, dadelijk gaat het naar de grens met Laos. Kijk ze eens rijden daar op straat in hun poncho’s, het is weer regen wat de klok slaat. Hopelijk is het straks aan de andere kant van de bergen droog en warm.
En opeens zit hij naast me. Zit een tafel verder, pakt zijn blikje Red Bull en schuift bij me aan. Ik lepel rustig mijn kom soep leeg, en intussen blijft hij naar me kijken en glimlachen. Word ik er onrustig van? Overal anders zou dat een normale reactie zijn maar hier, nee. Ik zie het als symbool van mijn afscheid van Vietnam, die glimlach die van geen wijken wil weten. Alsof hij wil zeggen komt goed. Echt, komt allemaal goed.

_________________________________________________________________________

297 ) Vietnam, Do Luong
zondag 20 januari 2019 – 13:29
Waar ben ik? Eethuis annex kruiwagenwinkel of omgedraaid, hier verkopen we kruiwagens en als je er toch bent, schuif aan en eet een hapje mee. Dat doe ik, maar hoe mooi ook, die zelfgemaakte kruiwagens, toch maar niet. Liever een goeie bak soep, ik heb een zware rit achter de rug, veel klimmen, en nu honger. Maar pech, het is zondag, nergens een eethuisje open behalve dit. Weet niet waarom dat is, misschien hier meer christenen dan elders en dan het zondagsgebod? Maar waarom zijn bijna alle andere winkels dan wel open? Naar schatting 15% van de Vietnamezen is christelijk, tweederde daarvan katholiek, weet ik nog uit de tijd dat we onze Vietnamgids schreven. Hoe dan ook, de kruiwagenmaker roept zijn jongste dochter die een mondje Engels spreekt en vijf minuten later heb ik een bord met eten. Geroerbakte witte kool en rijst. Meer hebben ze niet in huis. Heel goed. Zo leer je tevreden zijn.

_________________________________________________________________________

296 ) Vietnam, Quang Trung
zaterdag 19 januari 2019 – 08:09
Let op die man links, buiten aan dat tafeltje, met die dikke jas aan. Zit lekker te smikkelen, kijkt nu op omdat ik een foto maak, daarna zal hij zich weer over zijn soepkom buigen en doorgaan met eten. En dan, opeens, is hij verdwenen en niemand heeft het gemerkt. Is opgestaan, op zijn brommer gestapt en weggereden. Veel ophef en geschreeuw: hij is ‘m zonder te betalen gesmeerd! Iemand rent nog de straat op, maar te laat, de ontbijtdief is gevlogen.
Op tafel: noedelsoep waar veel chili in blijkt te zitten, oef, even doorbijten. Daarnaast dun gesneden gember, een kommetje met kraakverse sla en taugé en banh, een klein stokbroodje.

_________________________________________________________________________

295 ) Vietnam, Xa Co Tièt
zondag 13 januari 2019 – 08:49
Rijst, soep, noedels en rijstepap serveren ze hier. En hondenvlees, thịt chó. Zouden Vietnamezen dat ook voor ontbijt eten? Ik heb een stevige mok noedelsoep met tofu gekregen en nu is het aarzelen of ik na het ontbijt nog even zal wachten tot de regen iets minder is, of gaan. Het groentevrouwtje is net gekomen met haar handkar, verkoopt kool aan de eigenaar van het eethuisje. Links schiet iemand voorbij op een motor, gehuld in regencape. Kom jongen, eten en je poncho aan. Die regen blijft nog wel even, and the road is waiting.

_________________________________________________________________________

294 ) China, Xinjie, Yunnan
donderdag 3 januari 2019 – 12:23
Op grote hoogte, bezoek gebracht aan de fameuze rijstterrassen van Yuanyang met lokale gids Belinda, die mij voor de lunch meeneemt naar haar guesthouse. Waarom een Chinese Belinda heet? Ze studeerde Engels en op de eerste dag kregen ze van de lerares een lijst met Engelse namen waaruit ze moesten kiezen. Want westerse toeristen, die snappen die Chinese namen niet. Op goed geluk pikte ze er een uit, zomaar, leek haar aardig. En dat is ze ook, Belinda, of hoe ze ook heet. Runt een oersimpel guesthouse met vier stapelbedden per kamer in haar huisje waar alles schots en scheef is. Bovendien serveert ze kostelijke soep met noedels en tofu. Belindasoep.

_________________________________________________________________________

293 ) China, Yuangyang, Yunnan
woensdag 2 januari 2019 – 11:54
When in Rome, do as the Romans do. Goed spreekwoord, wordt toegeschreven aan bisschop Ambrosius van Milaan, maar zo’n bijzondere wijsheid is het toch niet? Aanpassen, dat is de essentie. Voor mij betekent het dat als je in China bent (en India, Tibet, Vietnam, Thailand, vul maar in) en honger hebt, dat je dan aanschuift waar de gewone man eet. Betere keus kan je niet maken, want alles vers en snel opgediend en je ontmoet nog eens iemand. Zoals hier, deze heer naast mij,zo werkt dat hier, niet wachten tot een tafel leeg is maar meteen gaan zitten waar plek is en eten. Waarom zou je wachten? En op wat? Ik mag dat wel. Was trouwens een snelle eter, begon later dan ik en was weg nog voor ik mijn bord leeg had. Toegegeven, ik ben een extreem langzame eter. Goed kauwen is het devies. En genieten, zoals hier. Want lekker!
Op tafel: Chinese broccoli, sperziebonen, geroerbakte koolrabi (goddelijk!) en spiegeleieren.

_________________________________________________________________________

292 ) China, Jianshui, Yunnan
maandag 31 december 2018 – 17:18
Koud is het, kijk maar naar die vrouw buiten, in haar gewatteerde jas. Wat ze daar doet? Kleine vierkante stukjes tofu roosteren. Een specialiteit van deze stad, wordt me verteld. Later blijkt dat ze het overal in Yunnan doen, gewoonste zaak van de wereld, maar nu klinkt het lekker exclusief en dat is fijn, op de laatste dag van het jaar. Wil je toch iets bijzonders. Ook hier blijft communicatie moeilijk, het is een toeristische stad, maar dan vooral Chinezen. Buitenlanders trekken toch wel aandacht, vooral als ze op de fiets zijn. Gebeurde mij ook. Krijg je van die baldadige opgeschoten jongens die aan je gaan trekken en duwen, beetje opscheppen voor hun vriendjes. Nu in rustiger vaarwater, lekker binnen, maar ook met m’n flece jack aan, deur staat open.
Op tafel: geroerbakte morning glory, waterspinazie, rijst, spiegeleieren en bouillon met nog meer groen erin.

_________________________________________________________________________

291 ) China, Tonghai, Yunnan
vrijdag 28 december 2018 – 19:18
Hoe bestel je eten in een taal die je niet leest, schrijft of spreekt? Ga er maar aanstaan. Veel Chinezen hebben een vertaalprogramma op hun mobiele telefoon, je spreekt het in je eigen taal in en het komt er in de andere uit. Maar in dit eethuis werkt dat niet. Moeder en zoon zijn wel in dat apparaat verdiept, maar dan filmpjes, ik hoor geschreeuw en vechten. Dan maar bestellen op goed geluk. Achterin de keuken aanwijzen en roerbakken nadoen. Kan ik wel. Imiteerde ooit in Hanoi een neerstortend vliegtuig toen we op zoek waren naar de restanten van een B-52 bommenwerper die ergens moesten liggen, dus kan ik ook wokken nadoen. Inderdaad, even later staat er een fors bord gebakken rijst met groenten op tafel en zijn moeder en zoon weer in hun knokfilmpjes verdiept.

_________________________________________________________________________

290 ) Moldavië, Cahul
dinsdag 25 september 2018 – 20:03
Gisteren verdwaald. Op weg van de Moldavische hoofdstad Chişinǎu naar Braşov in Roemenië, maar de wegen slecht en de aanwijzingen nog slechter, zodat toen we bij een grenspost kwamen, bleek het Oekraïne te zijn. Geen vlag, niets, alleen een slagboom, een paar barakken en twee militairen met bontmutsen die ons gebaarden om te keren, terug naar Moldavië. En zo kwamen we uiteindelijk, inmiddels donker, in Cahul terecht, stad zonder lantaarnpalen maar met één hotel: Hotel Oasis. Lang zoeken naar waar de ingang was, toen lang op de bel drukken, ging een deur open. Ja, er was een kamer en nee, er werd niet gekookt. Oei, waarheen dan nu nog? De vrouw bleek hulpvaardig, ze zou wel iets laten brengen. Zij aan de telefoon, wij naar de kamer, alle tijd om aan het excentrieke interieur te wennen. Klop op de deur. Eten! Friet, groenten en stukken vlees die we ongemoeid lieten. Glas Moldavische wijn er bij, meegenomen uit Chişinǎu. Wat kon er nog mis gaan? Juist ja. Niets.

_________________________________________________________________________

289 ) Marokko, Fez
maandag 5 maart 2018 – 14:39
Dit móesten we eten, nu we in Fez zijn: bessara, dikke bonensoep die nog het meest lijkt op verdunde humus. Dit is wat elke arbeider in Fez eet, als ontbijt, als tussendoortje, precies zoals het ze uitkomt. Scheut olijfolie met citroensap er overheen en een snufje komijn met chili, flinke homp brood om te dippen en te dopen en eten maar. En het mooie van dit eten: alleen te krijgen in de piepkleine hole-in-the-wall eethuisjes die je overal in de medina vindt. Wel zoeken tot je de goede hebt. Wat dat is? Geen idee. Gevoel. Wat ook leuk is: de man maakt niets anders dan bessara. Begint de dag met een enorme pan vol en als het op is, gaat de zaak dicht. Tot morgen.

_________________________________________________________________________

288 ) Marokko, Fez
maandag 30 april 2018 – 08:28
Op het dak van Dar Borj Dahab, ons tijdelijk onderkomen in de medina van de Marokkaanse stad Fez. Toren van Dar Dahab betekent het, maar dan weten we nog niet veel. Hoeft ook niet, de locatie is subliem. De buurman houdt duiven, als hij ze loslaat vliegen ze klapperend hun rondjes om het terras en de minaret van de nabije moskee. We zijn in Fez om bakkerijen te fotograferen voor het Brood project waar we nu al een tijd aan werken. Machtig mooie opdracht, want die bakkerijen hier in de oude stad, je gelooft je ogen niet zo fotogeniek. Maar het kost energie, dat rondsjouwen door de drukke, smalle straatjes van de middeleeuwse stad. Dus goed ontbijten. Ongelofelijk, wat we voor lekkernijen krijgen. Speciale broodsoorten, hartig en zoet, olijven, pittige schapenkaas, paprikasalade, omelet, en dan staat de mierzoete muntthee nog niet eens op tafel.

_________________________________________________________________________

287 ) IJsland, Akureyri
maandag 5 maart 2018 – 19:11
Kijk nou toch, alleen dat uitzicht al. Daar benden is de haven, nu stijf dichtgevroren. In de zomer, voor zolang die duurt, als het water open ligt, kan je van hieruit met speciale schepen mee naar walvissen zoeken. Als je er geen ziet, krijg je je geld niet terug, staat nadrukkelijk in de brochures die bij de plaatselijke VVV liggen. Wij zijn al blij als we onze auto kunnen terugvinden in al die sneeuw, misschien dat we in het seizoen een keer bultruggen komen kijken. Nu eerst die salade eten.

_________________________________________________________________________

286 ) IJsland, Akureyri
maandag 5 maart 2018 – 13:23
Aan de noordkant van IJsland, waar het land is ingesneden door grillige inhammen, ligt het stadje Akureyri aan de Eyjafjörður Fjord. Als we ’s ochtends opstaan zien we onze huurauto onder een handbreed sneeuw staan. Na een stevige wandeling, waar we in de botanische tuin kniediep in de sneeuw wegzakken, komen we terug in het centrum van Akureyri en zoeken ons heil in het Bláakannan cafe en warmen ons aan de kachel, warme chocomel en een stevige punt appeltaart. Buiten staart een modemeisje ons streng vanaf een poster in de etalage van een kledingzaak, alsof ze wil zeggen: koop onze dure wollen IJslandse truien en mutsen! Je gaat ze nog nodig hebben! Nee hoor, we hebben voldoende warme kleding bij ons, kijk maar, Mirjam heeft haar muts nog op, hoeft geen nieuwe.

_________________________________________________________________________

285 ) IJsland, Bláskógabyggð-Selfoss
donderdag 1 maart 2018 – 14:51
Op IJsland wordt alle groenten verbouwd in kassen die gestookt worden met geothermische warmte. Uit de grond dus. Tomatenkweker Friedheimar kwam op het lumineuze idee om in een van zijn kassen een restaurant te beginnen. Geen uitgebreide kaart, standaardreceptuur. En zoveel mogelijk uit eigen kas. Met tomaten en basilicum kom je al een heel eind, kan je tomatensoep maken en tomatencocktail en pesto. Brood komt van de lokale bakker. Het restaurant is een hit, in het seizoen, als de touringcars komen, is het wachten geblazen tot je een tafel hebt. Wij kunnen meteen zitten. Maar doen we niet, eerst dwalen tussen eindeloze muren van tomaten. Lange slierten van stelen, tien, vijftien meter, vol met de mooiste vruchten, hoe dóen ze het. Een raadsel. Mooi, hou ik van, raadsels.

_________________________________________________________________________

284 ) Thailand, Bangkok
maandag 5 februari 2018 – 14:12
Na een boottocht op de rivier op goed geluk op een van de vele pieren afstappen en dwalen maar. Dwaalt en gij zult vinden zegt het oude spreekwoord, en het klopt. Een straat waar elke shopkeeper Indiër is. Het barst van de juweliers, hier en daar een geldwisselaar, een kledingzaak, en dan een moslimrestaurant. Een voltreffer! Ben de naam vergeten, maar niet het adres: 1354 New Road, Charoenkrung 42, near corner Silom Road, Bangkok 10500. Lang niet zó heerlijk gegeten. Onthoud dat adres!
Op tafel: channa dahl, okra met van alles erbij, rauwkost en roti canai.

_________________________________________________________________________

283 ) Thailand, omgeving Angthong
donderdag 1 februari 2018 – 10:37
Vader staat aan de wok, hier langs de provinciale weg 309. Een jongeman die ’n mondje Engels spreekt is intermediair. Nee, het is niet zijn vader, maar oom. Hij helpt een beetje. Zoals nu, ik wijs in de keuken aan wat er in moet, en met de hulp van Google translate zoeken we naar de Thaise en Engelse namen. Rijst, tomaat, ui, sperzieboon, dat is makkelijk, maar die bladgroenten, daar komen we niet uit. Hij zegt kale, maar dat is boerenkool, is het niet. Later vind ik de goede naam: Chinese broccoli (Kailan of Rapini), en dan alleen steel en blad. Kijk oom eens wokken, paar keer omhoog gooien en klaar.

_________________________________________________________________________

282 ) Thailand, Uthai Thani
zondag 28 januari 2018 – 18:41
Als foto’s geluid maakten hoorde je nu het uitzinnig kwetteren van honderden, misschien wel duizenden spreeuwen. Daar buiten zitten ze, in de bomen en op de daken, zien er anders uit dan bij ons, lijken eerder op merels, maar het geluid is identiek. Zoals ze bij ons opeens in zwermen op de lijsterbes aanvallen, zo klinkt het hier. Winkeliers die buiten hun stalletjes hebben klappen in hun handen om ze te verjagen, maar helpt niet, ze blijven en schijten alles onder. Hier binnen in de food court durven ze niet, hier is het rustig, kan je op je telefoon kijken zoals die dames daar, of gewoon eten, zoals ik.
Op tafel: geroerbakte groenten, tofu en rijst.

_________________________________________________________________________

281 ) Thailand, Amphoe Phayuhakhiri
zondag 28 januari 2018 – 09:51
Een van de laatste keren deze reis dat ik aan het water zit, en misschien wel de aardigste. ’s Ochtends zonder ontbijt vertrokken, nergens iets te krijgen, tot ik na twee uur rijden in een klein gehucht dit tentje zie. Hele familie staat in de keuken, vader, moeder en twee dochters, iedereen lachen, ga zitten, en ik laat ze de aanwijsfoto zien wat ik hebben wil, want ‘geen vlees of vis’ wordt haast nooit begrepen. Maar die foto van rijst en groenten snapt iedereen. Heerlijk zitten hier, de rivier stroomt, ik denk aan Nescio, het eind van De Uitvreter: De rivier is sedert naar het Westen blijven stromen en de menschen zijn blijven voorttobben. Aan mijn voeten twee honden, ze schurken zich behaaglijk tegen de tafelpoot en weten ook van niks.

_________________________________________________________________________

280 ) Thailand, Khanu Woralaksaburi
vrijdag 26 januari 2018 – 18:08
Als je het zo ziet in deze rubriek denk je: hij zit wel vaak aan de rivier. Valt tegen, beduidend minder dan ik zou willen. Er gaat haast niets boven fietsen langs water, dat geldt voor de rivieren in Zuidoost-Azië én de kanalen in Frankrijk en Duitsland. Zó rustig, zo mooi. Hier in Thailand volgt de weg niet altijd de rivier, 10% hoogstens, soms wat meer. Dan kom je door dorpjes waar vissers hun netten langs het pad te drogen hangen en spelen kinderen en honden aan de waterkant. Als de wallenkant niet te hoog is tenminste. Hier, in dit restaurantje aan de rivier Ping, zit ik al gauw zo’n zes, zeven meter boven het water. En al zie je het niet op de foto, de stroming is sterk. Kinderen en honden zouden gauw verdwijnen, wat ik je brom.
Op tafel: geroerbakte groenten, tofu, spiegelei en rijst.

_________________________________________________________________________

279 ) Thailand, Sukhothai
dinsdag 23 januari 2018 – 13:49
Opeens weer tussen andere farang, zoals vreemdelingen hier genoemd worden. In dit geval een vrolijk kwetterend clubje Japanse meisjes. Ondanks dat is Old City Landmark Cafe een oase van rust, vergeleken met de andere eethuisjes waar ik langs liep. Daar roepen de (vrouwelijke) werknemers je toe, kom bij ons eten! Eigenlijk zeggen ze Saibaidee mai ka, hoe gaat het, welkom. Maar ze bedoelen: kom hier! Bij ons! En niet bij de buren! En dat welkom klinkt dan als een stal mekkerende geiten, met een lange uithaal aan het eind, Saibaidee mai kaaaaaa… Gaan we daar naar binnen? Nee. Wel bij Old City Landmark Cafe, waar het stil is en je met een glimlach de menukaart krijgt. Dan nóg zeggen ze welkom, maar niet als geit.
Op tafel: verrukkelijke paddestoeltjes, die ik wel eens bij Hanos zie liggen maar nooit geprobeerd heb: Japanse enoki, bij ons heten ze fluweelpootjes. Ach wat lekker. Daarbij wat tofu en rijst. Een koningsmaal.

_________________________________________________________________________

278 ) Thailand, Si Satchanalai
zondag 21 januari 2018 – 17:33
Lang tussen de ruïnes van de 13e eeuwse stad Si Satchanalai (letterlijk: Stad van de Goede Mensen) rondgezworven, dan krijg je honger. En dan het geluk hebben een eetplek te vinden pal naast de Yom rivier. Doodstil is het hier, maar dat zal soms anders zijn, het restaurant is ingericht op grote groepen, anders zouden er niet zoveel tafeltjes staan. Had tussen de ruïnes dus ook hordes dagjesmensen kunnen tegenkomen. Nu was het doodstil, niemand tussen mij en de geschiedenis.
Op tafel: geroerbakte groenten, spiegelei en rijst. Daar zijn maar twee woorden voor. Heerlijk, heerlijk.

_________________________________________________________________________

277 ) Thailand, Uttaradit
zaterdag 20 januari 2018 – 20:06
Dit kàn je niet voorbij laten gaan, al is het alleen al vanwege de aankleding, deze sneue food court. Twee schooljongens en achterin nog een stelletje, verder niets dan leegte. Die boom, die doet ’t ‘m. Dat is de piece de résistance, daar is over nagedacht. Ook de belichting, onderaf langs de stam, alsof je in een lustoord zit. Van rechts denderende muziek, daar is een soort speeltuin voor alle leeftijden met automaten die enorm veel herrie produceren. Moet in Thailand, hard, altijd.
Op tafel: de zoveelste noedelsoep, met handenvol groen en plakjes tofu.

_________________________________________________________________________

276 ) Thailand, provinciale weg 1143 richting Uttaradit
donderdag 18 januari 2018 – 08:47
Dat is toevallig: op de dag af een week geleden maakte ik op exáct hetzelfde tijdstip de vorige foto van eten onderweg. Toen tijdens het ontbijt bij het guesthouse waar ik sliep, nu ben ik al twee uur onderweg, vroeg vertrokken, lange dag voor de boeg en het wordt heet vanmiddag. Nu al rond de 25 graden. En als dan het gevaar van hongerklop dreigt dient zich (bijna) altijd een oplossing aan. Zoals ook nu, een eetstalletje gerund door een alleraardigst echtpaar, alles schoon en piekfijn en een winkeltje erbij met veel verse groenten, dat zit wel snor. Even bijkomen in de schaduw, een groot glas water en dan naar de keuken om iets aan te wijzen.
Op tafel: soep. Jawel, soep. Alweer soep. Met veel noedels, spieren hebben eiwitten nodig. Dit was een lastige aanwijssoep, verdwaasd stonden ze in hun keukentje, wat wíl die kerel nou, en ze bleven maar naar het vlees wijzen, pork zeiden ze, dat woord kenden ze dan weer wel. Nee dank. Geef maar wat van dat groene spul. Gekookt eitje erin, klaar.

_________________________________________________________________________

275 ) Thailand, Sanghkom
donderdag 11 januari 2018 – 08:47
Over de Mekong waait een kille wind, maar toch laat ik me dit uitzicht niet ontnemen. Trui aan en lange broek, straks op de fiets word ik wel weer warm. Het stromende water kolkt en maakt vreemde cirkels, misschien liggen er stenen op de bodem, geen idee wat het water van vorm doet veranderen behalve obstakels. Dezer dagen is het uitzonderlijk koud voor Thaise begrippen, dertien, veertien graden in de ochtend, boven de rivier met die wind voelt dat ijselijk. Over een paar dagen trekt het bij, krijgen we weer in de lage dertig.
Op tafel: Khao Tom, rijstsoep. Ik ontbijt er vaak mee, laat je vooral geen American breakfast aanpraten, dan krijg je laffe toast en gore fabrieksworstjes. Nee, dit is een geweldige start. Thai eten het bij voorkeur met varkensgehakt, ik de vleesloze variant met gember, knoflook en koriander en soms gooien ze er ook een eitje in. Een soort hartige rijstebrij. Breakfast for champions.

_________________________________________________________________________

274 ) Thailand, provinciale weg 211 richting Sanghkom
woensdag 10 januari 2018 – 10:33
Kijk, dit is zoals het bedoeld is. Zomaar langs de weg een eetstalletje waar de eigenaar je toezwaait, je stapt af, begroet eigenaar en hond, neemt een kijkje in de keuken en samen kom je er wel uit, ook als je elkaars taal niet spreekt. Varkensvlees? Nee dank je. Kip? Nee dank je. Dan aanwijzen wat je wél wilt en drie minuten later staat er een dampende mok soep op tafel. Aanwijssoep. Stevige bouillon met noedels, gulle handenvol groenten en kruiden en hompen van een wortelgewas waarvan ik niet weet of het yam is of cassave of wie weet heel iets anders, maar lekker!

_________________________________________________________________________

273 ) Thailand, Si Chiang Mai
dinsdag 9 januari 2018 – 18:05
Aan de overkant ligt Vientiane, hoofdstad van Laos. Hier, aan de Thaise kant, is het stil, maar daar lijkt een massale gymnastiekles gaande: snoeiharde stampmuziek en een harde vrouwenstem, ze heeft een microfoon om d’r nek, je hoort haar hijgen terwijl ze instructies schreeuwt. De wind staat ook ongunstig, waait rechtstreeks van Laos naar Thailand. Dan opeens is de les afgelopen. Stilte. Al wat je hoort is het ritselen van de bladeren aan de andere kant van de muur, daar staat en rijtje bananenplanten. Planten, ja. Banaan is een plant, geen boom. Zoek maar na.
Op tafel: geroerbakte rijst met groenten (veel Thaise basilicum en koriander!), tofu en kleine stukjes gefrituurde vis (die niet lekker bleek, want te vettig, dat doen we dus niet meer). En een mooie pul Singha. Bier dus. Op z’n Vietnamees: met ijs.

_________________________________________________________________________

272 ) Thailand, Nong Khai
maandag 8 januari 2018 – 08:22
Na een rustdag gaat het vandaag verder, westwaarts langs de Mekong. Stevig ontbijt dus, en waar beter dan in de tuin van Mut Mee Guesthouse? Zelden zag ik in Thailand een restaurantje waar de zaakjes zo goed georganiseerd waren als hier. Het wordt gerund door een Brit, misschien daarom? Los daarvan, het is heerlijk zitten hier, aan de voet van die majestueuze boom en dat uitzicht op de machtige Mekong en buurland Laos. Geen muziek, niets dan het ruisen van boom en rivier. Soms valt alles op z’n plaats.
Op tafel: beetje nostalgisch ontbijt zoals bijna veertig jaar geleden tijdens mijn eerste reis naar India en Nepal: banana pancake, muesli met yoghurt en versgeperst wortelsap.

_________________________________________________________________________

271 ) Thailand, Nong Khai
zondag 7 januari 2018 – 19:36
In Nong Khai, een grensplaats aan de Mekong van waaruit met kleine bootjes goederen naar Laos getransporteerd worden, zijn de restaurantjes langs de boulevard het populairst. Gevolg is dat het er stervensdruk is met, in hoofdzaak Thaise, toeristen en in de eethuisjes de bediening chaotisch en het eten naar verhouding duur. In verhouding waarmee? Met wat je één straat daarachter kunt krijgen bij een van de eetstalletjes. Zoals deze hier, die gerund wordt door oma, zoon en schoondochter. De rollen zijn duidelijk: dochter (met vlecht) snijdt de ingrediënten, zoon doet in een bakje met schuimwater de afwas en oma, de gebochelde dame, staat aan de wok. Nooit zag ik iemand met zóveel energie het gereedschap hanteren als deze oma, die vanaf nu daarom de Woeste Wokker zal heten.
Op tafel: geroerbakte rijst met groenten en Thaise basilicum. Kosten? € 1,15.

_________________________________________________________________________

270 ) Iran, Darband
dinsdag 31 oktober 2017 – 14:43
Een stief kwartiertje benoorden Tajrish en je zit in een andere wereld. Nee, onzin, nog steeds dezelfde, maar wel een ander dorpje, Darband, en schokkend toeristisch. Iraanse toeristen, geen buitenlander te bekennen, dat dan weer wel. Tegen de berg op, we zitten inmiddels op bijna tweeduizend meter, in een kloof met aan weerszijden eethuisjes. Mannen proberen je binnen te lokken, hoe heet dat, colporteur? Ze duwen je een menukaart onder de neus, kom binnen, ze dringen aan, willen we niet, dus lopen we verder en gaan naar de concurrent. Uiteindelijk vinden we een stil plekje waar we op Perzische tapijten zitten en in rust onze honger stillen. De enige die ons stoort is een moederpoes met jong die de kunst van bietsen tot in de puntjes beheerst. Mauwen, kopje geven, knorren, ach toe, geef ons wat. Hadden we vlees gehad, mocht ze het hebben. Nu moet ze het doen met vegetarische kost. Lust ze niet. Dag poes.

_________________________________________________________________________

270 ) Iran, Teheran Tajrish
dinsdag 31 oktober 2017 – 11:47
Na langdurig rondzwerven in een van Teheran’s noordelijkste bazaars in de wijk Tajrish, de vermoeide benen even rust geven in een theehuis. Buurman is een moskee annex bedevaartsoord, rustplaats van Emamzadeh Saleh, een van de zonen van de Twaalfde Shiitische Imam Musa al-Kadhim. Dertiende eeuw? Veertiende? We komen er niet precies achter, hoeft ook niet, zoon van dit of dat of zus en zo, als je het zou weten weet je nóg niets. Nu even thee drinken en de geluiden van buiten opvangen, de muezzin die hoog van de toren roept, de man naast ons die smakkend zijn lunch verorbert en een man die telefoneert. Achter de Coco-Cola reclame een piepklein keukentje waar een jonge kok met wit mutsje op de gekste momenten in de lucht bokst tegen een imaginaire tegenstander.

_________________________________________________________________________

269 ) Iran, Isfahan
woensdag 25 oktober 2017 – 12:37
Beter dan dit wordt het niet. Een eethuisje in de souk, de oude bazaar en een tafel barstensvol lekkernijen. Achter ons, altijd een goed teken, lokale inwoners. Geen toerist te bekennen. Menukaart vol spelfouten, we moeten veel vragen, wat is dit, en wat is dat. De uitleg is geduldig, enthousiast, ken je dit? en dat moet je proeven! Uiteindelijk eindigen we met een overvolle tafel. De man aan het tafeltje achter ons kijkt televisie, het ding hangt schuin boven de ingang, maar het geluid staat uit. Voetbal? Modeshow? Wij intussen genieten, het een nog lekkerder dan het ander, en alles vegetarisch. Mirza ghasemi, gepureerde aubergine uit de oven met knoflook en tomaat, om nooit meer te vergeten.

_________________________________________________________________________

268 ) Oeganda, Nkokonjeru
zaterdag 14 oktober 2017 – 11:54
Een biertje om te vieren dat we in Oeganda zijn. Ik was er al eerder, bijna een kwart eeuw geleden, voor de VPRO, over de burgeroorlog in Soedan. Nu samen. Daar heffen we het glas op. De bardame loopt met moeizame kleine pasjes in haar veel te strakke jurk van koeler naar tafel. Links een autowasserij, niks machines, alles met de hand, net nog was de jongeman met emmers sop in de weer, kijk maar, rond de auto’s is het nat. Nu is het lunch, gauw heeft hij een T-shirt aangeschoten en gaat met pauze. De collega van strakke jurk slaat alles gade, geeuwend. ’t Is warm, ook voor ons. Eigenlijk geen goed idee, dat bier. Lekker, dat wel.

_________________________________________________________________________

267 ) Verenigde Arabische Emiraten, Dubai
woensdag 11 oktober 2017 – 08:22
Tikje groggy na nachtvlucht Schiphol-Dubai, waar we drie uur moeten wachten op onze vlucht naar Entebbe. Over drie weken komen we iets verder dan alleen een overstap, blijven we hier drie nachten, zullen we zien hoe het is daarbuiten, met die wolkenkrabbers in de woestijn. Nu vooral koffie, en glazig om ons heen kijken naar de wereld van geld en goud.

_________________________________________________________________________

266 ) Frankrijk, La Grande Verriere (ons huis in de Morvan)
dinsdag 05 juni 2017 – 17:44
Geen close, zoals in deze rubriek gebruikelijk, maar een topshot vanuit de slaapkamer, omdat het beeld te mooi is om niet te maken. De auto staat in de schuur, die hoeven we na al die kilometers door de Balkan even niet meer te zien. Het gras, kniehoog bij aankomst, hebben we vers gemaaid; de buitenhaard brandt, niet uit noodzaak maar uit gezelligheid.
Op tafel: een knisperfrisse Sauvignon Blanc, brood, kaas en groentesoep. We zeiden het al eerder: er is niet veel nodig om gelukkig te zijn.

_________________________________________________________________________

265 ) Kosovo, Prizren
dinsdag 30 mei 2017 – 20:10
Een bijzondere maaltijd: iftar, waarmee moslims gedurende de Ramadan (die in deze streken Ramazan genoemd wordt) na zonsondergang het vasten beëindigen. We zijn uitgenodigd bij Jeton Jagxhiu, geboren en getogen in Prizren, met wie Mirjam de laatste tijd veel contact had voor de foto-opdracht waarvoor we nu op pad zijn. Hij brengt ons naar een speciale locatie, die we zonder zijn hulp nooit zouden hebben gevonden. Na gedane arbeid gaat het naar zijn huis, waar zijn bejaarde, inwonende moeder feestelijk gedekt heeft. Iedereen aan tafel, en dan wachten op de roep uit de moskee dat de zon onder is. Exact 13 minuten over acht is het zover en komen de lekkernijen op tafel. Speciaal Ramazan brood, pitajka, vers uit de oven, en pittige schapenkaas uit het nabije Sharr gebergte. Olijven, groene pepers, geroosterde paprika’s, we smullen zoete dadels en drinken rozenwater. Buiten horen we vrolijke kinderstemmen, de oude moeder glimlacht vertederd, Jeton heft het glas, wenst ons gezondheid en voorspoed en uit zijn mond klinkt het gevreesde Allāhu akbar vriendelijk en warm.

_________________________________________________________________________

264 ) Noord-Albanië, het gehucht Kukaj in de Albanese Alpen
zondag 28 mei 2017 – 19:02
We overnachten in Tahir Hysai farm in een kamer die gestookt wordt met eikenhout dat nog vochtig is, het sist en piept. De familie Hysai, vijfde generatie bergboeren, heeft het zwoegen op de akkers ingeruild voor een B&B voor toeristen die trektochten door de machtige bergen maken. € 25 per persoon per nacht, inclusief een formidabele avondmaaltijd en genereus ontbijt. En kijk eens wat ze op tafel zetten: kostelijke pasul (stevige bonensoep), rijst met een homp kip, zoute schapenkaas, zure augurken en byrek, met spinazie en kaas gevuld bladerdeeg.
De volgende ochtend wil de besnorde vader Tahir Hysai per se met ons een glas raki drinken, maar we slaan zijn aanbod af. Geeft niet, hij heeft ‘m al stevig zitten en drinkt net zo lief solo. Zijn vrouw, die zo’n beetje in d’r eentje de tent draaiend lijkt te houden, kijkt hoofdschuddend en licht beschaamd toe.

_________________________________________________________________________

263 ) Zuid-Italië (Puglia), Matera
woensdag 24 mei 2017 – 09:21
B&B Le Terrazze in middeleeuws Matera, bekend door zijn oude stad, de Sassi (letterlijk: ‘stenen’), ontstaan als prehistorische in het kalksteen uitgehakte grotten, een van de eerste menselijke nederzettingen in wat nu Italië is. Later werden er straten en woningen bovenop gebouwd. Ooit was de wijk welvarend, maar raakte in verval, overal ziekte en armoede, kindersterfte was bijna 50%. In de jaren vijftig werden de bewoners gedwongen te verhuizen naar nieuwbouwwijken, later werd de vervallen stad herontdekt en grotendeels gerenoveerd. Nu logeren toeristen zoals wij in prachtige, van alle gemakken voorziene grotwoningen en wij hebben er zelfs een terras bij, waar we ontbijten met cornflakes en yoghurt.

_________________________________________________________________________

262 ) Noord-Italië (Lombardije), Castelleone
zaterdag 20 mei 2017 – 20:20
Waar zijn we, op weg naar Zuid-Italië en de oversteek naar Albanië, terechtgekomen? Een stuk voorbij Milaan, uitgestrekte akkers met graan en grote boerderijen die herinneren aan de film De Klompenboom van Ermanno Olmi, in een gehucht in de provincie Cremona (ja, van Amati, Stradivari en Guarneri, de vioolbouwers), waar we een simpele kamer vinden en op zoek gaan naar een restaurant. We hebben er twee! vertelt de uitbater van het hotel trots. Oei, dat wordt kiezen. Welke is de beste? Don Felipe, bij het station, die gebruikt verse ingrediënten. Zal toch geen sterrenrestaurant zijn, die zitten soms in de meest onverwachte plaatsen, vragen we ons bezorgd af als we in de aanwezen richting wandelen. Maar nee. Don Felipe blijkt een pizzeria, met buitentafels onder een klapperend tentzeil. Schot in de roos!
Op tafel: een karaf kwinkelend frisse witte huiswijn en de beste pizza’s ooit, flinterdun en krokant. En elk kwartier het rommelen van de boemeltrein.

_________________________________________________________________________

261 ) Frankrijk, Parc naturel régional du Morvan
donderdag 9 maart 2017 – 13:49
Wandelen in je achtertuin. Dat kan, als we in ons huis in de Morvan zijn. Eindeloze bossen waardoorheen paden lopen die her en der afbuigen, zonder kaart of kompas kan je gemeen verdwalen. Maar we kennen de heuvels in de buurt van ons huis nu goed en elke dag wordt gewandeld, tenzij de overvloedige regens het onmogelijk maken. We hebben nu, na de maartse regens, een paar dagen achtereen mooi weer en na een stevige klim, op een open plek in het bos waar de houtkap is stilgelegd en de gezaagde bomen als een reusachtig spel mikado uitgestrooid liggen, pauzeren we voor een hartversterking. Thermos met thee, homp brood met een milde blauwgeaderde Fourme d’Ambert, gekookte eieren en wat mandarijnen. Er is niet veel nodig om tevreden te zijn.

_________________________________________________________________________

260 ) Frankrijk, La Petite Verrière (Morvan)
dinsdag 7 maart 2017 – 19:24
In de zomer kunnen toeristen hier in een van de vijvers naast de 16e eeuwse watermolen hun eigen forel vangen, die dan door de kok wordt klaargemaakt. Nu is het koud, in het duister zien we de visvijvers glanzen in het vage licht van lantaarns. We zijn de enige gasten, maar voor de gemoedelijkheid maakt het niet uit. Gastvrouw Isabelle Huin is vriendelijk en snel, in no time staat het eten op tafel, de glazen worden fluks bijgeschonken en het broodmandje blijft gevuld. Echtgenoot Ludovic krijgen we niet te zien, die staat achter het fornuis. Wel zien we een reusachtige Berner Sennenhond, die zijn lobbige kop om de deur steekt en na een aai weer verdwijnt. Opvallend: geen muziek. Een stille plek waar gasten zichzelf kunnen horen. Heerlijk. Als het in de nawinter al zo aangenaam is hier, hoe moet het in de zomer zijn?
Op tafel: gegrilde forel met amandelen, kappertjes en aardappel, gegratineerde bloemkool en een kaasplankje en flan aux pruneaux toe.

_________________________________________________________________________

259 ) Singapore
maandag 12 februari 2017 – 15:21
Hoe vaak je ook in Singapore bent geweest, het aantal food courts blijft overweldigend. Zóveel te proeven en ontdekken. Veel valt bij eerste keuring af, dan is er uitsluitend vlees, of het is te pretentieus: kom je bij een totaal verlaten restaurant, staat er een bord bij de ingang, wait to be seated. Daar gaan we ons geld niet uitgeven. En zo hou je na eerste selectie altijd nog méér over dan je in een paar dagen kunt bezoeken. Een luxeprobleem, nou reken maar. Dan dus maar ergens naar binnen waar je iemand anders met iets lekkers ziet. Voorbeeld doet volgen. Zoals deze overheerlijke pompoensoep met geroosterde amandelen. Nét voldoende om de eerste trek te stillen, en dan gaat het speuren verder. Zes, zeven keer op één dag ergens neerstrijken en dan wat kleine hapjes. Feest, dames en heren, feest!

_________________________________________________________________________

258 ) Maleisië, Johor Bahru
maandag 6 februari 2017 – 19:49
Een klein moment van intense tevredenheid als ik in Johor Bahru, de grensplaats van waaruit ik morgen de oversteek naar Singapore zal maken, een no-nonsense Indiaas restaurant vind. Buiten is het een soort klein India, er is een gurudwara, een Sikh-tempel, in bloemenwinkels rijgen ze guirlandes van geurende jasmijn en uit kledingwinkels klinkt Bollywood muziek. En dan dus dit Tamil restaurant. Meer een gaarkeuken, waar kostelijke dosa’s gebakken worden, een soort flinterdunne crêpe van rijst- of linzenmeel, die je eet met groenten en chutney. Heerlijke plek, in al z’n eenvoud een omweg waard.
Op tafel: Ik kies voor Roti canai met dal, stukjes tandoori chicken en een flink glas teh tarik, opgeklopte melkthee.

_________________________________________________________________________

257 ) Maleisië, Pontian Kecil
zondag 5 februari 2017 – 19:13
Het einde van de Bangkok-Singapore komt in zicht, dit is de laatste overnachting aan de westkust. Pontian Kecil heet het stadje, Klein Pontian. Maar waar is Groot Pontian? Ben het onderweg niet tegengekomen. Groot is besar, een van de eerste Maleise woorden die ik tijdens mijn eerste fietstocht door Maleisië in 2003 leerde. Kecil spreek je trouwens uit als ketjiel, zoals kacang (pinda) katjang. Dat weet ik uit mijn jonge jaren, toen De Katjangs van J.B. Schuil een van mijn favoriete jeugdboeken was. De zon gaat onder boven de Straat van Malakka, zwoele wind ritselt in de palmen. Zojuist kwam een vissersboot voorbij, richting haven, de man aan het roer stak in groet zijn hand op. Vredige wereld.
Op tafel: gestoomde rijst, roergebakken groenten in oestersaus en tofu met garnalen. En een welverdiend glas bier.

_________________________________________________________________________

256 ) Maleisië, Batu Pahat
zaterdag 4 februari 2017 – 18:57
Corresponderen de tafelkleuren in deze food court met een van de omringende restaurantjes? Vanavond niet. Bijna alles is gesloten, ook de viswinkel rechtsachter waar ze ikan bilis verkopen, ansjovis. Als er weinig te kiezen is hoef je niet lang na te denken, ben je gauw klaar, en vanavond is het simpel: gebakken rijst en hompjes kip. Het glas verse wortelsap komt van een ander winkeltje. De man die het brengt, in dat groen-wit gestreepte poloshirt, gaat daarna op veilige afstand onbeweeglijk naar me zitten kijken met een raadselachtige glimlach. Op het laatst weet je niet meer welke kant je op moet kijken. Naar je bord dan maar.

_________________________________________________________________________

255 ) Maleisië, Klang
zaterdag 28 januari 2017 – 19:58
Honger! Maar nergens iets te eten. Chinees Nieuwjaar, de hele stad lijkt op slot. Overal metalen rolluiken en opgeplakte notities, over drie dagen zijn we weer open. Uiteindelijk vind ik twee restaurants die zich aan het nieuwe jaar onttrekken: Pizza Hut en buurman Kentucky Fried Chicken. Voor geen goud ga ik daar naar binnen, het rare broertje van McDonald’s. Dus wordt het Pizza Hut. Nooit eerder geweest, denk ik. Loeiend koude airco en twee opvallende forse gasten, allebei in wit, die zo te zien regelmatig fast food eten. Vanavond geldt het excuus beggars can’t be choosers, en dus neemt deze bedelaar een kleine pizza (‘hand stretched’ jokt het menu) en ijsthee. Hmpf. Wat verheug ik me op de Indiër waar ik straks weer terecht kan.

_________________________________________________________________________

254 ) Maleisië, Kampung Sementa
zaterdag 28 januari 2017 – 12:11
Soms lijkt het alsof de mensen niets aan hun omgeving willen doen. Schoonmaken, opruimen, opvrolijken. Niet willen, niet kunnen, waar ligt de grens? Ik ben voorbijganger en zie alleen het moment. Maar als ik over een jaar terugkom is het precies hetzelfde, alleen nóg vervuilder. Links naast dit eethuis is een autowerkplaats, rechts een kippenslachterij. De straat staat vol autowrakken en donkerbruine transportkisten vol kippen die geen idee hebben wat ze te wachten staat. Ik wel. Eindigen op een bord, zoals het mijne. De dame links is diep in gedachten, bedenk haar verhaal maar. Triest, wat ik je brom. De man die van links naar rechts oversteekt staat aan de bakplaat, maakt roti’s, schept borden vol eten. Hij loopt op slippers, pas maar op, dadelijk glijdt hij uit over het vet op de vloer.

_________________________________________________________________________

253 ) Maleisië, ergens aan de westkust
vrijdag 27 januari 2017 – 11:00
Een warung langs een smal weggetje in de negorij. Dan bedenkt zo’n vrouw op een dag: ik ga eten verkopen. Ze zet tafels buiten onder een geïmproviseerd afdak, vult bakken met eten, zet ze als een buffet op tafel en kijk, de mensen komen. Zo ook op een dag een zwetende Hollander die z’n bepakte fiets in de berm parkeert, een bord vol schept en tegenover haar kleinkind aan tafel gaat zitten. Het meisje heeft een kopje met chocolademelk en doet niets anders dan roeren en af en toe een lepeltje. En naar de zwetende reus kijken.
Op tafel: noedels en gebakken bananen in curry, ijsthee en chocolademelk met ijs. Het lichaam heeft glucose nodig.

_________________________________________________________________________

252 ) Maleisië, Pangkor
zondag 22 januari 2017 – 11:26
Van die plekken dat je denkt: waarom hebben wij dat niet in Nederland? Gewoon zo’n eenvoudige zelfbediening als Kafeteria Haida in de haven van Pangkor. Geen ontbijt gehad, flinke trek, dus tijd voor een Breakfast of Champions, om Kurt Vonnegut te parafraseren. Van de helft van wat er te krijgen is weet je niet wat het is, hompen dit of dat, dus kies je voor herkenbaar, en voedzaam. Veel eiwitten dus, goed voor de spieren. En even uitblazen onder de ventilator, zoefzoef boven je hoofd. Ja, ik weet het, zo’n ding aan het plafond noem je fan, maar ik probeer te bezuinigen op anglicismen, Nederlands is mooi genoeg. Got it?
Op tafel: rijst, gestoofde aubergine, onbekende bladgroente, een moot makreel, (boordevol omega 3) en een gefrituurd visje om te pulken. Beter dan dit wordt het niet.

_________________________________________________________________________

251 ) Maleisië, George Town (Penang)
donderdag 19 januari 2017 – 13:30
Meeneem- en zelfbedieningsrestaurant Sri Ananda Bahwan in Little India. Opscheppen wat je wilt en dan afrekenen. Voor drie euro heb je een bord vol. Little India is écht alsof je door India wandelt: de muziek, kledingwinkels met sari’s en kurta pajama’s, de geuren. En dit soort fantastische restaurants. Wel raar dat ze hun restaurant Bahwan noemen, en niet Bhawan, dat groot huis betekent, of gebouw. Beginnen ze na zoveel generaties in Maleisië de taal te verleren? Misschien. Maar het koken niet. Indiaas, ik zeg het nog maar een keer, is het lekkerste eten ter wereld.
Op tafel: vegetable byriani (gebakken rijst met groenten), tofu, vegetable raita (yoghurt met gesnipperde groenten), gesmoord lamsvlees en de lekkerste Indiase bloemkool die ik ooit at, Gobi Manchurian.

_________________________________________________________________________

250 ) Maleisië, George Town (Penang)
dinsdag 17 januari 2017 – 20:02
Het wonder van Azië: tegen het eind van de middag komen de verrijdbare keukentjes tevoorschijn, worden de tafels neergezet en kan het feest beginnen. Streetfood avant la lettre. De tafels worden collectief beheerd, je bestelt een bord eten bij de een en verse sap bij de ander en gaat zitten. Ze brengen je eten en drinken, je rekent met elk van hen af en eten maar. Het heeft hier zojuist geregend, nu is het droog maar klam. Het is eten en zweten.
Op tafel: noedelsoep met visballetjes (heerlijk!) en watermeloensap, vers van de pers.

_________________________________________________________________________

249 ) Zuid-Thailand, Satun
maandag 9 januari 2017 – 11:04
In Fareeda Muslim Kitchen hebben ze het druk! Het is take away én je kunt aanschuiven voor een stevige pot. Wel weer aanwijzen, want Engels is hier geen dagelijkse kost. Na de uitbundige regenval van de laatste dagen schijnt nu de zon, ik schat de luchtvochtigheid op honderd, maar behalve ik lijkt niemand te zweten. Het meisje rechts staat onverstoorbaar plastic meeneemzakjes met zoetigheid te vullen, de vrouwen links doen hetzelfde met soep, vlees en groenten. Elastiekje eromheen, even afvegen en klaar.
Op tafel: gestoomde rijst en suddervlees in hete bouillon. Niet qua temperatuur, maar chili. Oemf.

_________________________________________________________________________

248 ) Zuid-Thailand, in de buurt van schiereiland Phuket
woensdag 4 januari 2017 – 12:59
Broer verkoopt ijsgekoelde limonade in het stalletje buiten, terwijl zus binnen maaltijden verzorgt. Ik laaf me aan beide, in de stilte van hun kraakheldere eethuisje. Buiten denderen vrachtwagens, binnen het suizen van de fan. Waarom denk ik dat het broer en zus zijn? Kan ook moeder en zoon, of bazin en werknemer. Nee, ik hou het op familie, zo voelt het hier.
Op tafel: aanwijssoep (beetje van dit en een beetje van dat alstublieft) en appellimonade.

_________________________________________________________________________

247 ) Zuid-Thailand, Khao Lak
dinsdag 3 januari 2017 – 13:56
Hier zittend moeten de mensen op die verschrikkelijke 26e december in 2004 de golf hebben zien aankomen die alles zou wegrukken. Alles wat langs het strand en dieper landinwaarts gebouwd was werd verpulverd. Op deze plek is nu het strand verdwenen, er ligt nu een beschoeiing van enorme keien, waar vissers hun hengel uitwerpen. De zee is kalm, er flipperen een paar snorkelaars langs. In de verte een vissersbootje. Op zo’n afstand van de kust lag 12 jaar geleden een politieboot van 25 meter lang en 45 duizend kilo zwaar. Het ding werd als een speelgoedje door het water meegesleurd en twee kilometer (!) landinwaarts neergesmeten. Kan je aan iets anders denken als je hier zit? En als je dat doet, betekent dit dat je de gebeurtenis van toen gaat vergeten? Het blijft puzzelen.
Op tafel: bananenmilkshake en pittige salade van groene mango.

_________________________________________________________________________

246 ) Zuid-Thailand, Banbangben Ranong
vrijdag 30 december 2016 – 19:50
De laatste twee dagen van het jaar breng ik door in Wasana resort van landgenoot Boudewijn Boers en zijn Thaise vrouw Wasana. Ik kwam hier negen jaar geleden ook, en het is alsof je in de tijdmachine stapt, alles onveranderd. Dezelfde gemoedelijke sfeer, het kleine maar uitstekende restaurant waar Bo en zijn vrouw dagverse vis bakken en kostelijke gado-gado maken. Dat staat ook nu op het menu, met versgebakken frietjes. Avond is het, krekels of andere lawaaierige insecten maken hun vertrouwde lawaai, soms lijkt het alsof ze pal boven je hoofd in het geboomte hangen, wat vaak ook zo is. Honden hoor je hier niet. Komt omdat het een moslimdorp is, en honden horen volgens de Koran bij de onreinheden. Wel zo rustig, volgens Boudewijn.

_________________________________________________________________________

245 ) Zuid-Thailand, in de buurt van Pak Chan
dinsdag 27 december 2016 – 13:31
Met te weinig ontbijt in het zadel, en na zo’n dertig, veertig kilometer door en over zware heuvels opeens formidabele hongerklop, trillend sta ik langs de weg en kan niet meer verder. Dan begrijp je weer waar die term man met de hamer vandaan komt. Maar als altijd dient de oplossing zich aan, ik ben vlak bij een eethuisje gestrand waar ik om te beginnen een fles cola soldaat maak, terwijl de keukenprinses mijn bord vol schept. ’t Is weer een kwestie van aanwijzen, we spreken elkaars taal niet, maar voedsel is sterker dan het woord, zoals altijd we komen er wel uit.
Op tafel: gestoomde rijst, een omelet van drie eieren, gemarineerde stukjes varkensvlees (blijkt vooral bot, laten liggen dus), kleine komkommertjes en een tweede fles cola.

_________________________________________________________________________

244 ) Zuid-Thailand, Ban Krud
donderdag 22 december 2016 – 18:33
Dit zijn toch de beste adressen: en simpel guesthouse zonder poeha, gewoon tafels en stoelen en een dak boven je hoofd. De eigenaar heet Bingo, of zo noemt hij zich. Grote zwaarlijvige kerel die met een brede glimlach rondloopt en alles goed lijkt te vinden. Weet je veel, misschien is hij wel permanent stoned. In elk geval zet hij goed eten op tafel. Of zijn moeder, of schoonmoeder, of oma, er scharrelen nogal wat oudere vrouwen rond in dit genoegelijke plekje aan de Golf van Thailand.
Op tafel: Roergebakken groenten met tofu in oestersaus en gestoomde rijst. En een biertje op z’n Vietnamees: met ijsblokjes.

_________________________________________________________________________

243 ) Zuid-Thailand, zuidelijk van Thap Sakae
donderdag 22 december 2016 – 12:34
Volgens de locatiebepaling van m’n iPhone is deze foto bij Thap Sakae genomen, maar dat is onzin, daar kwam ik een uur geleden langs. Hier staan geen huizen meer, het enige bouwwerk langs de kust is een eetstalletje met een rieten afdak en wat tafels. Het is snoeiheet, de zon staat op haar hoogst, rust is geboden. Wat een verrassing, dit plekje. Geen toerist te zien, een paar Thai dommelen achter een leeg bierglas. Ik moet lang puzzelen wat de menukaart me vertelt, gelukkig staan er plaatjes bij, beetje gebleekt door de zon. Soep! Ik kies voor een heldere soep met tofu, witte kool en een beetje gehakt. Flinke portie rijst erbij. Kostelijk! Zout en knoflook, maar geen chili. Later vind ik op internet dat het gang jeud heet (แกงจืด), letterlijk: flauwe soep.

_________________________________________________________________________

242 ) Zuid-Thailand, Sam Roi Yot
dinsdag 20 december 2016 – 12:37

Soms de verwarring van het ogenblik. Terwijl ik langs de Thaise oostkust zuidwaarts fiets, een aanslag op een kerstmarkt in Berlijn en de koelbloedige executie van de Russische ambassadeur in Turkije. Ik hoor het via een sms van Mirjam, later lees ik het op internet in de Volkskrant. En dan kijk je naar de zacht kabbelende branding, vissers die in hangmatten in de schaduw dutten en een enkele toerist die de Europese winter is ontvlucht en op het strand wandelt. Al die werkelijkheden tegelijkertijd. Waar moet je dat gruwelnieuws onderbrengen? Wat doe je ermee, met die wetenschap? Onoplosbaar dilemma. Dan maar lunchen.
Op tafel: even geen Thaise soep of rijst maar dikke ovenfrieten en som tam, pittige papaya salade.

_________________________________________________________________________

241 ) Midden-Thailand, Hua Hin
maandag 19 december 2016 – 19:47

Visrestaurant op een houten pier boven zee, je hoort de golven zachtjes aan de stutpalen likken. Dit is het stadje waar in augustus vier bommen ontploften, twee doden. Maar daar denken we nu niet aan, waarom ook, je kunt er toch niets aan doen. Wat gaan we eten? Enorme keuze aan vis, uitgestald in ijs. Wat nemen we? Red Snapper, catch of the day. Zou het echt? Ja, waarom niet. Deze? Ja, deze. Hup, op de weegschaal, en naar de keuken. Tien minuten later op tafel. Kop, staart, vinnen, de hele santekraam er nog aan. Wat blijkt? Niet schoongemaakt, het hele binnenwerk zit er nog in. Beetje peuteren, maar de lol is er af. In Portugal krijg je zo ook de gegrilde sardines opgediend, na vijf stuks zit je met een bord prut. Niet leuk, nee.

_________________________________________________________________________

240 ) KLM vlucht 875 naar Bangkok, stoel 10K
zaterdag 17 december 2016 – 03:03

Wat is dat toch met de KLM, die benarde stoelen in economy. En dan is dit nog economy comfort ook, toeslag € 150 voor beenruimte maar links en rechts zit je nog steeds klem als een gekooide fokzeug. Natuurlijk, je hebt geen haast, gaat nergens heen, tijd genoeg voor de ingewikkelde circusact die ontbijten heet. Als je een brede buurman hebt ben je de pineut, zit zijn elleboog half boven je bord. Nog iets zeggen over wat je te eten krijgt? Nee, laat maar, dat zie je zo wel. Hoe laat is het eigenlijk? 03:03 thuistijd, maar hier? We zitten ergens boven Birma, of toch al Thailand? Lokale tijd 09:03, over vijf kwartier landen we in Bangkok.

_________________________________________________________________________

239 ) Duitsland, Berlijn
donderdag 20 oktober 2016 – 08:32
In 1932 openden de Poolse immigranten Rogacki in de Wilmersdorfer Straße in Berlijn Charlottenburg een visrokerij. Na het bombardement op Berlijn van 1945, waarbij alles in de as werd gelegd, begonnen ze opnieuw. Zeventig jaar en drie generaties verder is Rogacki Delicatessen een specialiteitenwinkel die zijn weerga niet kent, met wat ons betreft het centrale deel van de winkel, waar maaltijden worden bereid die staande worden gegeten.
Op tafel: assortiment vis, gebakken aardappeltjes, salade, brood. In het glas een knisperende Pinot Gris, die hier Grauburgunder heet.

_________________________________________________________________________

238 ) Nederland, Enkhuizen
donderdag 25 augustus 2016 – 08:32
Meermaals overnacht als ik rond het IJsselmeer fiets: Bed & Breakfast Recuerdos. Een oase in het drukke toeristenstadje. Stille, door kastanjeboom gedomineerde, achtertuin waar tuinhuisjes staan. Het stadse gewoel is ver weg, geen geluid dringt door. En dan het ontbijt! In de prachtige tuinkamer, de balsem van klassieke gitaarmuziek, en een overdaad aan smaakvol opgediende lekkernijen. Een feest, dit hotel.

_________________________________________________________________________

237 ) Noord-Vietnam, Hanoi
woensdag 08 juni 2016 – 11:49

Tien jaar geleden schreef ik in onze (niet meer leverbare) reisgids Andalusië over Sevilla dat je die stad niet echt beleefd hebt als je de klokken van de Giralda niet gehoord hebt. Natuurlijk, het is maar één aspect van de prachtige stad, maar als ervaring onmisbaar. Hetzelfde geldt voor West Lake in Hanoi. Je kunt alle toeristische bezienswaardigheden gezien hebben, maar als je niet tenminste één keer de 15 km rond West Lake gefietst hebt, doe je jezelf tekort. De sfeer is zó relaxed. Cafeetjes, eettentjes, mannen die hun hengel hebben uitgeworpen en zwijgend naar de dobber staren. Ver weg van het lawaai en de drukte van de binnenstad. Wie langere tijd in Hanoi blijft doet er goed aan hier een appartement te huren. En als je rond het meer fietst en dorst krijgt, afstappen, een tafeltje zoeken en vers rietsuikersap bestellen. Krijg je nog een glas ijsthee bij cadeau. Zo doen ze dat, in Vietnam.

_________________________________________________________________________

236 ) Noord-Vietnam, Dai Xuyen
zondag 05 juni 2016 – 09:38

Nog ’n kleine 25 kilometer, dan ben ik in Hanoi en zijn dit soort afkoel-, adem- en drinkpauzes verleden tijd. Vers geperst rietsuikersap met ijs en een fan die koelte geeft, dat zijn de aangename kwartiertjes die ik ga missen. Dit was ook wel een erg aardige plek, dat terrasje onder die oude boom, ze zijn kleermakers, hij zit achter de naaimachine, zij zat naadjes te stikken. Toen ik afstapte zetten ze meteen die fan voor me neer. Ze doen wel meer voor klanten die het warm hebben, volgens het bord aan de boom kan je je hier opfrissen (H2O = water, rưa = spoelen, mặt = gezicht) maar voor hetzelfde geld staat er heel iets anders, gefrituurde kippenpoten of zo.

_________________________________________________________________________

235 ) Noord-Vietnam, Ninh Binh
zaterdag 04 juni 2016 – 19:01

Street Food zoals het hoort: op straat. De avond valt, een enkele auto en motorfiets rijden stapvoets dor de straat en de vuilnisvrouw leegt de bakken en duwt haar kar voort. Opvallend: dit werk wordt áltijd door vrouwen gedaan. Als het al gedaan wordt, want in sommige steden lijkt Vietnam verdacht veel op India: mieter maar op straat, er komt wel iemand om het op te ruimen. En als dat niet het geval is blijft het liggen. Lekker puh.
Op tafel: kleine vegetarische loempiaatjes en een forse mok tomaat-ei-noedelsoep. Als je dat gehad hebt kan je er een half etmaal tegen.

_________________________________________________________________________

234 ) Midden-Vietnam, Hà Tinh
zaterdag 28 mei 2016 – 19:41

Kijk, nu wordt het gezellig. Eettentje op straat, in no time heb ik gezelschap, de eigenaresse schuift aan, twee jongens van het aangrenzende tafeltje doen mee en de dochter van de bazin ook, de enige die een mondje Engels spreekt en de vragen van de buurmannen vertaalt. What’s your name? Where you come from? Are you married? Where is your wife? How old are you? Vooral dat laatste is opvallend, in Vietnam is leeftijd een geliefd onderwerp. En als ik het dan zeg, lachen ze zich een kriek, want ze geloven er niets van. No, not possible, you are fifty!
Op tafel: rijst, tofu, waterspinazie en soep. En bier, ja. Op z’n Vietnamees: met ijs.

_________________________________________________________________________

233 ) Midden-Vietnam, Ky Anh
zaterdag 28 mei 2016 – 07:14

Weer een wegrestaurant, en of het in Ky Anh is weet ik niet eens zeker, in Vietnam doen ze niet aan plaatsnaamborden, je moet maar raden waar je bent. Oneerbiedig noem ik dit soort eetgelegenheden vreetschuur. In Vietnam is onderweg eten een massale gebeurtenis, met veel onrust en lawaai. Een bus komt aan, spuugt zijn lading uit, binnen vijf minuten zit iedereen te slobberen en een kwartier later zijn ze weer weg, kan de schoonmaakploeg aanrukken.
Op tafel: Diểm rán staat op de muur. ‘Gefrituurde punt’, volgens Google translate. Durf het niet uit te proberen, de vroege ochtend is ongeschikt voor culinaire experimenten. Ik houd het gewoontegetrouw bij phở, noedelsoep.

_________________________________________________________________________

232 ) Midden-Vietnam, Ky Anh
vrijdag 27 mei 2016 – 19:24

Welkom in Restaurant De Draak staat op de achterwand. Aan de andere muren enorme menu’s. Aanwijzen dus. Maar alles is vlees of vis of kikker, wat te doen? Langs tafels waar gegeten wordt en aanwijzen. De andere gasten vinden het prima, de vreemdeling moet geholpen waar nodig, iedereen bemoeit zich ermee en uiteindelijk krijg ik dus wat ik niet wilde, piepkleine stukjes taai vlees, doet me denken aan de gésiers die we in Frankrijk ooit per vergissing bestelden, kippenmaagjes. Hoe ik ook m’n best doe, ik krijg het niet weg. Dus doe ik het voor de zoveelste keer met alleen rijst, groenten en dunne soep.

_________________________________________________________________________

231 ) Midden-Vietnam, ergens tussen Dong Hoi en Ky Anh
vrijdag 27 mei 2016 – 11:02

Zoals wel vaker deze reis zonder ontbijt op pad, en na een paar uur verzengende trek. Dit tamelijk haveloze wegrestaurant bedient vrachtwagenchauffeurs, er is een douche, met natte haren schuiven de mannen aan tafel voor gebraden kip en vleesgerechten die ik niet kan thuisbrengen. Het wordt weer aanwijzen, dit wel en het meeste niet, ik wil geen vlees. De televisie staat snoeihard, en zoals wel vaker in Vietnam afgestemd op een kanaal met Hindi films. En dus zien we Shahrukh Khan playbacken en dansen met mooie meisjes en roepen de chauffeurs om het hardst hun Vietnamese commentaar.
Op tafel: gestoomde rijst, roergebakken waterspinazie met knoflook en twee blikjes cola met ijs.

_________________________________________________________________________

230 ) Midden-Vietnam, Lăng Cô
zaterdag 21 mei 2016 – 19:24

Nguyen Thuat heeft pech. Sinds een paar dagen wordt de weg geasfalteerd, aan zijn kant is alles afgesloten, enorme machines blokkeren de weg en de ingang en niemand komt eten. Ik ben de enige klant vanavond in zijn Minh Tam restaurant. Wat dat betekent? Hij lacht: de naam van zijn vrouw. Samen staan ze in de keuken en terwijl hun tweejarige dochter om hen heen drentelt maken ze een maaltje dat ik niet gauw zal vergeten. Hopelijk is de weg gauw klaar, kan hij andere klanten ook zo verwennen.
Op tafel: gestoomde rijst, roerbakgroenten, gefrituurde tofu, een heerlijke, zelfgemaakte sojasaus met uien en de állerlekkerste rau muống (waterspinazie met knoflook) die ik ooit proefde.

_________________________________________________________________________

229 ) Midden-Vietnam, Hoi An
donderdag 19 mei 2016 – 12:02

Voor het eerst dat ik in historisch Hoi An ben zonder Mirjam. December 2014 waren we hier voor het laatst, er beukte een typhoon tegen de kust en het regende dagen achtereen, de zondvloed leek aangebroken. Nu kom ik er op een zinderend hete dag in mei aangefietst, de straten tjokvol toeristen, verkopers roepen gemaakt enthousiast howdy mate, how ya doin’ naar jonge Australische backpackers, in dagen zag ik niet zoveel toeristen en van de prachtige 15e eeuwse huizen zie je haast niets omdat ze vol hangen met handel. Gauw een hap lunch en verder, naar Danang.
Op tafel: pizza met groenten en mozzarella. Tenminste, stond op de kaart, maar kan de smaak niet thuisbrengen. Maakt niet uit. Half uurtje op adem komen, wat notities maken en weer verder.

_________________________________________________________________________

228 ) Midden-Vietnam, Tam Ky
woensdag 18 mei 2016 – 19:38

Aan weerszijden van waar ik slaap is een restaurant. Eén hoort bij het hotel. Het is er stampvol, er wordt geschreeuwd en gelachen en luidkeels karaoke gezongen. Aan de andere kant deze plek. Afgezien van een lokaal voetbalclubje (denk ik, met die shirts) is het leeg, en rustig. Geen moeilijke keuze dus, en het blijkt een schot in de roos, gewéldig eten. De voetballers hebben het intussen gezellig, de twee dienstertjes lopen af en aan met Tiger bier, de vloer ligt bezaaid met lege blikjes. Waarom komen de Vietnamezen niet op het idee een prullenmand naast de tafel te zetten? Of beter nog, de lege blikjes gewoon op tafel laten staan? Alles wat niet meer nodig is gaat op de grond. Afgekloven botjes, verfrommelde servetten, en als je pech hebt af en toe een stevige rochel. Vrij naar Asterix: rare jongens, die Vietnamezen.
Op tafel: gestoomde rijst met julienne gesneden roerbakgroenten, dunne repen kruidige kip en basilicum. Daarnaast een kom canh (klinkt als ‘keng’), heldere groentesoep. Heerlijk bij de rijst.

_________________________________________________________________________

227 ) Zuid-Vietnam, Quang Ngai
dinsdag 17 mei 2016 – 19:39

Vanaf het terras van My Tra Riverside Hotel heb je uitzicht op de Tra Khuc rivier en de oude verkeersbrug. Tien jaar geleden ging al het verkeer hier overheen, wij toen dus ook, noordwaarts richting Hanoi. Nu is er een nieuw brug buiten de stad, deze is hoofdzakelijk voor motoren, scooters en een enkele fietser. Voor de stadsbewoners een opluchting, hebben ze niet meer die denderende vrachtauto’s door de straat. Ik heb lang naar de kleurrijke versieringen op de brug zitten kijken maar weet nog steeds niet wat het voorstelt. Dingen die licht geven, verder kwam ik niet.
Op tafel: een van mijn favorieten, roergebakken broccoli met knoflook (bông cải xào tỏi), frietjes en iets van vis. Een plat wit ding met een kledder saus.

_________________________________________________________________________

226 ) Zuid-Vietnam, Nhon Thành
zaterdag 14 mei 2016 – 08:46

Ook vandaag zonder ontbijt vertrokken en nu hoognodig aan een pauze toe, het verkeer is agressief en luidruchtig, de hitte is intens, en dit bún (noedel) stalletje staat in de schaduw. Helpt nog niet veel, zogauw je van je fiets stapt krijg je een zweetaanval omdat de bewegingswind wegvalt.
Op tafel: noedelsoep. De noedels worden overgoten met bouillon uit die enorme pan. En toch is het geen phở, noedelsoep. Waar het verschil ‘m precies in zit weet ik nog steeds niet, het lijkt hetzelfde, behalve dat er vermicelli in gaat. Ook noedels, maar dan dun. Ach, weet ik veel. Eten is het devies! Buurman links is net opgestapt, heeft z’n bordje niet leeg. Doen ze haast nooit, blijft altijd wat over. Niet erg, gaat naar de varkens, in Vietnam weten ze van hergebruik. Van mij krijgen ze niets, die varkens. Tot de bodem leeg, mijn motor moet brandstof hebben.

_________________________________________________________________________

225 ) Zuid-Vietnam, Bai Xép
woensdag 11 mei 2016 – 13:29

Puur toevallig dat ik dit plekje vond, heb geen reisgids, zie wel wat er op m’n pad komt. Nou, dit dus. ‘Life’s a Beach’, een guesthouse in het postzegelgrote dorpje Bãi Xép. Gerund door Britten, die hier een paar jaar geleden bij toeval kwamen en besloten er te blijven. Ze geven Engelse les op het dorpsschooltje, het personeel komt uit het dorp en de producten voor de maaltijden die ze serveren komen uit de lokale economie. Small is beautiful, schreef econoom Ernst Schumacher veertig jaar geleden al. Klopt.
Op tafel: stokbrood met tonijnsalade en ijskoffie. En vanavond ‘communal dinner’ met alle gasten en het Vietnamese personeel. Eten wat de pot schaft en je ziet wel naast wie je aanschuift. Goeie plek.

_________________________________________________________________________

224 ) Zuid-Vietnam, langs hoofdweg A1 ter hoogte van Đại Lãnh
zondag 08 mei 2016 – 19:09

Halverwege de middag na 93 km opeens een bergpas die ik op de kaart niet gezien had. Dat red ik nooit, ben veel te moe. Gelukkig vind ik een eenvoudig guesthouse waar ik voor VND 100.000 (vier euro) terecht kan en een paar honderd meter verder, aan de voet van de pas, een restaurant dat zich speciaal op vrachtwagenchauffeurs richt. Iemand staat zwaaiend met een zaklamp langs de weg om truckers te lokken. Als de mannen gegeten hebben vertrekken ze weer, zuidwaarts, richting Saigon.
Op tafel: ik word niet zo goed wijs uit de menukaart, zie wel dat er inktvis op staat, nou nee, en aan vlees heb ik de laatste weken geen behoefte meer. Een paar termen ken ik wel: roergebakken groenten met rijst (xào rau với cơm) en gebakken eieren (trứng chiên). Komt er als cadeautje toch een schoteltje met stukken varkensvlees op tafel. Hompen bot met weinig vlees. Goed bedoeld, maar nee. Geef maar aan de hond.

_________________________________________________________________________

223 ) Zuid-Vietnam, langs de TL652 op weg naar Nha Trang
vrijdag 06 mei 2016 – 12:03

Alsof je gezandstraald wordt, zo heet is het hier. Na een glorieuze afdaling van Khánh Lê (Heavens Pass, 1700 m) naar zeeniveau, 40°C en harde, hete tegenwind. De weg is kaarsrecht, geen schaduw, links en rechts barre droogte, afgezien van wat struikgewas dat het, against all odds, lijkt te redden. En dan, in die infernale, mens en dier onvriendelijke omgeving, opeens een uitspanning. Twee vrachtwagenchauffeurs en een man met een scooter hebben hier hun toevlucht gezocht, ik ben gast nummer vier. Drie grote glazen koel water en een overheerlijk, vers geperst, ijsgekoeld glas rietsuikersap brengen me weer op de been voor de laatste 15 km naar Nha Trang.

_________________________________________________________________________

222 ) Zuid-Vietnam, Lộc Nga, iets voorbij Bảo Lộc aan de QL20
woensdag 04 mei 2016 – 10:10

Even weg van de weg, waar het elke keer weer schrikken is van de keiharde luchtdruk claxons en kamikaze buschauffeurs die maar één god lijken te dienen: die van de snelheid. Ik heb wel eens gedacht dat je in Vietnam je rijbewijs krijgt als je de twee belangrijkste componenten van de auto kunt noemen: toeter en gaspedaal. Even rust dus. Bovendien is het tijd voor ontbijt, vanochtend om 06:30 vertrokken, er moet weer brandstof in. Een jong echtpaar bestiert hier de nering. Wat zullen ze zijn, midden twintig? Zo jong nog. Hij bedient de nước mía pers, waar de stengels suikerriet gekraakt worden en hun kostbare vocht afstaan. Zij maakt de banh mi, Vietnamese sandwich. Kraakvers, met omelet en wat knapperig groenvoer.  En natuurlijk dé drank der goden: ijskoffie.

_________________________________________________________________________

221 ) Zuid-Vietnam, Madagui
dinsdag 03 mei 2016 – 17:58

Doodmoe, hoogste tijd om te stoppen, maar nergens accommodatie, behalve misschien 40 km verderop in de volgende stad en dat is onhaalbaar, letterlijk. En dan opeens een resort Vietnamese style, met paintball en touwklimmen en avonturen, alleen is er niemand. Alles is leeg, behalve de receptie, waar ze me voor een scherp prijsje een bungalow verhuren. Airconditioning, koude douche, alles wat het vermoeide lichaam begeert. En ’s avonds dineren in het restaurant dat ingericht is op massa’s, maar nu een enkeling herbergt. Wel zo rustig.
Op tafel: kon onmogelijk wijs worden uit de Vietnamese menukaart en bijna alles is altijd met veel vlees, dus kies ik veilig voor wat ik herken: Phở, de traditionele Vietnamese noedelsoep, met kraakverse kruiden en een glas bier.

_________________________________________________________________________

220 ) Zuid-Vietnam, Saigon
vrijdag 29 april 2016 – 08:18

Nee Hans, kom op, nu niet zeuren dat alles zo veranderd is in Saigon sinds we hier tien jaar geleden waren. Maar ja, het is wél zo. De stad die wij beschreven is niet meer, toen was het nog aanloop, kapitalisme in kinderschoenen. We deden research voor ons boek, maten de vooruitgang af aan het aantal ATM’s dat we zagen en inventariseerden waar je foto’s op diskette kon laten branden. Bijna aandoenlijk. Intussen blijkt veel van historisch Saigon gesloopt, fraaie koloniale gebouwen uit de periode van Frans Indochina hebben plaatsgemaakt voor monsters van glas en marmer, zoals dit Paradise Saigon Boutique Hotel waar ik logeer en ontbijt en, eerlijk is eerlijk, een fascinerend uitzicht heb.

_________________________________________________________________________

219 ) Zuid-Vietnam, Nhơn Đức, 10 km buiten Saigon
donderdag 28 april 2016 – 12:41

Bijna de hoofdstad bereikt, de hele ochtend over kleine achterafweggetjes gefietst, door dorpen en landbouwgebied en meermaals met een pont een zijarm van de Mekong overgestoken. Nu dan nog even uitblazen en moed verzamelen voor de verkeersgekte van Saigon. Zo blijf ik het noemen, ook al werd de stad na de overname dor de communisten op 30 april 1975 subiet omgedoopt in Ho Chi Minh City. Straks ook nog even de bidons vullen, ik drink drie, vier liter water per dag. Dan is het een welkome afwisseling op zo’n terrasje ijskoffie te drinken en zo’n glaasje groene thee dat je er steevast gratis bij krijgt.

_________________________________________________________________________

218 ) Zuid-Vietnam, Mỹ Tho
woensdag 27 april 2016 – 18:26

Dit vegetarische restaurantje beschreven we ook in onze reisgids Vietnam (jazeker, nog steeds leverbaar, maar bijna tien jaar oud en dus meer een curiosum, want qua actuele reisinformatie onvermijdelijk achterhaald). Hủ Tiếu Chay heet het restaurant. Letterlijk: vegetarische noedels. Een bijzonder initiatief, in vleesminnnend Azië. Veel aanloop, een paar minuten nadat ik deze foto maakte waren alle tafels bezet. Benauwd, dat wel. De plafondventilatoren kunnen het niet aan, iedereen puft en zweet. Maar intussen is het smullen geblazen.
Op tafel: Bún Gạo Xào Chao (roergebakken rijstnoedels met tofu) en, daar heb je ‘m weer, Pepsi met ijs. Straks raak ik het spul niet meer aan, maar kennelijk heeft mijn lichaam er nu behoefte aan.

_________________________________________________________________________

217 ) Zuid-Vietnam, Xa Tan Thánh
maandag 25 april 2016 – 11:01

Of je dit ergens anders ter wereld ook ziet? Ligboxenstal op z’n Vietnamees. Hangmatten, ventilatoren, een koele dronk wordt aan bed geleverd. Nog ’n heel gedoe, de vrouw die bedient moet steeds diep door de knieën onder de palen door en het dienblad in balans houden. De jongens intussen liggen wat te zwiepen en met hun telefoon te spelen, na een half uurtje pakken ze hun motorfiets en gaan verkwikt verder. Ik heb het geprobeerd, maar het gekke is, zo’n hangmat ligt helemaal niet lekker. Daarom voor mij gewoon een stoel, en een tafeltje voor een guilty pleasure: Pepsi on the rocks.

_________________________________________________________________________

216 ) Zuid-Vietnam, Chau Doc
zaterdag 23 april 2016 – 08:54

Zo zie je het niet vaak. Die majestueuze watermassa, de bootjes die voorbij tuffen en, héél bijzonder: wolken! Zo’n beetje de eerste die ik zie deze reis, kruip maar voor de zon, ja, daar hebben we wel even genoeg van gezien, en gevoeld. In januari 2006 zaten Mirjam en ik hier ook, maar alleen voor het ontbijt. We sliepen in een simpel guesthouse en toen we ’s ochtends vroeg vertrokken parkeerden we onze fietsen bij dit luxueuze Victoria Chau Doc Hotel voor een feestelijk ontbijt. Tien jaar later ontbijt ik hier, en slaap er ook. Af en toe zo’n verwennerij, dat houdt de moed erin.
Op tafel: ach, wat ’n lekkernijen. Zo’n hotelbuffet met watermeloensap en geurend verse filterkoffie, baguette met kaas (!), toastje marmelade en van die kleine friemelglaasjes met yoghurt, ach, wat een feest.

_________________________________________________________________________

215 ) Cambodja, Phnom Penh
donderdag 21 april 2016 – 12:18

Hier, in de Foreign Correspondents Club, brachten Mirjam en ik in december 2005 menig uurtje door en luidden er het nieuwe jaar in. Heerlijke plek, mooi uitzicht op de Mekong, en omgeven door romantische verhalen die geen van allen kloppen. Ernest Hemingway zou hier geweest zijn, en de internationale pers zou vanuit dit bastion verslag hebben gedaan van de Vietnamese invasie van Cambodja in 1978 als reactie op grensconflicten met de Khmer Rouge. Prachtige verhalen, maar allemaal onzin. De FCC werd in 1992 opgezet door een slimme Australische entrepreneur die brood zag in de komst van UNTAC troepen (United Nations Transitional Authority in Cambodia), een VN-operatie die toezag op het bestuur van Cambodja na de Parijse vredesonderhandelingen. FCC heeft niets te maken met journalistiek, maar het klinkt spannend en romantisch. En je zit er vorstelijk.
Op tafel: pad thai, een roerbak noedelgerecht, en een van de beste dorstlessers denkbaar, tonic met citroen.

_________________________________________________________________________

214 ) Cambodja, Phnom Penh
maandag 18 april 2016 – 12:03

Dit plekje herinnerde ik me nog van elf jaar geleden: de natuurlijke schaduw van gebladerte, daar kan geen parasol tegenop. Het enige terrasje aan de boulevard die dit biedt, alle anderen hebben luifels en parasols en vernevelen water om de hitte enigszins te temperen. Eigenlijk zijn het twee terrasjes, twee uitbaters, kijk maar, andere tafels. De buurman heeft er wel vijftien, mijn eethuisje vier. Daarom ga ik bij hem zitten, altijd solidair met de underdog. Én omdat hij goeie muesli met yoghurt serveert, en een kostelijke ijskoffie. Heerlijk plekje. Noteer de naam, mocht je ooit naar Phnom Penh afreizen: Kandal House, hoek Sisowath Quay en Street 144.

_________________________________________________________________________

213 ) Cambodja, Skoen
zaterdag 16 april 2016 – 14:58

Sek Maes Restaurant ligt midden in Skoen én aan National Road No 7, zo klein is het stadje, de provinciale weg snijdt er dwars doorheen, dan gebruik je die als adres, als ze je maar weten te vinden. Al was het alleen al om al die hertenkoppen en geweien aan de muur. Die allemaal van hout zijn, laat dat gezegd, kunstig snijwerk, komt geen dood aan te pas. Het restaurant staat op het punt te sluiten, vroeg vandaag, de bediening legt een handgeschreven briefje op tafel: Today close 15:00 dancing parade ground Khmer New Year.  Buiten zindert de hitte, de thermometer tikt de 40°C, en toch gaan ze dansen om het nieuwe jaar te vieren. That’s the spirit!
Op tafel: roergebakken groenten met rijst en cola met ijs, veel ijs, dat rinkelt in je glas.

_________________________________________________________________________

212 ) Cambodja, ergens langs highway No 7, voorbij Kampong Cham
zaterdag 16 april 2016 – 09:09

Het liefste vertrek ik in alle vroegte, rond zessen, half zeven, als het nog relatief koel is. Ontbijt zit er dan niet in. Óf omdat ze in het guesthouse nog slapen, of omdat ze daar niet aan doen, ontbijt, ben je gek, dat haal je onderweg. Klopt, zo doe je dat, in zo’n no-nonsense restaurant met tafels van plakken boom en ijverig rondrennend personeel met bakken soep en mokken ijsthee. Het begint al een beetje op Vietnam te lijken, wat een zooitje, wat je niet wilt mieter je op de grond, iemand zal het wel opruimen en jou zal het een zorg zijn, dan ben je alweer kilometers verder.

_________________________________________________________________________

211 ) Laos, Ban Khiat Ngong
zondag 10 april 2016 – 06:57

Normaal hoort het water tot de rand te staan, zegt de eigenaar van Kingfisherecolodge, maar de vijver staat half droog, en de beloofde waterbuffels en olifanten die hier zouden rondscharrelen laten zich niet zien. Ook geen toeristen, niemand komt, de zaak wordt de komende maanden gesloten. Kingfisherecolodge, zo heet het echt, allesaanelkaar. Maar desondanks geen kingfisher te bekennen. De eigenaar haalt zijn schouders op. Tja, soms zit het tegen.
Op tafel: er moet flink gereden worden vandaag, dus stevig ontbijt: dikke rijstsoep en een bord vers fruit. Maar het blijkt te weinig, nauwelijks tien kilometer op weg of ik krijg een sidderende hongerklop. Koop bij een winkeltje twee pakjes chocoladekoekjes en als ik die suikerbom naar binnen heb gepropt kan ik er weer tegen.

_________________________________________________________________________

210 ) Laos, Pakse
vrijdag 08 april 2016 – 18:51

Zo hoog boven op het dak voldoende avondwind om redelijk koel te zitten. Beneden in de markthal zijn ze nog volop aan de handel, het geluid van stemmen en slepen van spullen tot hier boven hoorbaar. Op het dakterras suist een radio Franse chansons, beneden in de lobby van het hotel liggen stapels Le Figaro en op het dak spreekt de jonge ober mij aan in het Frans. De koloniale machthebbers van weleer zijn sinds 1954 verdwenen, maar de taal is gebleven.
Op tafel: pizza. Ja, niks sorry, even genoeg van soep en noedels, wil weer eens kaas proeven. Dus een quattro formaggi. Goede keus, want wat maken ze hier een perfecte pizza! Flinterdunne kraakbodem, en een goed gebalanceerde toplaag. Een traktatie.

_________________________________________________________________________

209 ) Thailand, Khemmarat
maandag 04 april 2016 – 17:54

Eindelijk weer uitzicht op de Mekong, dat gebeurt deze rit veel te weinig. En daar stroomt ze, in al haar glorie, en ik zit vorstelijk met een biertje op het terras van Lekhong Riverside Restaurant en kijk naar de immense watermassa die zich van links naar rechts verplaatst, van noord naar zuid. Aan de overkant Laos. Er moet veel gesmokkeld worden in dit gebied, om de haverklap kom je langs politieposten en wegafzettingen waar auto’s gecontroleerd worden, maar of ze veel in beslag nemen? Haast nooit zijn die posten bezet, of ze liggen in hangmatten te knorren. Snap ik wel, het is overweldigend heet, dan ga je niet graaien in vrachtwagens.
Op tafel: Roergebakken groenten en stukjes gebakken vis. Uit de Mekong, zeggen ze, maar of dat klopt? In Urk denk je ook dat het vers van de afslag komt. Sprookje.

_________________________________________________________________________

208 ) Thailand, Don Tan
zondag 03 april 2016 – 18:04

Aan het eind van de rit in een dorpje verzeild raken waar aanvankelijk geen slaapplek te vinden is. Moed zakt in je schoenen, je wilt douchen, je natte zweetkleren uit en ergens rustig zitten, de dag was zwaar, je moet jezelf bij elkaar rapen, en een goed bord eten helpt daarbij. Maar alles komt uiteindelijk op z’n pootjes terecht. Én ik vind een plekje voor de nacht, en met wat zoeken ook een soort take-away, waar je in de huiskamer kunt aanschuiven voor een bord gebakken rijst met ei, tomaat en komkommer. De fan snort, je kunt je ogen uitkijken aan wat overal hangt en staat en aan het eind van de rit ben je verzadigd en reken je één euro af.

_________________________________________________________________________

207 ) Thailand, Amphoe Wan Yai
zondag 03 april 2016 – 08:34

Zonder ontbijt vertrokken, de zon nét op en de wereld stil, op wat honden na, die aanslaan als ik voorbij kom. Maar na zo’n twee uur wordt het tijd, de reserves raken op, er móet brandstof in de motor. Maar waar? Ik zag in dorpjes wel eethuisjes, maar ze waren me te groezelig, voelde niet goed, en je moet op je gutfeeling vertrouwen. Deed ik ook toen ik besloot hier wél af te stappen en noedelsoep te bestellen. En wát voor soep! De beste die ik tot nu toe proefde, had in een sterrentent niet misstaan. Heerlijke bouillon, paar kleine stukjes kip, perfect gegaarde noedels, een gepocheerd ei (!) en de heerlijkste kruiden, waaronder Thaise basilicum. Heerlijk, heerlijk. En dat zomaar langs de weg ergens in Thailand, van een mevrouw die de sterren van de hemel kookt.

_________________________________________________________________________

206 ) Thailand, Ban Phaeng
donderdag 31 maart 2016 – 06:43

Kijk, dit is natuurlijk het allermooiste om zo ’s ochtends vroeg te ontbijten, zo’n eetstalletje aan huis. De rechter bakt flinterdunne rijstvelletjes waarmee ze kleine loempia’s maakt, de ander heeft een enorme pan bouillon op het vuur en een pot rijstsoep, Khao Tom. Fantastisch ontbijt, vooral als ze een flinke lepel bouillon door de rijstsoep mengt. Of ik vlees wil? Ze diept onder uit de bouillon een complete lever op en wil een stuk voor me afsnijden. Nee, dank je, gebaar ik. Prima. Beetje extra kruimelgehakt en wat kruiden, en ’t ontbijt is klaar. En het gaat op, tot de laatste korrel.

_________________________________________________________________________

205 ) Thailand, Ban Phaeng
woensdag 30 maart 2016 – 18:21

Ik schreef het al eerder (zie #201), karaoke zit de Aziaten in het bloed. Ze kennen totaal geen gêne, niemand maalt erom of je goed kunt zingen of niet. Het gaat om het plezier. En dat hebben ze, in dit eettentje. Toen ik binnenkwam leken ze even stil te vallen, maar dan knopen ze al gauw een gesprek aan, en voor je het weet duwen ze je de microfoon in de hand. Sorry mensen, maar ik ken de Thaise liedjes niet, en ik heb honderd kilometer gefietst in verzengende hitte, ben moe en hongerig. Niet getreurd, volgende keer dan? Ja, volgende keer.
Op tafel: de menukaart is in Thai en ik begrijp de meeste plaatjes niet, dus wijs ik aan wat ik herken en wat ik vertrouw: een soort fish & chips, met een groot bord extra salade.

_________________________________________________________________________

204 ) Thailand, ergens langs de Mekong
zondag 27 maart 2016 – 10:10

Vanochtend zonder ontbijt vertrokken, wordt pas om 08:00 geserveerd en dan wil ik allang in het zadel, profiteren van de ochtendkoelte. Verbazend, hoe lang je op een lege maag kunt fietsen. Maar dan is onvermijdelijk het moment dat het móet, anders zak je door je hoeven. De vrouw van het eethuisje, die aanvankelijk niet meer lijkt bij te komen van het giechelen omdat ze een farang te eten heeft, een vreemdeling, zet in een handomdraai een flink bord noedelsoep op tafel. Godenvoedsel. En die onduidelijke vleesballen? Daar eet je gewoon omheen.

_________________________________________________________________________

203 ) Thailand, Phon Phisai
zaterdag 26 maart 2016 – 14:51

Snoeihete middag, zojuist aangekomen, plek voor de nacht geregeld en gedouched, en nu moet het vermoeide lichaam gevoed. Een schaduwplekje vlakbij het voetbalveld, aan de andere kant van het kruispunt achter de foto van de koning. Ondanks de hitte wordt een wedstrijd gespeeld, met live commentaar als betrof het een tv-uitzending, opgewonden geschreeuw schalt door de straat. De eigenaar van het eethuisje spreekt geen Engels, dus de beproefde methode: deksels van de pannen en kijken wat er is. Ik waag me niet aan het vlees, en eindig met een fors bord gebakken rijst met groenten en een kom overheerlijke runderbouillon. Het blijft verbluffend hoe goedkoop het kan zijn hier in Thailand: 80 Baht, inclusief een fles water. Twee euro.

_________________________________________________________________________

202 ) Thailand, Nongh Khai
vrijdag 25 maart 2016 – 19:34

Avondeten in de warme avond in Macky’s Riverside Kitchen aan de oever van de Mekong. Het is rustig, aan de tafel rechts een groepje medici, deels buiten beeld, er wordt op rustige toon gesproken, misschien over patiënten? Tegenover mij, die jongen, dat moet al z’n derde of vierde sigaret zijn, dat gaat maar door, terwijl ze nota bene zitten te eten. Het westerse stel wisselt geen woord, het is er doodstil, terwijl de serveerster binnenpretjes heeft. Misschien denkt ze: nog even volhouden, anderhalf uur, dan is ’t gedaan.
Op tafel: witte rijst en pittige soep, per vergissing met harde stukken inktvis, niet weg te krijgen. Later nog roergebakken groenten besteld, altijd goed.

_________________________________________________________________________

201 ) Thailand, Udon Thani
donderdag 24 maart 2016 – 21:26

Dat is weer even wennen: karaoke! Waar je ook gaat, altijd hoor je het wel ergens, het ongegeneerde, vaak kraaienvals zingen en iedereen vindt het prachtig. Wij Europeanen zijn er te gereserveerd voor, de schaamte, wat zullen ze van me denken, maar hier trekken ze zich daar geen barst van aan. Zo ook de dame die bij het gezelschap rechts hoort, onvermoeibaar is ze, en niet om aan te horen, maar ze weet van geen wijken. Wat wil je, als er steevast hard geapplaudisseerd wordt, ga je dóór!
Op tafel: pittige Tom Yam Kung (soep met garnalen),  in oestersaus roergebakken groenten en witte rijst.

_________________________________________________________________________

200 ) Zweden, Ullånger
maandag 22 februari 2016 – 08:38

Kan het romantischer? Ja, natuurlijk, vast wel, ’t is ook retorisch bedoeld, maar er zijn van die momenten dat alles lijkt te kloppen, hoe simpel ook. Hier ook. Dit familiehotel, gerund door een Zweeds-Koreaans echtpaar en hun reusachtige, rugby-sized zoons, is zó gemoedelijk. Lekker knus in de hoek met schemerlampje in de vensterbank en een simpel ontbijt met uitzicht op stille sneeuwstraat waar passanten voorzichtig schuifelen op weg naar de supermarkt om de hoek. Heerlijk.

_________________________________________________________________________

199 ) Zweeds Lapland, Luleå
zaterdag 20 februari 2016 – 05:33

Afgereisd naar het koude noorden voor een foto-opdracht: de steenovenbakkerij van Mikael Lövgren, voormalig fysiotherapeut, nu fulltime bakker, old school. Dus niets fabrieksmatig, alles ambachtelijk, stuk voor stuk met de hand. Voor het eerst dat we het proces van broodbakken van dichtbij zien, ruiken en proeven. Drie, vier verschillende soorten brood worden aangesneden, van elk krijgen we een plak, dik besmeerd met boter en een glas melk, terwijl het buiten kraakt van de vorst Het lijkt een jongensboek, maar het is echt.

_________________________________________________________________________

198 ) Nederland, Amsterdam
woensdag 04 november 2015 – 20:26

Na de officiële presentatie van het door ons voor Go Tan geschreven en gefotografeerde boek De Geur van Witte Rijst op uitnodiging van opdrachtgever Han Go een afsluitend etentje in Café restaurant Amsterdam. Een bijzondere locatie: het oude machinepompgebouw van de Amsterdamse Waterleiding, dat voor de Amsterdammers duinwater oppompte in het duingebied bij Vogelenzang, dezelfde duinen waar wij in de jaren vijftig als kinderen ravotten. Nu zitten we tussen oude machines, of wat daar van over is. Lange metalen kettingen, transportrailsen langs het plafond en hier en daar glimmende ketels en iets dat op een reusachtig vliegwiel lijkt.
Op tafel: Geen Indonesisch eten, laat staan Indisch. Mirjam heeft iets vegetarisch, Han Go kiest voor een forse schaal oesters en ik een pannetje mosselen.

_________________________________________________________________________

197 ) Zanzibar, Stone Town
zaterdag 20 juni 2015 – 12:17

Volgens een lokale informant heeft Stone Town 51 moskeeën. Daar moeten dan een heleboel kleintjes bij zitten, want er zijn maar drie of vier minaretten die de skyline domineren. Klopt ook wel, al zwervend komen we soms langs kleine achterafjes waar schoeisel op de stoep verraadt dat vlakbij een masjid is. Enkele dagen geleden is de Ramadan begonnen, de maand waarin moslims tussen zonsopgang en –ondergang niet mogen eten of drinken. In restaurants wordt daar rekening mee gehouden: een gordijn hangt in de deuropening, zoals hier in Zanzibar Coffee House, om de vastende stadsgenoten niet aan verleiding bloot te stellen.
Op tafel: wortelcake en gemberthee, helaas met een kledder honing, ondrinkbaar bremzoet.

_________________________________________________________________________

196 ) Zanzibar, Bwejuu
zaterdag 20 juni 2015 – 09:11

Het restaurant van Bellevue Guesthouse, waar we deze maand bivakkeren, heeft een soort huiskamergezelligheid. Het hoogseizoen is nog niet begonnen, de gasten zijn op een hand te tellen, men groet elkaar in de ochtend en verder is het rustig. Gebladerte ruist, kraaien maken ruzie, een oude hond scharrelt tussen de tafelpoten. In de verte de oceaan. Aan de tafel waar we nu ontbijten zitten we meestal te werken, op deze plek heeft de wifi de beste ontvangst. Tijdelijk kantoor van Uitgeverij Letsch & de Clercq op Zanzibar. Hier krijgt Mirjams nieuwe boek langzaam de eerste contouren.
Op tafel: Spaanse omelet, pannenkoekjes met honing, koffie en vers fruit.

_________________________________________________________________________

195 ) Zanzibar, Stone Town
vrijdag 12 juni 2015 – 13:42

Windstil, dertig graden, de oude stad zindert. We hebben de oude slavenmarkt bezocht, tenminste, wat er van over is. Niet veel. Grimmige kelders waar de arme sloebers werden opgesloten tot ze verhandeld werden, verder is alles verdwenen onder een Anglicaanse kerk. De hitte is overweldigend, we zijn slap, moeten nodig iets eten en vallen letterlijk met onze neus in de boter bij Lukmaan Curry House. Bij de keuken aanwijzen wat je wilt, afrekenen en met een dienblad een plekje aan een van de tafels zoeken. Naast ons een gehoofddoekte schone die tijdens het eten onafgebroken telefoneert en aan andere tafels mannen die joviaal hun duim opsteken in een gezamenlijk genieten van het voortreffelijke eten van Lukmaan.
Op tafel: vegetarische curry, kruidige spinazie, chapati’s en kostelijke tamarinde sap.

_________________________________________________________________________

194 ) Zanzibar, Stone Town
vrijdag 12 juni 2015 – 12:00

Vijf kwartier van oost naar west het eiland over in een dala dala, een publiek busje dat stopt als je je hand opsteekt. Iedereen en alles gaat mee. Mannen die zakken rijst en bussen verf meeslepen, schoolkinderen, vrouwen met niqab (die dus als het ware door een brievenbus naar de wereld kijken) en Hollandse reizigers die een beetje misselijk worden van het constante afremmen en optrekken. Na aankomst in Zanzibar Town even bijkomen in frisse zeewind met uitzicht op de haven vanuit The Floating Restaurant, dat helemaal niet drijft maar op een oude pier is gebouwd.
Op tafel: calamari in tempura, vegetarische samozas en Griekse salade.

_________________________________________________________________________

193 ) Zanzibar, Paje
maandag 8 juni 2015 – 12:23

Lange wandeling gemaakt langs de Indische Oceaan, vermoeid en tevreden zoeken we rust in de schaduw van een zwaarbebladerde boom in restaurant Mr. Kahawa bij Kite Centre Zanzibar waar sportieve jongelui gedurfde capriolen uithalen en hoog boven de golven springen. De zee is weergaloos mooi, nooit zagen we zoveel kleur die met elke wolk die voorbij zeilt verandert en we begrijpen nu waar de term zeegroen vandaan komt. Uit Zanzibar. Kan niet anders. En wat Mr. Kahawa betekent zoeken we nog wel eens uit.
Op tafel: voor Mirjam chapati met groenten en spicy mango, voor mij salade met mango, rode biet, witlof en feta.

_________________________________________________________________________

192 ) Tanzania, Dar es Salaam
woensdag 03 juni 2015 – 20:10

Het heet Langi Langi, het restaurant in ons hotel. Langi, zo lees ik, betekent hemel. Waarom het dubbelop moet ontgaat me, staat ook niet op de binnenflap van het menu. Misschien het koloniale sfeertje, met die brede veranda en pilaren? Het voelt goed hier, heerlijk terug te zijn in de tropen. Het eiland is een smeltkroes van culturen, Indiërs vestigden zich hier al rond de 7e eeuw, maar Maître d’hôtel Patel Prakash werd in Mumbai geboren en werkte in Dubai toen hij naar hier werd overgeplaatst. Of hij het leuk vindt in Tanzania? Hij zegt ja, maar we geloven hem niet. Zijn vrouw is thuis in Mumbai, verwacht hun tweede kind, dan wil je daar zijn en niet hier, beetje verplicht lullen met Hollanders.
Op tafel: gegrilde vis en aardappeltjes met boter en peterselie. Mirjam kiest Indiaas: pulao (pilav), raita en vegetable curry.

_________________________________________________________________________

191 ) Nederland, Ameland
woensdag 13 mei 2015 – 13:06

Een heerlijke dag fietsen op het prachtige Ameland. Flinke wind, kracht 4-5, dus na stevig buffelen over krakende schelpenpaden is het goed rusten bij Strandpaviljoen De Buren van Nes. Woordgrapje, voor wie het eiland niet kent: Buren is het buurdorp van Nes. Gisteren was Mirjam jarig, we zouden een dagje fietsen, maar bewolking en misschien regen, dus verschoven. Wie maalt om een dag op een heel mensenleven? Wij niet. En nu dus uitpuffen achter glas met glorieus uitzicht. Wind zwiept golven tot schuim, wandelaars trekken de capuchon extra dicht om de kin, en wij happen gulzig in ciabatta met gerookte Amelander forel en dille-aioli.

_________________________________________________________________________

190 ) Nederland, Friesland
zondag 10 mei 2015 – 13:23

Foto iPhone 6

Fietsen in natuurreservaat Rottige Meenthe, vlak bij huis. Groot is het gebied niet, wel mooi. Petgaten en legakkers herinneren aan turfwinning in vroeger tijden, nu krioelt het er van watervogels. Vlak onder de oever van de rivier Tjonger (die een paar kilomert verderop langs ons huis loopt, of beter: langs ons weiland, zie Eetzicht # 169) vinden we bij een vervallen sluis een oude picknicktafel, overwoekerd met fluitenkruid en brandnetel. Het is doodstil, zelfs geen zoemende insecten. We snoeien het onkruid en kunnen eten.
Op tafel: zelfgebakken brood met kaas, avocado, rucola, gekookt ei en geitenyoghurt.

_________________________________________________________________________

189 ) Indonesië, Bali (Mayong)
dinsdag 31 maart 2015 – 11:10

Rustpauze tijdens de beklimming van het hart van Bali: dwars over de rug van het eiland van noord naar zuid. Het hoogste punt is 1400 meter, de weg is steil, vandaag kom ik niet verder dan 800 meter hoogte en op de helft daarvan, aan de rand van het gehucht Mayong, zwetend en dorstig, opeens deze welkome uitspanning: Bali Panorama View Point Restaurant. Eigenaar Made Murjasa is trots op het uitzicht. If you love freedom, your view must soar like an eagle, zegt hij, niet vies van een beetje hyperbool. Pal naast hem een trits vogelkooien. Waarom dan die opgesloten vogels, vraag ik hem. Hoe is het met hun ruimte en vrijheid? Krijg je toch weer het cliché dat je overal ter wereld te horen krijgt: in een kooi zingen ze beter. Altijd weer die kutsmoes.
Op tafel: een versterkende groentesoep en dorstlessende ijskoffie.

_________________________________________________________________________

188 ) Indonesië, Bali (Tembok)
vrijdag 27 maart 2015 – 11:16

Op de kaart kijkend zou je denken dat de weg langs de noordkust van Bali langs zee gaat. Doet hij ook, maar de zee krijg je niet te zien. Steeds is er bebouwing tussen, of een strook geboomte die niet alleen het zicht belemmert maar ook de wind tegenhoudt. Bladstil is het, en met 32º rond de middag is het haast niet te doen. Dan een afslag met het bord Restaurant. Een brokkelig pad van nog geen honderd meter naar de kust en zie, een lustoord. Schaduwrijk terras, uitzicht op de zee die loom aan de kust knabbelt en heel in de verte de witte stip van een vissersbootje, het spoor trekt als een staart door het water.
Op tafel: mie kuah, de noedelsoep die kracht geeft, en drinken, drinken, veel drinken. Verse watermeloensap en ijsthee met citroen. De dorst is onlesbaar.

_________________________________________________________________________

187 ) Indonesië, Lombok (Labuhan Pandan)
dinsdag 24 maart 2015 – 15:59

Ooit fietste ik in Frankrijk dwars door de Bresse naar de Jura om in het stadje Saint-Amour te kunnen overnachten en Mirjam een ansichtkaart te sturen met Saint-Amour op de voorkant. Dat doe je, als je verliefd bent. Wat ik me vooral herinner zijn de kippen in de Bresse. Weilanden vol witte stippen, ongelofelijk. Enfin, op Lombok leek het me aardig te slapen op een plek die naar rijst vernoemd is. Of in elk geval die naam draagt. Een stoffig gehucht aan de oostkust van Lombok, waar een vriendelijke familie een prachtige homestay runt met een tuin waar het krioelt van de kippen. Labuhan betekent haven, maar pandan? De eigenaar schudt zijn hoofd. Geen idee. En sorry, maar nee, ansichtkaarten hebben ze ook niet.
Op tafel: mie kuah, pittige noedelsoep met groenten en ei. Van eigen kippen.

_________________________________________________________________________

186 ) Indonesië, ferry van Bali naar Lombok
maandag 16 maart 2015 – 08:53

Ja, de boot vertrekt! Had om half negen gemoeten maar er was ruzie tussen de vrachtwagenchauffeurs wie als eerste aan boord mocht. Bij het ontschepen, vier uur later op Lombok, zullen ze elkaar weer in de haren vliegen wie er als eerste uit mag. Ik beleef intussen gelukkige uren tijdens de overvaart, het is zo mooi allemaal, maar buiten op dek kan niet, nergens schaduw, dus binnen waar zachtjes de airco zoemt en op een grootbeeldtelevisie een grotesk gespierde Sylvester Stallone iets doet met een machinegeweer. Gelukkig staat het geluid uit. Buiten springen de dolfijnen boven de zee uit. De wereld is mooi.
Op tafel: flesje water, bekertje koffie en gedroogde schijfjes tapioca, van een vrouw die dat verkoopt vlak voordat de boot vertrekt, met een mand op haar hoofd.

_________________________________________________________________________

185 ) Indonesië, Bali (Sidemen)
zondag 15 maart 2015 – 07:53

Kijk, zo doen we dat op Bali. We bouwen een mooi klein eco-bewust resort (Teras Bali Sidemen, kamers zonder airco, want op 500 m en dus koele nachten) en zorgen ervoor dat het uitzicht mooi is. ’s Avond kan je hier ook eten, alles gitzwart, hoor je de raarste oerwoudgeluiden, speel je met jezelf het spelletje Welk Dier Hoor Ik? en ben je altijd verliezer want je hebt geen flauw idee. ’s Ochtends zwijgt het woud, afgezien van een motorzaag, eco betekent ook snoeien. Kom, niet lullen nu, er staat thee en verse watermeloensap, eet je spiegeleieren en kijk om je heen, drink het in, en vergeet het niet, dit uitzicht, dit eetzicht.

_________________________________________________________________________

184 ) Indonesië, Bali (Undisan)
zaterdag 14 maart 2015 – 13:25

Een dorpje zo klein dat het niet op de kaart staat, vier huizen ergens in de rijstvelden en als ik er doorheen ben opeens een warung. Komt goed uit, ik val haast van mijn graat. Dorpje klein, naam van het eethuis heel groot: telaga ngembeng mesari. Wat het betekent? Iets met een zwembad, begrijp ik uit de omstandige uitleg van de eigenaar, maar ook google translate kan er geen brood van bakken. Eethuis Niemandsland was beter geweest. Bij de uitgang een fikse stapel doerian voor de verkoop. Ik zag ze overal, moet hoogseizoen zijn, je kunt ze voor een appel en ei meenemen denk ik.
Op tafel: mie goreng met geroerbakte groenten en ei. En een glas versgeperste passievrucht.

_________________________________________________________________________

183 ) Indonesië, Bali (Thana Lot)
vrijdag 13 maart 2015 – 14:17

There ain’t no such thing as a free lunch, volgens een populair Amerikaans gezegde. Nou, hier wel. De baas van het hotel is jarig en viert het door alle gasten die kort na de middag aankomen een gratis maaltijd aan te bieden. Niet dat de baas zelf in zicht komt, nergens te bekennen. Ik sta op het punt onder de douche te gaan als iemand van het personeel op m’n deur klopt om te vragen of ik trek heb. Dat heb ik. Maar eerst het zweet van m’n lijf spoelen. Als je gratis eten krijgt moet je proper zijn, baas of geen baas.
Op tafel: long beans, tempeh, bloemkool, gekookt ei, rendang, rijst en kroepoek. En water. Waarmee m’n waterverbruik vandaag al op 2 liter ligt.

_________________________________________________________________________

182 ) Indonesië, Bali (Seminyak)
dinsdag 10 maart 2015 – 14:16

Foto: iPhone 4

Af en toe een scooter en af en toe een hond, dat is alles dat voorbij komt terwijl ik zit te eten. Vandaag mijn eerste proefrit gemaakt, eerst naar de fietsenmaker om een defect te verhelpen, daarna wat straten door om weer te wennen aan links rijden. Wie heeft wanneer voorrang? Denk maar niet dat je het door afkijken kunt begrijpen, ze doen maar wat. In 2003 waren we hier, ook met de fiets. Waren er toen ook zoveel scooters? Het lijkt wel Vietnam.
Op tafel: Mie Tek Tek Istimewa. Een van de vele mie goreng variaties. Noedels, groenten, beetje kokos, flink wat rode peper, een handje kroepoek en zoet-zure saus. Volgens de menukaart ‘the traditional hawkers food’. Streetfood dus. Misschien een idee voor een volgende editie, Mirjam? Streetfood Indonesië?

_________________________________________________________________________

181 ) Thailand, Bangkok
zondag 21 december 2014 – 13:48

KLM heeft het traject Bangkok-Amsterdam geannuleerd, onverwachte layover in smoorheet Bangkok. Dus vanaf het airport hotel de stad in. Eerst de trein, dan metro en tot slot een tuktuk om bij de rivier te komen en een watertaxi te pakken. En nee, niet bij zo’n toeristenfuik, maar gewoon op een pier waar de Thai op- en afstappen. Si Phraya (pier nummer 3) achter het Royal Orchid Sheraton in een smalle straat waar je eerst een versterkende lunch kunt nemen bij Gallery Cafe. We kwamen er toevallig langs, kenden het niet, en wat wás het een goede keuze. Noteer het adres, mocht je ooit een layover in Bangkok hebben: 1291-1295 Charoen Krung Rd.
Op tafel: rijst (onder die hoedjes van bananenblad), vegetarische Tom Yum soep met shiitake, tofu en citroengras, en verse lime juice.

_________________________________________________________________________

180 ) Vietnam, Hanoi
vrijdag 19 december 2014 – 14:21

Het restaurant heet Bánh tôm hồ tây, wat letterlijk Garnalenkoek betekent, omdat ze daarin gespecialiseerd zijn. Verder staat er veel vis op het menu. Vers, of in elk geval levend, de dieren dobberen zieltogend in aquaria tot ze op het hakblok eindigen.
Het restaurant ligt aan de rand van West Lake, uitkijkend op een rustige woonwijk en het stille water, waarin nu toevallig wat rimpels ontstaan door de door vrouwen bemande (?) vuilnisboot: zij rechts bedient de roeispanen met haar voeten, zij links vist onrechtmatigheden uit het water. En wij eten en kijken toe.
West Lake is vooral bekend omdat op 26 oktober 1967 de bommenwerper van vliegenier John McCain, de latere senator en presidentskandidaat, boven Hanoi werd neergeschoten. McCain kwam met zijn parachute in het meer terecht en werd als POW in Hanoi Hilton werd opgesloten. Hanoi Hilton? Ja. Zoek maar op google.

_________________________________________________________________________

180 ) Vietnam, Hoi An
maandag 15 december 2014 – 14:01

Kijk, zo moet het: eten in fraaie oude markthal van Hoi An, waar elk eettentje haar eigen specialiteit heeft. Hoewel, ik zie nu dat de buurvrouw links ook Cao lầu serveert, een traditioneel lokaal gerecht, net als onze gastvrouw. Wij kiezen voor Bún Bò, een lauwwarme maaltijdsalade met rijstnoedels (Bún), groenten en veel rundvlees (bó betekent rund). Het gerecht dankt zijn specifieke smaak aan citroengras, pinda’s en natuurlijk de overdaad aan vlees, maar dat laten we weg. In plaats daarvan krijgen we knapperig gebakken tofu. Voor de prijs maakt het niet uit: 20.000 Vietnamese dong. Ofwel 85 eurocent.

_________________________________________________________________________

179 ) Vietnam, Hoi An
zondag 14 december 2014 – 18:12

’s Avonds zoeken we de oude stad op, van de kust vijf kilometer landinwaarts op de fiets, of met de bus. Vanavond treffen we het: stroomstoring. Brommende generatoren houden het licht brandend, en als dat niet lukt zijn er altijd nog kaarsen. Het restaurantje waar we aanschuiven zet er twee neer zodat we onze menukaart kunnen lezen. En alsof de duvel er mee speelt, op het moment dat het eten geserveerd wordt en ik mijn camera pak voor deze Eetzicht, floept het straatlicht aan.
Op tafel: Mì Quảng, een gerecht met noedels, geelgekleurd door kurkuma, waar Hoi An beroemd om is.

_________________________________________________________________________

178 ) Vietnam, Hoi An
zondag 14 december 2014 – 14:22

Geen kans onbenut laten om, zo gauw de regen stopt, buiten te eten. Dus roomservice in ons heerlijke Victoria hotel en een knapperige lunch, die wordt gebracht met een đòn gánh tre, de eeuwenoude Vietnamese methode om met mankracht goederen te transporteren. Hoewel, vrouwkracht is beter, nooit zie je mannen met zo’n juk, alleen vrouwen, niet te geloven wat ze sjouwen, soms tot 30 kilo. De jongen van de roomservice heeft het makkelijk, maar het is ook toeristending hier, gasten gaan dan leuk met zo’n juk op de foto. Wij niet. Wij laten hem staan en lunchen met uitzicht op, de allengs minder woeste, golven van de Zuid Chinese Zee.

_________________________________________________________________________

177 ) Vietnam, Hoi An
dinsdag 9 december 2014 – 14:59

Begin 2006 waren we in deze middeleeuwse havenstad toen we research deden voor onze Vietnamgids. Het goot pijpenstelen, dagen achtereen. En zie, bijna negen jaar later komen we terug naar Hoi An en…. ja hoor. De tyfoon die van de Filipijnen langzaam richting Vietnam koerst stuwt een front van storm en regen voor zich uit en vanmiddag, regencape uit en paraplu dichtgeklapt, even een kleine lunch aan de rivier, waar in de 16e eeuw Japanse en Nederlandse koopvaardijschepen afmeerden. En dan opeens deze wolkbreuk. Het geluid mag je er zelf bij bedenken. Geloof me, het was oorverdovend.
Op tafel: gestoofde aubergine met knoflook (cà tím kho), gebakken rijst met groenten (cơm chiên rau) en de allerlekkerste groenten die de Zuid-Aziatische keuken heeft voortgebracht: roergebakken Morning Glory (waterspinazie) met knoflook (rau muống).

_________________________________________________________________________

176 ) Vietnam, Hanoi
maandag 7 december 2014 – 12:40

Vers vruchtensap is dé trend in Hanoi. Alles wat aan groenten en fruit geperst kan worden is te krijgen en redelijk geprijsd ook, ongeveer 50.000 VND (nauwelijks 2 euro) voor een groot glas. Mijn favoriet: wortelsap. Voor zover ik weet de enige fruit- of groentesoort die geen eigen Vietnamese naam heeft en aan Franse periode herinnert: cả rốt. Jonge ondernemers (of grote restaurantketens) springen handig op de nieuwe trend in. Dit gloednieuwe eethuis was tot voor kort een stalling voor scooters, kijk maar op de vloer, wij zitten in het restant van parkeervak E.
Op tafel: wortelsap en Bánh mì chả cá, een broodje koude gebakken vis. Smaakt eindeloos veel beter dan het klinkt. Zo geschreven denk je aan vettige lekkerbek of kibbeling, maar chả cá is een heerlijk mengsel van kruidige visfilet en garnaal, geperst tot een soort koek. Kan het niet beter uitleggen. Kom maar naar Vietnam om het te proberen.

_________________________________________________________________________

175 ) Vietnam, Hanoi
zaterdag 6 december 2014 – 13:33

Hoelang komen we nu al in Hanoi? Toch gauw een jaar of negen. Maar Cau Go restaurant is ons al die jaren ontgaan. Later blijkt dat het pas enkele weken open is. Magnifiek uitzicht op Hoan Kiem en het eilandje met de Ngoc Son tempel, de oudste tempel van Hanoi, met de wonderschone houten The Huc brug, de Brug van het Ochtendlicht. Hier boven wordt het straatgeluid gefilterd. Hoe kan dat? Geluid stijgt toch omhoog, net als warme lucht? En die boom met gele bloesems, is dat mimosa? Ach wat is het hier mooi, ook al is het een kille dag met nevel, 16 graden, de tyfoon die over de Filipijnen raast komt deze kant op, het weer is in de war.
Op tafel: nước dừa tôm kho (garnalen gestoofd in kosos), cần nước xào (geroerbakte waterselderij) en cơm trắng (gestoomde rijst). Zeldzaam lekker.

_________________________________________________________________________

174 ) Vietnam, Lai Châu
woensdag 3 december 2014 – 08:11

Ontbijt op straat, zoals dat gaat in Vietnam. Het gevelbord rechts vertelt wat ze hier serveren: Bún Phở. Noedelsoep. Met alle mogelijke variaties: kip, rund, eend. Wij nemen zoals altijd zonder vlees, phở không thịt, dat zinnetje kunnen we nu wel dromen. Ze kijken er wel steeds raar van op, zonder vlees, ben je gek, dat doe je niet. Links naast ons twee heren die, zo gauw ze uitgegeten zijn, uitgebreid de tanden stoken. Ook een woord dat we snel leerden: tăm. Tandenstoker. Rochelen en spugen doen ze trouwens ook naar hartelust, onze buren, gelukkig doet niet iedereen dat. En die vingervormige deegdingen? Ze smaken naar oliebol, maar hoe ze heten weet ik niet en in de keuken kom ik er met gebarentaalvragen niet uit. Terug in het hotel heeft Mirjam het binnen twee minuten met Google uitgezocht: dầu cháo quẩy, oliestok. Van oorsprong uit China (Youtiao), nu over heel Zuidoost-Azië populair. Bij ons ook. Heerlijk om in de phở te dopen.

_________________________________________________________________________

173 ) Vietnam, Lai Châu
woensdag 26 november 2014 – 07:56

Het restaurant van Muong Thanh hotel wordt verbouwd, het ontbijt wordt nu geserveerd in de ruimte die normaal gebruikt wordt voor vergaderingen en bijeenkomsten. Geen hotel in Vietnam zonder zo’n ruimte, en nooit zal een banier ontbreken waarop de eeuwige glorie van de Communistische Partij wordt bezongen. Wél ontbreekt de buste van Ho Chi Minh, dat vonden ze kennelijk net iets te ver gaan, de grote leider in de geur van dampende soep en gebakken eieren.
Op tafel: vers fruit en een kom noedelsoep zonder vlees. Een van de weinige zinnetjes Vietnamees die ik onder de knie heb. Soep zonder vlees. Phở không thịt.

_________________________________________________________________________

172 ) Vietnam, Thái Nguyên
vrijdag 21 november 2014 – 13:31

Na bijna een week uitsluitend Vietnamees voedsel, dus veel phó (soep), tofu, geroerbakte groenten en vis, opeens trek in gewoon brood en gebakken eieren. Maar waar? We kennen Thái Nguyên nauwelijks, vragen kunnen we het niet, niemand spreekt Engels, vreemdelingen komen hier niet, als ik voorbij loop slaan vrouwen lachend de hand voor de mond bij het zien van zo’n reus. Eén keer zien we het uithangbord Café l’amour, fast food. De taal van twee opeenvolgende bezetters, maar ze schenken uitsluitend cocktails. Dan, één hoog boven een bank, een uithangbord met ‘New Space Restaurant’. En warempel, ruim en rustig, uitzicht op een monstrum in aanbouw van negentien verdiepingen waar volgens de tekening helikopters op kunnen landen. En ja hoor, gebakken ei met brood. Baguette, natuurlijk.

_________________________________________________________________________

172 ) Vietnam, Hanoi
dinsdag 18 november 2014 – 13:03

Lunch in vegetarisch Café Zenith. Boven is een yoga studio, beneden het café. Schoenen uit en benen onder een van houten pallets gebouwde tafel. Een stil, meditatief hoekje in druk en rumoerig Hanoi. Wel een nogal ronkende menukaart: cooking with joy, presence and awareness; with passion, respect and love; with zeal, patience, and creativity; with mind, body, heart and soul. Nou moe. Terwijl er toch alleen maar een gewone groentenquiche en rauwkostsalade op tafel komt. Erg lekker, dat wel.

_________________________________________________________________________

171 ) Nederland, Schiermonnikoog
donderdag 18 september 2014 – 15:37

Lunch met uitzicht op de onderkaak van een Blauwe walvis. Op Schier kan het, op het terras van Hotel Graaf Bernstorff. ‘Gevangen in de Zuidelijke IJszee op 6 maart 1950 door het m.s. Willem Barentsz’, aldus een plaquette. Het is druk, wonderbaarlijk mooi weer, menigeen heeft net als wij de weg naar het eiland gevonden. Opvallend: niemand kijkt op of om als ze onder die bizarre walvispoort door fietsen of wandelen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Op tafel: broodje garnaal en een Schiere Monnik, donker tarwebier. Zeebier, staat op het glas. Leuk, maar in Groningen op het vasteland gebrouwen.

_________________________________________________________________________

170 ) Nederland, oever van de Scheene, natuurgebied de Rottige Meenthe
woensdag 27 augustus 2014 – 13:32

Een klein paradijs, op tien kilometer van ons huis. Oud veengebied, de arbeidershuisjes van weleer nu weekendhuisjes van rustminnenden. Doodstil is het hier. Soms het knerpen van fietsbanden op het gruis van het schelpenpad, en dan in het voorbijgaan een opgestoken hand in groet. Het hout van de aanlegsteiger warm onder je zitvlak. Schapenkaas, knäckebröd, humus en gekookte eieren. Wat wil de mens nog meer. Soms is geluk zo eenvoudig.

_________________________________________________________________________

169 ) Nederland, oever van de Tjonger
zaterdag 23 augustus 2014 – 16:35

En dit dan: pal achter ons eigen huis, ons steigertje in de Tjonger, de rivier die in Drenthe begint en iets verderop, bij Schoterzijl, van naam verandert, daar heet ze opeens Tusschenlinde. We zitten op het door weer en wind aangetaste steigertje dat ik ooit bouwde voor een bootje dat nooit kwam. We waren er al lang niet geweest, konden het niet meer vinden, dichtgegroeid met manshoog riet. Op nesten die op de bladeren van de waterplanten gebouwd zijn broeden stern en waterhoen, maar het seizoen is voorbij, de vogels gevlogen.

_________________________________________________________________________

168 ) Kosovo, Dragash
dinsdag 27 mei 2014 – 14:01

Op weg naar Brod, een dorpje diep in het Sharr gebergte waar Mirjam op zoek wil naar lokale kaasmakers, waar Brod beroemd om is, komen we door Dragash. We doen wat inkopen in een kleine supermarkt, slaan lokale producten in (speciale vruchtenthee die alleen in dit gebied gemaakt wordt!) en als we onderaan een trap een bord zien dat omhoog wijst richting Halal Restaurant Meka, beseffen we opeens dat we flinke trek hebben. Omhoog dus, die trap op, en dan komen we hier, in die zee van plastic stoelen. Een vrolijke snuiter bedient, spreekt wat Engels, specialiteit van de dag blijkt Kosovaarse bonensoep. Dat bestellen we, en ook een flinke shopska salade met komkommer, tomaat en kaas. Waar ongevraagd een enorme portie friet bij geserveerd wordt. Nee, omkomen van de honger zal je niet snel, hier in Kosovo.

_________________________________________________________________________

167 ) Kosovo, Gjakova
maandag 26 mei 2014 – 12:42,

Een hobbelweg vanuit Gjakova de heuvel op, dan kom je bij restaurant Iliricum. Diep beneden ligt de stad, het fraaie oude deel omklemd door treurigstemmende hoogbouw. De oude stad is nieuw, in oude stijl herbouwd na de verwoestingen in de Kosovo oorlog (1998-1999). Gjakova had naar verhouding weinig Servische inwoners, werd door de troepen van Milošević gezien als broeinest van Albanees nationalistisch verzet en kreeg het buitensporig hard te verduren. De oude binnenstad ging in vlammen op, duizenden inwoners werden geëxecuteerd. Vlakbij het restaurant is een erebegraafplaats waar gesneuvelde zonen van Gjakova liggen.
Op tafel: voortreffelijke pizza, met flinterdunne, krokante bodem, zoals het hoort. Porties zijn veel te groot, we nemen de restanten mee in een doggy bag. Heel toepasselijk, bij aankomst zag Mirjam een schuwe, ernstig verwaarloosde hond in het struikgewas scharrelen. Als ze met de pizza aankomt neemt hij meteen de benen. Mirjam legt het eten tussen de struiken. Hopelijk vindt hij het.

_________________________________________________________________________

166 ) Kosovo, omgeving Lapushnik
zondag 25 mei 2014 – 11:02

Dit is de reis van uitzonderlijke locaties. Neem dit tankstation, langs de M9 ten westen van Pristina. Elk tankstation in Kosovo heeft een restaurant. En dan niet van het snel-klaar-afhaalmodel als bijvoorbeeld Frankrijk, maar een écht restaurant, met keurig gedekte tafels en obers en een uitgebreide wijnkaart. Daar is het ons te vroeg voor, die wijn, en we willen ook liever niet binnen zitten. Geen probleem, buiten staan ook tafels, wordt meteen gedekt. Binnen aan het buffet wijzen we waar we trek in hebben. Griekse salade, gebakken paprika, brood. Terwijl we buiten zitten te wachten, komt een auto om te tanken. Niks zelfbediening, hier nog ouderwets met een pompbediende in rode overall.
Op tafel: Gulle hompen verrukkelijke lokale witte kaas, boterzachte, gesmoorde paprika, kersvers brood, warm uit de oven. Met een fles mineraalwater en koffie toe, wat een feest. En de rekening? € 7,40. Echt waar. Zeven euro veertig.

_________________________________________________________________________

165 ) Kosovo, Pristina
donderdag 22 mei 2014 – 12:38

Toen we hier vorig jaar december waren, vroor het dat het kraakte. Op de markt hadden de groentehandelaren vooral kool, uien en aardappelen. Nu is het volop zomer, de mooiste groene pepers en lente-uitjes liggen hoog opgestapeld, er liggen volop gedroogde kruiden om thee van te trekken en de kaasboer heeft bakken vol jonge, witte kaas die we naar hartelust mogen proeven alvorens te kopen. Als we willen afrekenen schudt hij zijn hoofd. We krijgen het cadeau. Iets verderop drinken we in een piepklein koffiehuisje sterke, zoete Turkse koffie. Buiten zitten een paar oudere mannen, ze zijn in gesprek gewikkeld, soms gaat het gepaard met heftige handgebaren, dan weer wordt hard gelachen. De zon schijnt, het leven is goed.

_________________________________________________________________________

164 ) Kosovo, Prizren
zondag 18 mei 2014 – 14:59

Aarzelend zonnetje op een terras in Prizren, waar we gisteren vanuit Albanië aankwamen. En nu is het zaak om zoveel mogelijk lokale gerechten te proeven, beschrijven en fotograferen voor Mirjams boek over Kosovo, het derde in de Street Food serie. Te beginnen hier en nu. Op de achtergrond zitten Duitse militairen van KFOR (Kosovo Force), de door de NAVO geleide internationale vredesmacht die sinds de onafhankelijkheid van Kosovo in 1999 hier de vrede en veiligheid bewaakt.
Op tafel: burek, een van oorsprong Turks gerecht, dat tijdens de Ottomaanse dynastie in een groot deel van Noord-Afrika en Europa bekend werd. Ook al kent het verschillende namen (in Turkije börek, Albanie byrek, Tunesie brik en Griekenland Galaktoboureko) is het uiteindelijk overal min of meer hetzelfde: gevuld filodeeg. Wij kozen spinazie en geitenkaas, maar het kan ook met allerhande groenten of vlees. Een gerecht made in heaven. Of in dit geval in Kosovo. Waar het trouwens als fast food wordt beschouwd, waarbij men het liefst dunne, licht gezouten yoghurt drinkt. Zal ik volgende keer ook doen.

_________________________________________________________________________

163 ) Kroatië, Dubrovnik
donderdag 15 mei 2014 – 15:15

Uitgeput laten we ons buiten de poort van het mooie Dubrovnik op een terrasstoel vallen. Hoelang we gewandeld en gesjouwd hebben? Eerst de volledige stadsmuur, hoog boven de oude huizen, tot we de hele stad rond zijn, inclusief de torens. Duidelijk is te zien waar de bommen insloegen tijdens het beleg in 1991, toen het Joegoslavische Volksleger slaags raakte met Kroatische strijdkrachten: ook al is de eeuwenoude stad fabelachtig gerestaureerd, nieuwe dakpannen steken duidelijk af tegen oude, dat is niet te verhullen. Daarna smalle, steile steegjes op en neer. Hijgend klauteren we over de smalle stenen trappen. Als je hier woont, hoe doe je dat met de boodschappen? Afgepeigerd zoeken we verpozing op het terras met uitzicht op de oude haven. Ach, hoe mooi.
Op tafel: een opkikker voor de suikerdip: koffie en een lokale lekkernij, Dubrovačka rozata, volgens de ober een Dalmatische specialiteit, nergens anders te krijgen dan hier. Onzin, want het blijkt crème karamel. Erg lekker, dat wel.

_________________________________________________________________________

162 ) Noordelijk Bosnië en Herzegovina, omgeving Derventa
dinsdag 13 mei 2014 – 12:23

De eerste kilometers door Bosnië en Herzegovina dringt het nog niet in volle omvang tot ons door, tot we beseffen dat we wel érg veel kapotte huizen zien. Ruïnes zijn het. Sommige geblakerd, andere pokdalig van kogelgaten, en in alle gevallen onherstelbaar en door onkruid overwoekerd. Sporen van een oorlog die iedereen wil vergeten, maar niemand die het opruimt. Geen geld? Geen zin? Hier en daar zien we nieuwgebouwde woningen pal naast het geraamte van de oude.
Bij zo’n geruïneerd huis zien we de restanten van een picknicktafel, en houden halt voor een geïmproviseerde lunch. Heel soms komt een auto voorbij, verder is het doodstil. Ook de ruïne achter ons zwijgt. Net als zijn lotgenoten aan de overkant van de weg.

_________________________________________________________________________

161 ) Kroatië, Zagreb
maandag 12 mei 2014 – 20:51

Vandaag is Mirjam jarig, en ook al maken we er geen gewoonte van, als het zo uitkomt verzamelen we speciale verjaardagsplekken. Bovenaan staat klooster Ganden in Tibet, vandaag exact tien jaar geleden. Na vandaag mag Zagreb ook op de lijst. Prachtige stad, bruisend, energiek. Zagen we ooit een stad met zoveel terrasjes buiten? Straat na straat, de een nog leuker dan de ander. Kleine enclaves, de een met knallende muziek, de ander aangenaam stil. Daar vinden we een tafeltje bij Bistro Agave. Een kundige ober adviseert desgevraagd een heerlijke Kroatische wijn (Sauvignon blanc 2012 van wijnhuis Bolfan) en geeft dunne wollen dekens om de benen warm te houden als de avond meedogenloos invalt.
Op tafel: als voorgerecht Hvarska pogača, een verrukkelijk, dun pizza- of focaccia-achtig bakwerk gevuld met ansjovis, kappertjes en rozemarijn. Kostelijk. Daarna een stukje vis met van alles lekkers erbij, maar het voorgerecht blijkt in al z’n eenvoud het kroonjuweel.

_________________________________________________________________________

160 ) Nederland, Echtenerbrug
woensdag 30 april 2014 – 17:42

Foto: iPhone

Het terras van Eetkavee Dikke Tút in Echtenerbrug, het dorpje een paar kilometer verderop van ons huis. Toen we (nu alweer bijna twintig jaar geleden) hier kwamen wonen was hier aan het water een luxueus restaurant gevestigd waar behoorlijk de klad in was gekomen. Tragikomische taferelen. Eten half rauw op tafel, kok dronken, belabberde bediening. Zaak ging op de fles, pand stond leeg, tot Jan en Sjoerd, twee ondernemende dorpelingen, de handen ineen sloegen. Dikke Tút (dikke zoen) was een feit. Op ons terras is het goed vertoeven, staat op de website, en zo is het. De brug gaat open en dicht, pleziervaartuigen komen langs, de brugwachter hengelt met z’n klomp-aan-een-touwtje het bruggeld binnen. Naar de andere kant kijkend zie je de Pier Christiaanssloot die de rivier de Tjonger verbindt met het Tjeukemeer. Maar waarom het eetkavee heet? Volgens Sjoerd is het fonetisch, maar als dat zo is zou het toch een ef klank zijn? Zo zie je, er blijft in het leven altijd wat te raden.
Op tafel: voor Mirjam de vegetarische burrito met gorgonzola, ik op de plaat geschroeide zalmfilet met een salsa van tomaat. Waar dan weer van die sneue in spek gerolde sperzieboontjes bij moeten, geen idee waarom. Aan bijgerechten intussen geen gebrek: knapperige patatjes, gebakken aardappelblokjes en salade.

_________________________________________________________________________

159 ) India, New Delhi
dinsdag 15 april 2014 – 12:58

Lunch in Rosang restaurant, op uitnodiging van bevriend acteur Adil Hussain. Het restaurant ligt in Hauz Khas Village, een wijk in Zuid Delhi, en wordt gerund door een echtpaar uit de Noord-Indiase deelstaat Manipur, grenzend aan Birma. De bediening is Tibetaans, Adil komt uit Assam en dan Hans uit Nederland, voorwaar, een internationaal gezelschap. Dit tot grote vreugde van de eigenaar, die hier nooit buitenlanders krijgt en bovendien apetrots is Adil te gast te hebben, die na zijn rol in Life of Pi een beroemdheid dreigt te worden. Twee jongemannen vragen hem om een handtekening: ex-leerlingen die ooit les van hem hebben gehad op de toneelschool. Verder blijft het rustig en kunnen we langdurig bijpraten.
Op tafel: specialiteiten uit Manipur en Nagaland: een mengsel van gekookte groenten (bai), pittige saus op basis van gedroogde vis en gemalen chili, gestoomde rijst en kostelijke vis, die bij navraag meerval blijkt te zijn. Wel oppassen met graten, het zit er vol mee, wat dat betreft zijn de Manipuri net Vietnamezen.

_________________________________________________________________________

158 ) India, New Delhi
maandag 14 april 2014 – 14:50

Hier moet je niet slapen, dat is onbetaalbaar. Maar lunch, dat kan nog nét. Het Imperial Hotel in New Delhi is imperialisme en kolonialisme ten top. Gebouwd in 1936, wisten de Britten veel dat ze een paar jaar later hun biezen moesten pakken. Maar ik geef toe, zo’n uurtje op het terras met een boek, weg van de tomeloze drukte, dat is een feest. Dan laat je je die luxe lekker aanleunen. Komt een ober in rood livrei. Are you ready to order, sir? En je bestelt een BLTC. Bacon-lettuce-tomato-cheese sandwich. Maar in India zijn ze verzot op afkortingen, dus je zegt met uitgestreken smoel: one bie-el-tie-sie please. Yes sir, thank you, sir. Even later komt er een joekel van een sandwich op tafel, met patatjes on the side. Everything alright, sir? Everything hunky-dory, thank you.

_________________________________________________________________________

157 ) India, New Delhi
zondag 13 april 2014 – 14:51

Advies aan alle Indiagangers: in New Delhi en even geen zin meer in thali’s, curries en parathas? Vlakbij het bejubelde restaurant Saravana Bhavan op 46 Janpath, waar je zo goed als altijd buiten in de rij moet wachten omdat het zo druk is, ontdekte ik gisteren Fresc Co, vlakbij op Janpath nr 78. Uitstekend Indian & continental buffet. Kersverse pasta’s, salades, groenteschotels, vis, vlees: alles wat het hart begeert en all you can eat voor Rs 650/-. Uit de luidsprekers opgewekte sixties muziek: Beatles, Cliff Richard (die overigen in Lucknow werd geboren en Indiaas bloed heeft) en Elvis Presley met You’re the devil in disguise uit 1963, waarvan ik destijds serieus dacht dat hij You’re the devil in the sky zong, waar ik als aankomend atheist reuze vrolijk van werd.
Op tafel: vegetable ‘primavera’ stew, pulao van geurende langkorrelrijst, linzensalade met chili en koriander en baingan, heerlijke kleine aubergines. En Kingfisher, natuurlijk.

_________________________________________________________________________

156 ) India, New Delhi
zaterdag 12 april 2014 – 17:23

Hier kwamen we vaak, het dakterras van hotel-restaurant Metropolis in de rommelige wijk Paharganj op de rand van oud en nieuw Delhi, waar we in de goedkopere hotelletjes logeerden. Veel keuze was er niet, zo’n jaar of vijftien, twintig geleden, en Metropolis gold als de top onder de budgethotels. Maar intussen zijn er vele tientallen guesthouses bijgekomen, tot in de kleinste zijstraten en steegjes zie je de uithangborden en Metropolis, zo vertelde de eigenaar, lijdt een kwijnend bestaan. Maar dat dakterras, waar Mirjam en ik ooit met een nietmachine nieuwsbrieven van onze kersverse Stichting Nagwa in elkaar flansten die we vervolgens in dezelfde straat naar het postkantoortje brachten, op dat terras wilde ik puur uit sentimentele overwegingen nog een keer zitten met een biertje en wat papadam met muntsaus. En zo geschiedde.

_________________________________________________________________________

155 ) India, New Delhi
zaterdag 12 april 2014 – 13:32

Naar Delhi zonder een bezoek aan United Coffee House is ondenkbaar. Stamt uit 1942, heeft dus nog nét de laatste stuiptrekkingen van de Raj meegemaakt. Tikje vergane glorie, heerlijk. Niets is in al die jaren veranderd, behalve het personeel, de oude ober die gewiekst met een bord de brandplekken in het tafellaken placht te maskeren is verdwenen. Zo ook de tafellakens, die zijn vervangen door bruine placemats. Wat bleef is de eeuwige jazz met nummers als My Funny Valentine en de doorgezakte banken langs de muur waar Mirjam ooit door een rat werd opgeschrikt die vanuit het binnenwerk pardoes in haar broekspijp kroop. Sindsdien nooit meer last van gehad. Ook eens proberen? Exacte adres: E15, Radial Road Number 7, Block E, inner Circle, Connaught Place.
Op tafel: Navratan korma (een mengsel van, naar men zegt negen, verschillende groenten in een romige saus), chapatis en soda-citroen met een zout/suiker mengsel, goed tijdens het hete seizoen.

_________________________________________________________________________

154 ) India, Jaipur
woensdag 9 april 2014 – 14:07

Het is lang, lang geleden dat Mirjam me hier voor het eerst mee naar toe nam. Als je in Jaipur bent, móet je bij LMB (Lakshmi Misthan Bhandar) eten, was het devies. De keuken is Jain-Vaishav, über-strikt vegetarisch, met op het menu het motto “Purity of mind follows from purity of diet”. Ik herinner me een redelijk geprijsd, feestelijk maal, dus liet ik me vanmiddag, vermoeid van urenlang rondsjouwen in de intense hitte, op een stoel zakken met het idee de herinnering van toen nogmaals te beleven. Ach, wat een tegenvaller. Meteen in het begin de waarschuwing dat als ik een thali neem, ik die NIET mag delen. Delen? Met wie dan? Ik zit in m’n eentje! Bovendien wíl ik geen thali, da’s me veel te veel. Maar wat dan wel? Spuugduur alles, en uiteindelijk niet echt lekker ook. Jammer, jammer. In India moet, en kán, elke maaltijd een feest zijn. Maar blijkbaar niet meer bij LMB.
Op tafel: papad mangodi soep, palak paneer (gepureerde spinazie met gebakken stukjes vegetarische kaas), naan (brood) met knoflook, gemarineerde uien en pickle.

_________________________________________________________________________

153 ) India, Jaipur
maandag 7 april 2014 – 14:17

Lunch in de tuin van Arya Niwas, Mirjams vaste stek als ze in Rajasthan is. Een puik middenklassehotel waar je voor weinig geld een goede kamer hebt. Midden in de stad, je hoort het verkeer, maar op de een of andere manier blijft het achtergrond. De tuin is dor in de aprilhitte, overdag wordt het rond de 38, straks in juni ruim daarboven. Ik lunch op de veranda, boven mij zoeft een ventilator. Zojuist was er nog een tuinman aan het werk, op z’n hurken met een plamuurmes dood gras wegsteken, maar hij is ‘m gesmeerd.
Op tafel: een thali, wat zoveel betekent als ‘bord’. Een aantal gerechtjes, met als vast bestanddeel rijst, dal (in dit geval makhani, van zwarte linzen) yoghurt en twee soorten groenten naar keuze. Ik nam gawar phali, tomaat met boontjes, en shimla mirch, met aardappel en groenten gevulde paprika. Daarnaast papadam en chapati. En een bananenlassi. Ach, dat goddelijke Indiase vegetarische eten. Als ik moest kiezen tussen eten bij De Librije van sterrenkok Jonnie Boer of een thali bij Arya Niwas, nou, dan wist ik het wel. Daarom zit ik nu dan ook in Jaipur, en niet in Zwolle.

_________________________________________________________________________

152 ) Nederland, Schiphol
zaterdag 5 april 2014 – 12:26

iPhone

Proberen iets te eten, maar met een lange intercontinentale vlucht voor de boeg wil dat niet zo best. Ook niet bij Harvest Market op pier D. Zelf je groenten opscheppen, en dan afrekenen. Zoals altijd schrik je je te pletter hoe duur het over al dat eten, een lullig bordje rauwkost en een glaasje sinaasappelsap, huppekee, elf euro. Daar kan je in India met de hele familie voor uit eten. Daarmee troost ik mij, met de gedachte aan Indiaas eten. Nergens ter wereld is het zo goed vegetarisch eten als daar. Waarheen de reis gaat? Rajasthan. Tien dagen uit en thuis. Baori’s en kunds (waterbronnen) fotograferen, sommige vijf tot zeshonderd jaar oud. Nog een hapje rauwkost? Nee, het wil niet. De zenuwen voor de vlucht zijn te groot.

_________________________________________________________________________

151 ) Nederland, Lemmer
donderdag 13 maart 2014 – 14:55

iPhone

Wonderlijke temperaturen deze maand. Zachtste maart sinds de metingen begonnen, in Limburg soms boven de twintig, in Friesland doen we het met 16, soms 17. Prima fietsweer. De winterstijfte moet uit de spieren, niet overdrijven, ’n rondje van dertig kilometer is meer dan genoeg. In Lemmer opent de visboer z’n houten stalletje naast de haven, maar veel klanten zijn er nog niet. Zonder uitjes hè? zegt de visvrouw. Ze kennen me hier, ook als ik een hele winter niet geweest ben. En die winter is pas echt voorbij als je een haring eet aan de Kortestreek in Lemmer.

_________________________________________________________________________

150 ) Frankrijk, tussen Beaune en Nancy
zondag 2 maart 2014 – 13:21

Het wegrestaurant bij Aire Lorraine de Sandaucourt Les Rappes langs de A31 is doorgaans stampvol. Het restaurant ligt aan de oostkant, rij je van noord naar zuid moet je door een overdekt voetgangersviaduct over de snelweg om er te komen. Duur, druk. Nee, wij doen het anders: achter het gedeelte waar de vrachtwagens parkeren (en op zondag, als vrachtwagens de weg niet op mogen, is het er mudjevol; veel Polen die een potje koken en de tijd doden tot ze weer mogen rijden) vinden we een sluiproute naar een stil hoekje waar je fraai uitzicht hebt op heuvels en het kerkje van Sandaucourt. Fraaie naam. Klinkt als een historische plek, veldslag, sabelgekletter en hinnikende paarden.

_________________________________________________________________________

149 ) Frankrijk, omgeving Monthelie
zondag 2 maart 2014 – 10:36

Traditie is iets dat je zelf creëert. Zoals dit. Eerst brood halen bij de bakker in Nolay, waar het ook op zondag een drukte van belang is. In de winkel zie je door de openstaande deur de bakkerij, waar een jongeman de oven vult met stokbroodvormig deeg. De rekken staan vol knisperverse baguette, de montere bakkersvrouw bedient goedgemutst en snel en tien minuten later, aan de voet van de heuvels tussen de nu nog kale wijnranken bij Monthelie, stallen we al dat goeds uit, genieten van pain aux chocolat en éclairs á la vanille en koffie uit de thermos. Voilà: traditie.

_________________________________________________________________________

148 ) Frankrijk, Saint-Leger-sous-Beuvray
zaterdag 1 maart 2014 – 13:18

iPhone

We zijn te laat voor de gewone lunch, maar een omelet kan nog wel, zegt de waardin van Hostellerie Morvandelle aan het oude dorpsplein. Mooie oplossing, want de plat du jour van vandaag is Tête de veau. Wat, anders dan de naam doet vermoeden, tegenwoordig geen kalfskop meer is, maar ‘gewoon’ kalfsvlees, soms zelfs van een volwassen rund. Vroegere was het armeluisvoedsel, alles van het dier moest gebruikt; nu is het een exquise gerecht dat nauwelijks nog gemaakt wordt.
Tevreden smullen we van onze omelette met knapperig stokbrood, drinken een koele, naamloze Bourgogne en zien met afgrijzen hoe een stomdronken klant brallerig naar buiten wankelt, in de zwarte auto stapt die pal voor het restaurant geparkeerd staat en bij het wegrijden, als in een slechte film, per vergissing voluit voorwaarts schiet en bijna het bestelbusje ramt. Komt wel goed, zegt de waardin, hij is vaste klant. Vaker dronken op dit tijdstip? Oh ja, bijna altijd. Maar, zegt ze vergoelijkend, hij woont dichtbij, dat scheelt.

_________________________________________________________________________

147 ) Frankrijk, Autun
vrijdag 28 februari 2014 – 14:08

iPhone

Zachtjes dribbelt de regen op de Place du Terreau, maar wij zitten warm en droog achter het raam in restaurant Le Lutrin (De Lessenaar). Aan de overkant woonde ooit Nicolas Rolin, een 14e eeuwse politicus annex geestelijke. Twee disciplines die destijds moeiteloos hand in hand gingen. Er is een museum naar hem genoemd, maar hij wordt voorzover ik begreep vooral herinnerd door het aanpalende restaurant Le Petit Rolin. Zal Nicolas niet leuk vinden, dat hij met dat voorzetsel de geschiedenis ingaat. En waarom Le Lutrin zo heet? De juffrouw van de bediening heeft geen idee. Misschien iets te maken met de nabije kathedraal, dat hier schrijvers zaten die liturgische teksten kopieerden? opper ik. Ze weet het niet, zegt ze nogmaals verontschuldigend. Raar ding, geschiedenis. Voor je het weet is het vergeten.
Op tafel: pizza mozzarella/zalm voor Mirjam, voor mij met spekjes. In het glas, behalve water (uit de kraan, daar doen ze in Frankrijk niet moeilijk over), een sprankelende Macon.

_________________________________________________________________________

146 ) Frankrijk, La Grande Verriere (ons huis in de Morvan)
vrijdag 21 februari 2014 – 15:06

Kleine vakantie tussendoor in de heerlijke Morvan. Geen winter dit jaar, thuis in Friesland veel regen, prut en wind, hier is het tussen kleine regenbuien door een stuk beter.
’s Ochtends drinken we koffie op het terras, deken op schoot, als in een ouderwets kuuroord. Vanmiddag was het zo’n heerlijk zonnetje dat we, met een Mexicaanse vuurpot voor de gezelligheid, Mirjams nieuwste culinaire verrassing konden proberen: specerijenmuffins. Chilipeper, kurkuma, een verrukking. Vooral in combinatie met een lauwwarme Kashmiri appel-mangochutney. Dat krijg je, met een vrouw die kookboeken schrijft. (Zie voor de chutney pagina 52 van haar bestseller Street Food India).

_________________________________________________________________________

145 ) Nederland, Heerenveen, Thialf stadion
zaterdag 28 december 2013 – 15:53

Op de tribune in Neerlands enige echte schaatstempel. Mooi programma vandaag: Olympisch Kwalificatie Toernooi, vrouwen 500 meter en mannen 10.000 meter. Tijdens de dweilpauzes wandelen we rond, soms even buiten de benen strekken. En wat neem je dan mee? Poffertjes met gul boter en poedersuiker. In het kraampje ernaast schenken ze Glühwein. ’t Feest is compleet.

_________________________________________________________________________

144 ) Nederland, vogelkijkhut natuurgebied Bocht fan Molkwar (Friesland)
donderdag 26 december 2013 – 13:03

iPhone

Stevige eerste kerstdagwandeling over de IJsselmeerdijk tussen Stavoren en Hindeloopen. Koude wind, en vooral erg nat. Maar mooi! In de bocht bij Molkwerum heeft It Fryske Gea (Het Friese Landschap) een natuurgebied van 23 hectare aangelegd. Een rust- en broedplaats voor water- en weidevogels: rietland, schraalgrasland en kunstmatige eilandjes. Maar vandaag geen vogel te bekennen, behalve in de verte een stel wilde zwanen (Cygnus cygnus) die, dobberend op het woelige water, een eigenaardig oergeluid maken: whoe-whoe-whoe. Door het moerassige rietland loopt een verhard stuk grasland, dooraderd met molsgangen, naar een vogelkijkhut. Smalle houten klapluikjes bieden rondom uitzicht op water en land.
Op tafel: meegenomen leeftocht: koffie en broodjes kaas. Knusser kan haast niet.

_________________________________________________________________________
143 ) Kosovo, Pristina
donderdag 12 december 2013 – 13:02

Uitzicht vanuit de keuken in een eethuisje in de oude stad van Pristina, vlaak naast de markt. Buiten is het koud, eenmaal binnen gauw jas uit, de zon valt ruimhartig door de grote ramen binnen en jaagt de temperatuur op, brillenglazen beslaan. Kleine tafeltjes met formica blad, een man met voorschoot haalt er een doek overheen en vraagt wat je wilt eten. Hij spreekt geen Engels, er is geen menukaart. Naar de keuken dus, waar we in de uitstalling aanwijzen wat we willen. We kiezen de Flija, links in de ronde bakvorm, een Kosovaars/Albanese specialiteit: een dikke koek opgebouwd uit een gestapelde laag dunne pannenkoekjes. De koek wordt op een ongebruikelijke manier gebakken: de hitte komt van boven, door een cilindervormige deksel waarin hete kooltjes zitten. Een urenlang proces, de laagjes beslag worden een voor een opgegoten en gebakken. Stevige kost: een halve taartpunt en je zit nokvol.

_________________________________________________________________________

142 ) Kosovo, Pristina
woensdag 11 december 2013 – 13:41

Eén graad boven nul, en Kosovaren zitten genoegelijk buiten aan de koffie. Of moet je zeggen Albanezen? Want dat zijn ze, de inwoners van Kosovo. Met eventueel ook nog Turkse wortels, of Macedonisch, Bosnisch of Kroatisch. Een etnische legpuzzel die zijn weerga niet kent. En dan deze stad. Priština in het Servisch, Priştine in Turks en voor de Albanezen Prishtinë of Prishtina, kijk maar linksboven, naar het dak van het hotel. En dan zeggen wij weer Pristina. Geen mens die er om maalt, denk ik, ofschoon de man links in een heftig debat is gewikkeld met zijn tafelgenoot. Maar kan ook over hondenrennen gaan. Of de goede oude tijd. Roken doen ze trouwens ook, maar als je zo oud bent maakt dat niet meer uit.
Op tafel: Palaçinka me Djathë, pannekoek met kaas. Klinkt een stuk lekkerder dan het smaakt, flauwe flens met geraspte fabrieksrommel. Maar de koffie is goed en het zit lekker, in de winterzon. Tot de kou opkruipt en benen verstijven, dan weet je dat het tijd is om op te stappen.

_________________________________________________________________________

141 ) Nederland, veerboot Nes (Ameland) naar Holwerd
woensdag 20 november 2013 – 12:37

iPhone

Een heerlijke dag uitgewaaid op Ameland, eiland van mijn jeugd en dus ook van mijn 65e verjaardag, gisteren. Het weerbericht voorspelde niets dan narigheid en regen, maar het werd een schitterende dag met sublieme wolkenformaties en denderende golven, de kraag opgeslagen, de huid gloeiend van wind en zilte lucht. Overnachten, als altijd, bij Nobel in Ballum en de volgende dag, vandaag dus, terug met de middagboot. Te koud om aan dek te zitten, dus binnenscheeps een versnapering en warme chocomel. Hoe heerlijk zo eenvoudig kan zijn.

_________________________________________________________________________
140 ) Duitsland, Leipzig (Saksen)
zondag 3 november 2013 – 11:27

Ontbijt in een zak. Zo gaat het bij Abito Suites in Leipzig. Een ultramodern appartementhotel waar geen personeel te zien is. Geen portier, geen balie, niets. Je checkt ’s avonds in met je creditcard en neemt de lift naar je kamer. In de koelkast het beleg voor het ontbijt, om 07:00 uur wordt een zak met kraakverse broodjes, gekookte eieren, muffins en de Welt am Sonntag aan je deurknop gehangen. We slapen uit, halen ons ontbijt pas na elven binnen. Wat als de buurman met jouw zak aan de haal gaat? Dan is er niemand om je beklag te doen.

_________________________________________________________________________

139 ) Duitsland, Leipzig (Saksen)
zaterdag 2 november 2013 – 18:20

Auerbachs Keller is het oudste restaurant van Leipzig. Een deel van de kelderruimtes zou uit de 15e eeuw stammen en overlevering wil dat Goethe, die van 1765 tot 1768 in Leipzig studeerde, er aan zijn Faust heeft gewerkt in een ruimte die nu, heel toepasselijk, Goethezimmer heet. Wij eten in de Grote Kelder, die in 1913 gebouwd werd. We zijn vroeg, om half acht begint de opera waarvoor we naar Leipzig gekomen zijn. Als ons eten op tafel komt is het nog rustig. Een half uur later, als we opstappen, is alles bezet en staan gasten bij de deur op hun beurt te wachten.
Op tafel: goed eten voor een redelijke prijs. Huisgemaakte runderrollade met rode kool en Kartoffelklößen (een soort aardappel dumpling in botersaus), Mirjam kiest de gebraden snoekbaars met druiven-mosterdsaus en verse tagliatelle. Daarnaast een knisperende Riesling.

_________________________________________________________________________

138 ) Duitsland, Wesel (Noordrijn-Westfalen)
woensdag 28 augustus 2013 – 12:53

Ik reed langs heel wat rivieren deze reis: Elbe en Moldau, Berounka en Ohre, Kösseine, Main, Werra en Weser, Diemel en Lippe, en nu dan de Rijn. Arme drommel, al die tijd heet hij zo, maar nauwelijks in Nederland wordt hij opgesplitst in van alles, in Waal, IJssel en Nederrijn, dat later Lek wordt. Ben je compleet van de kaart. Maar hier is hij er nog, vol en breed en boten stomen voorbij, laat de schipper het maar niet horen, schepen zijn het! Morgen zal ik samen met de Rijn bij Lobith ons land binnenkomen. En omdat het de een na laatste dag in Duitsland is, op het terras van Café Rheinstübchen een typisch Duitse hap: Kartfoffelsalat und Bockwurst. Raar spul, dat laatste. Hij zegt knák als je het mes erin zet en is eigenlijk niet te vreten. Ook niet met mosterd. Die aardappelsalade wel, dat kan niet fout. Dat biertje ook niet. Alcoholvrij. Tenslotte moet ik nog een stuk. Langs de Rijn.

_________________________________________________________________________

137 ) Duitsland, Paderborn (Noordrijn-Westfalen)
zondag 25 augustus 2013 – 19:37

Hij doet z’n best, Konstantinos Iakovidis. Tweede generatie Griekse immigranten, en zoon Konstantinos wil het hotel-restaurant naar een hoger plan tillen. In de menukaart een goed verhaal over bewuste keuze van producten, uitsluitend vlees van bedrijven waar de dieren goed verzorgd worden. Helaas ligt het restaurant een beetje buiten de running, het blijft stil vanavond, twee gasten slechts, ikzelf en de man aan de volgende tafel, die schuifelend voetje voor voetje achter een rollator binnenkwam en zich kreunend op z’n plaats liet zakken. Zo te zien niet ouder dan ik, maar een lichaam dat niet meer goed wil. Wat kan je toch pech hebben. Mij enige klacht is die verrekte spierpijn van het fietsen, maar dat rij ik er morgen zo weer uit.
Op tafel: aardappelen, geglaceerde boontjes, een stukje eend in kurkumasaus en koolsla. Kostelijk. Ook een glaasje witte wijn en het broodnodige water. Een hele fles, na een dag fietsen gaat dat er makkelijk in

_________________________________________________________________________
136 ) Tsjechië, Hořovice (Centraal Bohemen)
maandag 12 augustus 2013 – 18:56

Hotel Zeleny Strom lijkt rechtstreeks uit het Sovjetboekje te komen. Strenge buitenkant, beetje vervallen van binnen en een ongeïnteresseerde juffrouw aan de receptie. Maar het restaurant is een verrukking. Doodstil, ik heb m’n laptop bij me en kan hier ongestoord werken en eten. En lekker ook nog. Later komen er nog wat stille mensen binnen, en ook de bediening praat op ingehouden fluistertoon. Een heerlijk oord. Als de schemering invalt loopt het vol, en gaat zachtjes muziek aan. Wonderbaarlijke keuze. Het ene moment Whitney Houston, dan het Adagio for Strings van Samuel Barber, gevolgd door het doodgedraaide en oervervelende Let it Be van de Beatles. Ach, vanavond is alles goed.
Op tafel: Flinke portie salade, gebakken aardappelen met broccoli en mozzarella. En een flinke pul bier. Pilsner Urquell natuurlijk, uit de brouwerij in Plzeň (Pilsen), vijftig kilometer verderop. Waar het allemaal begonnen is met ons pilsje.

_________________________________________________________________________
135 ) Tsjechië, oever van de Berounka rivier bij Černošice (Centraal Bohemen)
maandag 12 augustus 2013 – 11:59

’s Ochtends uit Praag vertrokken. Westwaarts gaat het, eerst langs de Moldau, dan langs hooggelegen graanakkers. Wind tegen, veel klimmen. Dorpjes onderweg zijn armoedig, veel verval. De goudpot van het Praagse toerisme reikt niet tot hier. Bij het stadje Černošice steek ik de rivier Berounka over. Een metalen spoorbrug met ruimte voor wandelaars en fietsers. Tijdens de oversteek zie ik op een afstand dit plekje. Mirjam zou meteen zeggen: picknick! Goed idee. Dat gaan we doen. Onderlangs de brug naar de oever. Gul belegd brood, twee hardgekookte eieren en volop water. Als je zorgt dat je proviand bij je hebt hoef je nooit te hongeren. Wacht, daar aan de overkant, dat zijn villa’s! Niks armoede. ’s Avonds zoek ik het op bij Wikipedia. In 1862 werd de treinverbinding Praag – Pilsen voltooid, en Černošice lag aan die spoorlijn. The new railway brought about a tourist and building boom. Černošice became one of the most famous residential and weekend-cottage satellites. Weten we dat ook weer.

_________________________________________________________________________
134 ) Duitsland, Riesa (Saksen)
zaterdag 3 augustus 2013 – 20:17

Hotel Saxiona wordt gerund door Italianen, en je zult het weten ook. Bij het inchecken meteen een hoop misbaar, omdat het nog vóór drieën is. De eigenaar komt hoogstpersoonlijk de receptioniste bijvallen, een hoogzwangere dame die volgens haar naambordje Carmen heet. Eigenlijk ben je te vroeg, heet het in koor, maar vooruit, deze keer dan. En ik krijg de sleutel voor mijn kamer. Later is alles vergeten en vergeven, krijg ik van de eigenaar in het voorbijgaan een gemoedelijke klap op de schouder.
Als ik ’s avonds een Insalata Caprese eet, woedt in de keuken een verbale burgeroorlog. Iemand die Maria heet krijgt er ongenadig van langs. Maria dit, Maria dat, ik hoor vier, vijf verschillende stemmen en hoog boven alles uit een kijvende vrouwenstem. Maria geeft zich zo te horen niet gauw gewonnen. Het hoofdgerecht (een stevige Spaghetti alla puttanesca) wordt gebracht door een klein vrouwtje. Maria? Ze knikt en grijnst van oor tot oor, en opeens zie ik dat ze sprekend op Carla lijkt, de serveerster uit de televisieserie Cheers. Ik hef het glas en proost haar toe. Cheers! Dat komt wel goed, met deze Maria.

_________________________________________________________________________
133 ) Duitsland, Berlijn Kreuzberg
dinsdag 30 juli 2013 – 12:45

Hier zou ik zonder mijn broer Peter nooit gegeten hebben. Zonder zijn advies, bedoel ik. Hij kent Berlijn eindeloos veel beter dan ik, en toen ik in een troosteloos deel van Kreuzberg verzeild was geraakt en het in een email ‘een treurige bende’ noemde, verwees hij me prompt naar een ander deel, waar het bruist en bloeit, met hippe straten met puike restaurants, zoals Seerose aan de Mehringdamm waar hij regelmatig komt. Een goede zet. En groot gelijk natuurlijk. Je serveert Haarlem ook niet af als je per abuis in Schalkwijk terecht komt. Flink rondgefietst dus, door dat fraaie Kreuzberg, en de honger gestild bij restaurant Seerose. Vegetarisch, maar één keer per week vis. Dinsdags dus. Mooi, had ik trek in. Nauwelijks had ik de foto gemaakt of het begon te regenen, en flink hard ook. Paniek, iedereen naar binnen. Onhandig gedoe met vol bord en glas, liet bijna m’n bietensap vallen. Ik heb dus bínnen gegeten. Geldt deze foto dan nog, als Eetzicht?

_________________________________________________________________________
132 ) Duitsland, Zehdenick (Brandenburg)
donderdag 25 juli 2013 – 12:46

Zo’n stadje dat aan de buitenkant nog een en al DDR ademt, met groezelige panden die schreeuwen om opgeknapt te worden, terwijl de binnenstad er puik uitziet. Omdat dáár de toeristen komen, dat snap ik ook wel. Want Zehdenick ligt aan de rivier de Havel, en het ziet er allemaal maar wát idyllisch uit. Vindt ook de uitbaatster van het cafeetje waar ik even uitblaas. Dertig graden, het zweet staat me in de schoenen. Ik heb trek in Kaffee und Kuchen. Wat de specialiteit is? Bosbessentaart met slagroom! klinkt het triomfantelijk. Echte slagroom? Natuurlijk. Je denkt toch niet dat we hier met een spuitbus werken? Het is nog tachtig kilometer tot Berlijn, maar in Zehdenick praten ze volop Berlinerisch. Vandaar dat het antwoord op mijn slagroomvraag ongeveer zo klinkt: Na hörn se mal, denken se noe wirklisj dat mir hier mit ne spritzodose malloochen, oder wat? Berliner Schnauze, noemen ze dat. Berlijnse smoel. Ik hoor het graag. En die slagroom? Ja, die war töfte.

_________________________________________________________________________
131 ) Denemarken, Kopenhagen
woensdag 17 juli 2013 – 14:45

Ooit, toen de gulden nog een gulden was, organiseerde ik een workshop thuis met zo’n man of twintig, vijfentwintig. Voor de lunch had ik grote pannen groentesoep en brood met kaas. Tientje de man, iedereen tevreden. Vooral ik, want de winst op de inkoop was al gauw 400%. Werk niet meegerekend, maar toch. Sindsdien weet ik dat een buffet stevig geld in het laatje brengt. Vorige week in Kiel bij die niet-Vietnamees, en nu weer, bij RizRaz in Kopenhagen. Een prachtige uitstalling van veel lekkers. Allerlei roergebakken groenten, dampende lasagna, rauwkostsalades. 84 Danske kroner en schep maar op. Iets meer dan elf euro. Dat glas bier kost bijna net zoveel als de hele maaltijd.

_________________________________________________________________________
130 ) Duitsland, Kiel (Schleswig-Holstein)
donderdag 11 juli 2013 – 18:47

iPhone

Een sandwichbord belooft All You Can Eat voor slechts € 13,90 bij Asiatisches Restaurant Mr Yang. Nu is het nog stil, maar straks niet meer, glimlacht Mr. Yang. Die volgens een introductie in het lijvige menu geen Yang heet, maar Lin Zhu. Chinees? Nee, Vietnamees, zegt hij nadrukkelijk. Uit Hanoi. Da’s toevallig! Enthousiast begin ik over de stad die we zo goed hebben leren kennen. Hoe heerlijk het is om ’s avonds rond het Hoan Kiem meer te wandelen en ik vertel over ons vaste hotelletje in Ma Mai. Hij kijkt me glazig aan. Geen idee waar ik het over heb. Raar. Waarom doen of je Vietnamees bent? Liggen Chinezen slecht in Kiel? Dan zou er niet op de kaart in hoofdzaak Chinese gerechten moeten staan. Waarom serveer je geen Thit cho? vraag ik lachend. Lin Zhu alias Mr Yang glimlacht met een kleine buiging, maar opnieuw zie ik dat hij me niet begrijpt. Zie je wel. Geen Vietnamees. Anders had hij geweten dat ik hondenvlees zei.
Op tafel: geen thit cho, maar verder van alles. Veel groenten, rijst, beetje vlees. En lekker! Van het buffet, zoveel je wilt, maar na één keer opscheppen ben ik verzadigd. En warm ook, achter al dat glas.

_________________________________________________________________________
129 ) Duitsland, bij Sehestedt (Schleswig-Holstein)
woensdag 10 juli 2013 – 12:09

iPhone

Een guitige uitspanning naast het Nord-Ostsee Kanal. Imbiss Sehestedt: die Wurst mit Panorama-Blick!!! staat op het bordje langs het kanaal, met drie uitroeptekens. En het is hier goed toeven. Geen gedoe, gewoon iets aan het luikje bestellen en dan aan een biertafel in de schaduw van een parasol met uitzicht op het kanaal. Kan het beter? Heerlijk woord, Imbiss. Betekent snack, Imbissstube snackbar. Drie s’en. Dat is mooi, past bij de uitroeptekens.
Op tafel: geen Bratwurst of Currywurst, waar de Duitse Imbiss om bekend staat, maar Käsekuchen und Kaffee. Het panorama uitzicht heb ik ook zonder worst. Terwijl ik eet komt een vrachtschip voorbij, en ik vraag ik me af wat ik leuker vind: fietsen of op zo’n schip. Ik moet het antwoord schuldig blijven, als een kind dat niet kan kiezen tussen twee even lekkere snoepjes. Zo’n camper is trouwens ook geweldig, hoor. Maar dan moet je niet met z’n allen zo suf in een rijtje bij een Imbiss gaan staan.

_________________________________________________________________________
128 ) Duitsland, Bremen (Niedersachsen)
zaterdag 6 juli 2013 – 14:53

Bremen, zoals zoveel oude havensteden, heeft een wijk waar vroeger de ambachtslieden woonden. Kleine huisjes dicht opeen, een soort Jordaan waar het plebs woonde. Hier heet het Schnoor, in Platduits vernoemd naar het Schnur (‘snoer’) dat de touwslagers voor de scheepsbouw maakten. Nu hét toeristische trekpleister van de stad, met overal winkeltjes met hebbedingetjes. En restaurantjes in alle categorieën, van pannenkoek tot haute cuisine. Zoals hier, restaurant Urbano. Intussen, op de achtergrond, op de hoek, een straatmuzikant. Een violist. Lungu Eugeniu, uit Moldavië. Ik ontmoette hem eerder vandaag, in het drukke winkelcentrum, waar hij de sterren van de hemel speelde. En nu opnieuw. Een melancholieke csárdás, het prachtige Méditation uit de opera Thaïs van Jules Massenet. En dat zomaar op straat! Je gelooft je oren niet. Maar wat denk je? Iedereen loopt voorbij. Te druk, met inkopen en kletsen. Barbaren! Zo’n wereld verdient geen Moldavische straatviolisten. Maar ja, hij moet toch wat.
Op tafel: Caesar Salad mit Wachtelbrust. Kwartel, dus. Ja sorry hoor. Maar lekker!

_________________________________________________________________________
127 ) Duitsland, Börger (Niedersachsen)
donderdag 4 juli 2013 – 13:57

In alle dorpen waar ik doorheen kwam waren de bakkerijen, als ze er al waren, gesloten. Niet voor vakantie, maar permanent. Etalages dichtgeplakt met vergeeld krantenpapier, het opschrift Bäckerei-Konditorei, dat soms kilometers eerder in het landschap op hoopgevende wegwijzertjes te lezen was, verworden tot loze belofte. Maar niet alleen de bakkerijen treft dit lot. Kleine supermarkten, slagerijen, alles gesloten. De lokale middenstand gooit het bijltje er bij neer. Behalve hier en daar een garage. Nooit zal er een tekort zijn aan auto’s en tractoren in landelijke gebied. Daarom ook dit benzinestation, waar ze täglich frische Brötchen verkopen. En sterke zwarte koffie. En appelsap. De fietser waant zich in de hemel, alles wat je begeert na veertig kilometer zonder proviand. Terwijl ik buiten aan het klaptafeltje zit te eten lopen klanten in en uit. Ze hebben getankt, rekenen af, en niemand, maar dan ook echt níemand komt zonder pakjes sigaretten naar buiten. De huisartsen zullen dus nog wel voldoende werk hebben.

_________________________________________________________________________
126 ) Nederland, Groningen
maandag 1 juli 2013 – 18:06

iPhone

In Groningen wippen we altijd even binnen bij Huis de Beurs, hoek Folkingestraat en het A-kerkhof, pal naast de Korenbeurs. Hier, in dit rommelige koffiehuis annex restaurant voel je de historie. Het heeft in de loop der tijd onder andere gediend als logement voor handelsreizigers, concertzaal, venduhuis, bioscoop, stripteasetent, kegelbaan en schouwburg. Mirjam en ik kwamen er jaren geleden voor het eerst toen we een artikel over de stad moesten schrijven, en sindsdien komen we er graag terug. En dus houd ik die traditie in ere, toen ik vanmiddag in Groningen aankwam als eerste stopplaats op mijn fietstocht naar Denemarken. Wat zal het zijn? De kaart graag. En een Hertog Jan. Bier na fietsen is godendrank, de mens waant zich hemels. Het raam staat open, zachte avondlucht. Een vrouw zit aan de piano die midden in het café staat. Ze speelt Chopin. Het rammelt een beetje. Precies zoals het hoort op een plek als deze.

_________________________________________________________________________
125 ) Nederland, Urk
dinsdag 25 juni 2013 – 17:16

iPhone

Zo gaat dat dus. Dat je eind juni eindelijk eens op een terras kunt zitten en zegt: dat we eind juni eindelijk eens op een terras kunnen zitten. Waren voorjaar en begin zomer ooit zo slecht? Vast wel, maar we onthouden alleen het laatste. Regen, elke dag windkracht vijf en nog meer regen. Één warme dag, op 18 juni, en meteen staat het land staat bol van waarschuwingen, niet langer in de zon dan vijf minuten en drink voldoende anders val je dood! De hele week daarna weer moesson en snoeiwind. Maar dan, een week later, zitten we op een terras in Urk, bij visrestaurant De Kaap. Zachte wind over het IJsselmeer, de vrolijke jongen van de bediening zegt hé, ik ken jullie. Klopt, we waren hier al eerder, april vorig jaar (zie #80). Knap dat hij dat nog weet. Toen zaten we binnen, nu buiten. Eindelijk op een terras.
Op tafel: Hetzelfde als vorige keer, ook dat weet de ober nog. Mevrouw op de grill gegaarde zalm, mijnheer de Ode aan Braks, een kwartet van vis: schol, heek, poon en een slibtongetje. Beetje vettig allemaal, op de kaart staat ook nadrukkelijk ‘in de olie gebakken’ dus hup in de frituur. Maar wat kan het schelen, we kijken uit over het heerlijke water, dorpelingen en toeristen flaneren over de kade, het is eind juni en eindelijk zitten we weer eens op een terras.

_________________________________________________________________________
124 ) Nederland, Laaksum
zondag 12 mei 2013 – 15:29

Een wonderlijk Droste-effect, dat langwerpige schilderijtje tegen het raam waardoor je de kleine wereld van Laaksum twee keer lijkt te zien. Vandaag Mirjams verjaardag. Nog wat gejetlagged van Vietnam zijn we wat gaan toeren door mooi Friesland, en kwamen hier terecht, in het kleinste vissersplaatsje van Europa. In 1345 landden hier de troepen van graaf Willem IV in een zoveelste poging Friesland te onderwerpen. Iets verderop, bij het Roode Klif van Warns, werden de Hollanders door woedende boeren en vissers in de pan gehakt. Bij Laaksum herinnert niets aan die glorieuze veldslag. Een paar huisjes onder de dijk en aan deze kant een vluchthaventje met een paar pleziervaartuigen en snackbar V.O.F. Overwijk. Het terras is te koud, er staat een snoeiharde wind, dus zoeken we binnen beschutting. Gezellige boel. Een willekeurig rommeltje meubilair en plastic golfdakplaten die rammelen in de wind.
Op tafel: Snackbarvoer zoals het hoort. Patatje met en een portie kibbeling. Schelvis, wijting of koolvis? Je krijgt het niet te horen, ook niet als je er naar vraagt. ‘Een of andere witvis’, zegt de guitige jongen die de bestellingen aanneemt. Op het handgeschilderde menu buiten de schaftkeet staat kibbelding. Vergissing of opzet? In al z’n eenvoud briljant.

_________________________________________________________________________
123 ) Taiwan Taoyuan International Airport
woensdag 8 mei 2013 – 19:54

Een overzichtelijke, efficiënte luchthaven, met aangenaam rustige hoekjes om een hapje te eten. Terwijl we een eitje pellen en in de hete soep roeren zien we in de verte, voorbij de landingsbanen, een donker front aankomen. Het gaat razendsnel. In minder dan een halve minuut dendert het noodweer over de luchthaven. Vliegtuigen die bij de gates geparkeerd staan en waar we grondpersoneel zagen rondscharrelen zijn nauwelijks meer te zien. Regen en hagel roffelen op dak en ruiten en even later stroomt het water klaterend in de bakken met plastic bloemen. Lekkage! Nijvere dames zetten emmertjes neer om de schade te beperken, giechelend om de paniek en de hopeloosheid van hun reddingspogingen. En zo plotseling als het kwam, is het noodweer voorbij. De lucht klaart op, de startbaan dampt, en de soep is nog steeds heet. Wat wil je, met al die rode pepertjes.

_________________________________________________________________________
122 ) Noord-Vietnam, Hanoi
zondag 5 mei 2013 – 14:07

Zou dit iets voor de Nederlandse markt zijn? Een bescheiden eettentje waar je vers fruit kunt krijgen. Niets meer, niets minder. Eenvoud troef. We vonden het plekje toen we door de stad hadden gefietst (als altijd op te kleine tweewielers – huur in Hanoi de grootste fiets die je kunt vinden en nog zit je op ’n groot uitgevallen kinderfiets) en in een klein zijstraatje opeens de een na de andere fruittent zagen. Hoa qua dam voi sua chua. Letterlijk: geconcentreerd fruit met yoghurt. Dat geconcentreerd moet je dan lezen als ‘uitsluitend’, want dat was het. En kraakvers, niks blik. Drie vrolijk snaterende vrouwen zitten op kleine krukjes op de stoep met grote bakken fruit en snijden het in hapklare brokjes. Granaatappel, passievrucht, mango, ananas, watermeloen en pitaya, drakenvrucht. In een kommetje, bakje yoghurt er over en klaar. Naar keuze kunnen er ook nog stukjes ijs doorheen voor extra verkoeling, zoals de buren doen. Makkelijker en gezonder kan niet. Verkwikt stap je vervolgens weer op je fietsje.

_________________________________________________________________________

121 ) Noord-Vietnam, Hanoi
zondag 5 mei 2013 – 08:47

Onze vriend Dong An wilde ons het huis laten zien waar hij zijn jeugd doorbracht, en meteen aan de overkant een Phở eten, die volgens hem beroemd is. Maar vooral dat huis. Bijzondere geschiedenis. Ooit stond er een van hout, An maakte er als jongen van negentien de door Nixon verordonneerde kerstbombardementen van 1972 mee. Het houten huis stortte in 1990 van ouderdom in, waarop An, die met zijn werk voor buitenlandse NGO’s redelijk verdiend had, voor zijn familie een nieuw onderkomen bouwde. Piepklein, totale oppervlakte 40 m2. Meer grond was er niet. Dus de hoogte in. Vier etages met kleine kamers. Dong An zelf woont tegenwoordig buiten het centrum, maar familiebanden gaan hier ver, je zorgt voor elkaar tot de dood en zelfs daarna gaat het door, met herdenkingen en speciale bijeenkomsten.
En die soep bij de overburen? Gaat wel. Stevige bouillon, maar we eten geen vlees, de eigenaar kijkt er raar van op als we alleen noedels en groenten willen, voor een Vietnamees ondenkbaar. Tegenover ons twee kleine meisjes met hun moeder, ze slobberen zonder op of omkijken. Zo hoort dat. Eten is eten. Kijk naar je bord, niet naar grote vreemdelingen, ook al zitten ze pal tegenover je op een piepklein plastic krukje.

_________________________________________________________________________

120 ) Noord-Vietnam, Hanoi
vrijdag 3 mei 2013 – 13:38

iPhone

Een eetgelegenheid aan de rand van de oude wijk van Hanoi. Geen zuchtje wind en 35 graden. Lekker, die open deur, maar echt helpen doet het niet. Gelukkig zitten er in alle hoeken ventilatoren, ze wieken je op volle kracht koelte toe.
Geen buitenlander te bekennen, die eten misschien liever in wat duurdere restaurants, waar ze dan waarschijnlijk wel weer Vietnamese gerechten bestellen. Dat hadden ze dan beter hier kunnen doen, want een stuk goedkoper. En lekkerder ook. Die toeristen weten niet wat ze missen, want ze serveren hier een superieure Canh Chua Ca. Een zurige vissoep, in niet zuinige porties. Hele hompen vis gaan er in en de zurigheid komt van tamarinde, dat dan weer gecompenseerd wordt door zoetige stukjes ananas. Een goddelijk gerecht.
Toch rekenen ze op buitenlanders, er staat Food op het raam. Ik zou in plaats daarvan in grote letters Canh Chua Ca zetten, met als ondertitel Vietnamese Sour Fish Soup. Of klinkt dat weer te griezelig? ’t Is ook nooit goed.

_________________________________________________________________________

119 ) Noord-Vietnam, Bac Ha
maandag 29 april 2013 – 19:35

Heerlijk, zo’n zwoele zomeravond buiten aan tafel. Dat er af en toe een vrachtwagen door de stoffige dorpsstraat ronkt mag de pret niet drukken. De medische screenings zitter er op, morgen beginnen we aan de lange terugweg naar Hanoi. De jonge manager van het hotel waar we de nacht doorbrengen schenkt een stevige borrel. Huisgestookt, zoals gebruikelijk in deze contreien. Illegaal? Onze Vietnamese vrienden schieten in de lach. Nee, in dit land is veel verboden, maar je eigen drank stoken hoort daar niet bij. Vandaar dat we tot in de kleinste gehuchten geïmproviseerde distilleerderijen zagen, doodsimpele constructies, al wat je ziet is een aardewerken pot waar door een bamboepijpje vloeistof in een jerrycan druppelt, die vervolgens wordt overgegoten in plastic waterflesjes. Goed opletten dus als je in Noord-Vietnam op tafel flesjes Vinh of La Vie ziet staan, de Vietnamese versie van Spa blauw. Grote kans dat er wodka of rijstwijn in zit. 35 procent, op z’n minst.

_________________________________________________________________________

118 ) Noord-Vietnam, Bản Phiệt
maandag 29 april 2013 – 13:06

Een zeer persoonlijke Eetzicht: in het dorpje Bản Phiệt te gast bij de familie van Lai Thi Vui (2e van rechts), het gehandicapte meisje waar Mirjam en ik ons over hebben ontfermd. Vui (‘geluk’), die in augustus 19 wordt, is spastisch, ze heeft wat je eufemistisch ‘minimal brain damage’ noemt, mogelijk tengevolge van zuurstofgebrek bij de geboorte. We leerden haar in 2007 kennen tijdens een operatiekamp, waar haar moeder haar naartoe had gebracht in de hoop dat haar dochter weer normaal kon worden. Helaas moesten wij haar teleurstellen. Mirjam en ik onderzoeken nu de mogelijkheid of een ingreep, misschien zelfs in een Nederlands ziekenhuis, toch enige verlichting kan brengen in haar verkrampte manier van lopen. Intussen steunen wij de straatarme familie met een maandelijkse toelage, zodat niet alleen Vui maar ook de rest van de familie het iets beter heeft.
Vandaag waren we bij hen te gast voor een gezamenlijke lunch. We namen een vorstelijke maaltijd mee uit de stad om hen te verrassen: vis, tofu, geroosterd varkensvlees, veel groenten. De kleinere kinderen, die buiten zitten, verheugden zich vooral over de grote hoeveelheid bakjes yoghurt die we hadden meegenomen.

_________________________________________________________________________

117 ) Noord-Vietnam, Muòng Tè
zondag 21 april 2013 – 07:34

Dit is het dagelijkse Noord-Vietnam, ver van de metropool, diep in de bergen waar de dorpen simpel zijn en het leven hard. Een restaurant waar je aanschuift en binnen twee minuten je eten op tafel hebt. Zo ziet het er vrijwel altijd uit als we gaan ontbijten. Een soort garage met tafels, achterin de keuken. Gezelligheid doen ze niet aan, en dikdoenerij is ze vreemd. Plastic stoelen en tafels, een houder met eetstokjes, servetten en tandenstokers, plastic potje met saus van rode pepers, klaar. Mannen op scooters en motorfietsen komen binnen en eten snel hun soep, soms zetten ze hun voertuig gewoon binnen, toch plaats zat. Alles gaat snel. Binnenkomen, eten, betalen en weg. Soms hangt er een televisie aan de muur, heb je de hele tijd Chinese vechtfilms en hoor je terwijl je je soep slurpt harde klappen. Nagesynchroniseerd, twee stukken hout tegen elkaar klinkt als iemand die een kaakstomp krijgt. Of een karatetrap, buiktrap of kopstoot. Alles klinkt hetzelfde.
Op tafel: Noedelsoep, zonder vlees. Phở, không thịt. Zoveel Vietnamees kennen we inmiddels wel.

_________________________________________________________________________

116 ) Noord-Vietnam, in een dorp zonder naam
zaterdag 20 april 2013 – 14:39

Kleine rustpauze na een lang en vermoeiend stuk onverharde weg hoog boven een rivier. Die ligt hier zo’n vijftig meter steil in de diepte, het dorp balanceert op een reep grond tussen weg en afgrond. De middag zindert. We strekken onze benen, duiken het struikgewas in voor een plas en drinken in dit winkeltje annex café een blikje verfrissende koude koffie, een Vietnamese traktatie. Een meisje zit bij een aan touwen opgehangen wieg waarin naar baby slaapt. Zo jong, en dan al een kind. Ze duwt de wieg heen en weer, het touw kraakt, aan haar voeten ligt een grote gele hond die loom opkijkt als wij binnenkomen. Buiten danst het stof in de straat.
Behalve een eethuisje runnen ze een winkel. Watermeloenen, eetkommetjes, pakken waspoeder, blikjes cola en bier. Hoe houden ze die eieren goed in de hitte? Op een schap tel ik zesentwintig flessen chilisaus. Als lokale specialiteit verkopen ze plakken donkerbruin spul verpakt in doorzichtig plastic, het ziet er uit als zeep. Het weegt honderd gram en kost een miljoen Vietnamese dong. Zevenendertig euro, een fortuin hier. Wat het is? Ingekookte paardebotten. Een week lang gesudderd en gestampt en ingekookt tot een dikke pasta. Goed voor alles. Je wordt er sterk van, en potent. Tijger is beter, maar dat kan je hier niet krijgen, en is bovendien onbetaalbaar. Dan maar paard. Maar alleen van witte paarden, dat dan weer wel.

_________________________________________________________________________

115 ) Noord-Vietnam, Tam Duong
donderdag 18 april 2013 – 12:22

Dat we in dit hotel een soort eetkamer met gedekte tafel vinden is uitzonderlijk. Maar het voedsel blijft hetzelfde, en de manier van eten ook. Waarmee ik niet op het smakken van mijn buurman rechts duid, ofschoon hij wereldkampioen zou kunnen worden als er smakwedstrijden zouden bestaan. Het gaat om de manier van opscheppen: een klein kommetje waar je steeds hapjes in doet uit een van de schotels op tafel. Geen mes of vork, ook niet nodig, alles is klein en te behappen. Behalve kip, dat gaat met de hand, met stokjes kom je niet ver. Kippen worden op de Chinese manier met een hakmes in mootjes gehakt, zie dan maar de stukjes bot er uit te friemelen. Meestal ongelofelijk taai, en veel vel en vet. Vietnamezen zijn er gek op.
Links zit Dong An, de counterpart van onze Stichting Duniya. Daarnaast twee vrouwen van het Volkscommitee, onze chauffeur Mr. Tuan, dokter Hung die de patiëntjes onderzoekt en nog iemand van de partij. Daarnaast Mirjam, worstelend met een blikje cola.
Op tafel: Als altijd een rijk gevulde dis. Tofu, dunne plakjes rundvlees, gestoofde vis, diverse soorten rauwe of geblancheerde groenten, stukjes varkensvlees druipend van het vet met gesnipperde en gebakken bananenbloem, mootjes kip. Er kunnen vreemde dingen op tafel komen. Kippenpoten om af te kluiven. Gebakken padden met courgette. Hond kan ook en soms zelfs poes, maar ze weten dat wij dat onwenselijk vinden en dat wordt gerespecteerd. In Noord-Vietnam hebben ze trouwens een eigenaardige volgorde van eten. Als je denkt dat je klaar bent komt als slotstuk opeens nog rijst met groentenat. En met al die gerechten een dure maaltijd? Welnee. Drie, vier euro en je bent klaar.

_________________________________________________________________________

114 ) Thailand, Bangkok
zaterdag 13 april 2013 – 06:17 (01:17 Nederlandse tijd)

Hier begint de tijd al in z’n voegen te kraken. Lichaam en geest willen slapen, maar wat ze krijgen is felle ochtendzon op Suvarnabhumi Airport in Bangkok na een vlucht van bijna 12 uur. Gelukkig hebben we een rustig hoekje weten te bemachtigen om de vier uur lay-over door te brengen tot het volgende deel van onze vlucht, naar Taiwan. Een rare hink-stap-sprong om in Hanoi te komen, maar rond deze datum kon het niet anders.
Buiten bij de mannen-wc staat een vrouw in burka. Als ik haar bij het naar binnen gaan aankijk zie ik haar ogen in het flinterdunne zichtspleetje dat dit krankzinnige kledingstuk haar biedt. Ze kijkt me niet aan. Mag niet. Staat straf op. Binnen in de sanitaire ruimte zie ik een kerel met een imposante zwarte islamietenbaard bij het urinoir. Vrolijk gekleurde korte zomerbroek, sandalen, mouwloos T-shirt. Lekker, zo luchtig gekleed in de warme ochtend. Als hij klaar is herschikt hij zijn korte broek en verlaat, zijn handen aan zijn broek afvegend, de ruimte. Ik loop hem na. Zou het? Ja hoor, daar gaan ze. Hij in z’n zomerse outfit, zij als een wandelende zwarte pilaar half achter hem aan hobbelend. De mensheid is volstrekt bezopen.
Op tafel: Geen beter ontbijt dan licht verteerbare noedelsoep. In heel Zuid-Oost Azië weten ze er goed weg mee. Bouillon, rijstnoedels, taugé, lente-uit, limoen. Kan met vlees, maar ik heb liever zonder. Goede voorbereiding voor Vietnam, waar we traditioneel de dag met phở zullen beginnen. Als zo’n burkavrouw in publiek soep wil eten, hoe moet dat dan? Met een rietje? Of de hele soepkom onder het masker en dan maar slobberen?

_________________________________________________________________________
113 ) Curaçao, Westpunt
dinsdag 5 februari 2013 – 17:39

Hetzelfde eethuisje als een week geleden. Nog een klein uurtje en de zon gaat onder. Op de achtergrond binnenshuis een amusementsserie op de televisie in het Papiaments. De eigenaar kijkt met z’n vrouw, ze lachen wat af en zogauw het eten op tafel staat spoedt hij zich terug naar de beeldbuispret en laat mij alleen met uitzicht en eten.
Op tafel: lionfish. Ik had er nog nooit van gehoord, en het blijkt een krankzinnig verhaal. De vis (bij ons: koraalduivel of leeuwvis), die giftige pennen op zijn rug draagt, is een meedogenloze rover die zich razendsnel voortplant en alles opvreet wat hem voor de bek komt. Hoe hij in deze wateren terecht is gekomen is niet zeker, men vermoedt toen orkaan Andrew in 1992 een aquarium met zeevissen in Florida verwoestte (zie Wikipedia). In Curaçao, en ook elders in het Caribisch gebied, wordt hij massaal gejaagd. Duikers met een speciaal brevet (het jagen met harpoen is hier verboden, maar voor deze vis geldt een uitzondering) gaan er dagelijks op uit, en restaurants zetten ze op tafel onder het motto: from lionfish to liondish. En griezelig als het beest er uit ziet, het vlees is ongelofelijk lekker.

_________________________________________________________________________

112 ) Curaçao, Westpunt
vrijdag 25 januari 2013 – 17:59

Hoe vaak heb je zo’n uitzicht tijdens je eten? Precies. Maar hier wel, bij restaurant Playa Forti, gebouwd op de restanten van een Brits fort. Tenminste, dat staat op het visitekaartje, en bij de ingang zag ik tussen een hoop rommel een oud kanon, dus wie weet. De locatie is in elk geval superieur. Tien meter boven de zee, op de rand van een loodrechte rots. Ver van de drukte van het totaal uit z’n voegen gegroeide Willemstad, nauwelijks toeristen, en de enige beweging die je ziet is een roeibootje met twee mannen die een lijntje uitwerpen en twee pelikanen en een fregatvogel die beurtelings naar een school vliegende vissen duiken die zilver oplichten boven het blauw van de oceaan. Een schitterend schouwspel. De fregatvogel maakt een sierlijke zwaaiduik en schept zijn prooi uit het water, de pelikanen laten zich van grote hoogte als een steen in het water vallen.
Op tafel: Het restaurant is simpel, de kaart beperkt. Typisch Curaçaose gerechten als gestoofd geitenvlees, gebakken leguaan en diverse soorten vis. Dan is de keuze gauw gemaakt: gebakken red snapper, met een pittig sausje. Paar gebakken aardappeltjes erbij en klaar. Boek onder handbereik (Fado Alexandrino van de Portugees António Lobo Antunes), maar met zo’n uitzicht, wie kom dan aan eetlezen toe?

_________________________________________________________________________

111 ) Curaçao, Willemstad
dinsdag 22 januari 2013 – 14:47

Terrasje op de Handelskade langs de Sint Annabaai in Punda. Zou iemand hier nog weten van de arbeidersopstand in 1969, toen grote delen van Punda en het aan de overkant gelegen Otrabanda (‘Andere kant’) in vlammen opging? Uit Nederland werden mariniers ingevlogen om de orde te herstellen. Toen ik in drie jaar later naar het eiland kwam zag ik nog zwartgeblakerde ruïnes. Op de achtergrond de Koningin Julianabrug. Vijfenvijftig meter hoog, alleen toegankelijk voor auto’s, vanwege de wind verboden voor voetgangers. Niets voor mensen met hoogtevrees, ook (of zelfs?) in de auto zit je ‘m te knijpen. Toen ik op Curaçao woonde (1972-1973) was de brug nog in aanbouw, vandaag reed ik er voor de eerste keer overheen. De eerste en laatste keer.
Op tafel: een Ceasar Salade die in de verste verte niet lijkt op hoe Ceasar Cardini het in 1924 had bedacht. Maar dit is Curaçao anno 2013, het restaurantje wordt gerund door een knaap uit Oostenrijk die als olijke variatie garnalen en een kwak knoflookmayonaise heeft toegevoegd. Rare combinatie, maar honger maakt rauwe bonen zoet. En een Corona is altijd verrukkelijk.

_________________________________________________________________________

110 ) Engeland, Londen
dinsdag 15 januari 2013 – 15:25

iPhone

Even een stevige beker koffie in Tate Modern, na het zien van een expositie over the dynamic relationship between performance and painting since 1950. Met David Hockney en Jackson Pollock kan ik nog wel uit de voeten, maar na het zoveelste filmpje met kunstenaars die hun lichaam als kwast gebruiken, naakt door de verf rollen en dan tegen het canvas springen, nou nee.
Schitterend gebouw, dat Tate Modern. Oude electriciteitscentrale, een bakstenen joekel met uitzicht over de Theems. Door de glazen schuifpui zie ik de Millennium Bridge en, deels verborgen achter de bruine staander, de koepel van St. Paul’s Cathedral. De bolletjes op het glas dienen als waarschuwing, dat bezoekers er niet dwars doorheen denderen. De horizontale streepjes linksboven zag ik pas op de foto, in het echt waren ze nauwelijks waarneembaar. Voor vogels? Dat ze niet in volle vaart tegen het raam klappen? Nee, dan plak je een roofvogelsilhouet op het glas. Misschien is het een verstopt kunstwerkje. ’t Is een modern museum, after all.

_________________________________________________________________________

109 ) Letland, Riga
donderdag 10 januari 2013 – 14:48

iPhone

Geestig wel, in zo’n pretentieloos eethuisje bij de deur een prijslijst aan de muur met de ronkende kop: šefpavārs Vilhelms piedāvā (chefkok Wilhelm adviseert), en dan een rijtje pannekoekjes. Want dat serveren ze hier, plus groentesoep of een mok maïskorrels met aardappel in mayonaise. Maar wat een lekkere tent om binnen te glibberen na een koude wandeling door dikke versgevallen sneeuw. ’t Is er stil, aan het raam leest iemand de krant. Zelfbediening, in warmhoudschalen liggen de Pankūkas hoog gestapeld klaar. Maar wat er in zit, in die pannekoekjes, toch even spieken. Biezpienu blijkt kwark, sieru kaas en sēnēm champignons.
Terwijl ik met m’n vertaalboekje sta te hannesen komt volk binnenstampen, mannen met mutsen vol sneeuw die ze tegen hun dijen afslaan en in hun jaszak proppen. Met de jas nog aan scheppen ze op, veel opgerolde heerlijkheden en nog wat bruinknapperige Kartupelu pankūkas . Wat ik wil drinken? Ik wijs op een kan melk. De vrouw achter de toonbank vult een glas. Het blijkt koude, zoetzure karnemelk. Heerlijk, ook als het buiten vriest. En afrekenen? Nauwelijks drie euro, en je kunt weer een middag voort.

_________________________________________________________________________

108 ) Letland, Riga
woensdag 9 januari 2013 – 15:13

iPhone

De thermometer wijst 4 onder nul, het begint zachtjes te sneeuwen en er staat een gemeen snijwindje. Net een lange wandeling gemaakt door oud Riga, maar het is glibberen geblazen op de bolle kinderkopjes.
Nu neergestreken in zo’n restaurant waar de oost-europeanen het patent op lijken te hebben: aangenaam chique zonder patserig te zijn. In Nederland bestaat dit niet, dan krijg je ordinair PC Hooftstraatgedoe, gelift vrouwvolk met Louis Vuitton tassen waarvan je niet begrijpt dat iemand met die hondslelijke dingen gezien wil worden. Nee, dan Riga. Rustig zitten in een ruime fauteuil en naar buiten kijken terwijl een bedeesde ober je bestelling brengt. Wel achtergrondmuziek, iets met poem-poem, daar ontkom je ook hier niet aan. Er zijn dingen waarmee je moet leren leven.
Op tafel: mijn favoriete Letse snack: Kartupelu pankūkas, aardappelpannekoekjes met zure room, een stevig glas Lāčplēsis en het programmaboekje van een van de opera’s die ik hier ga zien: Lucia di Lammermoor van Gaetano Donizetti (die hier Doniceti heet).

_________________________________________________________________________

107 ) Nederland, Afsluitdijk
zondag 18 november 2012 – 15:21

Foto iPhone

Opeens ferme hongerklop, midden op de Afsluitdijk. Wat te doen? Doorrijden naar huis is geen optie, het lijf moet brandstof, en wel nú. Dan de wapperende vlaggen van Texaco. We scoren een broodje kroket met mosterd. Kijk nou toch hoe schitterend, die middagzon op het bijna spiegelgladde IJsselmeer. In de achteruitkijkspiegel zie je de Waddenzeekant van de dijk, waar het fietspad loopt. Niet lang geleden buffelde ik daar nog op de fiets tegen milde tegenwind van Den Oever naar het Friese vasteland. Een wonder, die dijk. Snoerstrak dwars door het ooit zo woeste water, wat een vernuft. Rijkswaterstaat wil ‘m opknappen, ze hebben ‘m van kop tot kont afgekeurd, het hele ding gaat aanstonds op de schop. Onbegrijpelijk. Ligt er toch prachtig bij? Nee, zegt Rijkswaterstaat, hij moet een zware storm kunnen doorstaan die statistisch eens in de tienduizend jaar voorkomt. Tienduizend jaar? Serieus? Serieus.

_________________________________________________________________________

106 ) Frankrijk, La Tranche-sur-Mer
zondag 2 september 2012 – 20:51

Foto: iPhone

Eetlezen. Wie bedacht die term? Twijfelen tussen Campert en Van Kooten. Google brengt uitkomst, het blijkt de eerste. Ik plaats deze foto nog tijdens het eten (dun gesneden ham met salade, daarna dos de cabillaud, kaasplankje toe) op Facebook en beloof degeen die raadt wat ik hier lees, een exemplaar van het boek. De enige die reageert is Elise van Vliet. Ze gokt op Teheran, een zwanezang van F. Springer. (Mijn spellingscontrole blijft hier hardnekkig zwanenzang suggereren, maar het is toch echt zonder.)
Elise heeft het mis. Hoe kan het ook, een schier onmogelijke opgave. Hoewel, er zijn een paar aanwijzingen. Is dit boek niet wat aan de dikke kant voor een Springer? Als je héél goed kijkt zie je dat het is opengeslagen op pagina 505. En we zijn niet eens halverwege. Een mogelijke clue. En als je het zou kunnen lézen, maar dat is nauwelijks te doen, dan las je rechts beneden het volgende: ‘O mieters!’ zei ze enthousiast. Ze nam de schriften in haar hand en bladerde er even in. ‘Werkelijk mieters, hoor.’ Ze legde ze op de kleine tafel, ging op de divan zitten, steunde met haar hand achter zich en keek naar hem.
Nou, dan weet je het wel. Wat we hier hebben is Bij Nader Inzien van Voskuil.

_________________________________________________________________________

105 ) Frankrijk, Les Sables-d’Olonne
donderdag 30 augustus 2012 – 08:48

Jugendstil of barokke kitsch? Wie het weet mag het zeggen, maar ik vind het wel mooi hier, in de eetzaal van Hotel Arc en Ciel, ofwel Hotel Regenboog. Klinkt als de titel van een theatervoorstelling met veel slaande deuren en rariteiten, en ook hier doen ze er alles aan om je zintuigen te laten struikelen, dat begon al met dat rothondje met een hoge hoed op (zie Waakzicht #40).
In de eetzaal staat rechts in de hoek een player piano die op volle kracht en in willekeurige volgorde het Ave Maria van Gounod, Blue Moon en een huppelnummertje ragtime van Scott Joplin speelt uit The Sting, een film die ook al bol stond van verwarring. Op tafel een geplastificeerde pagina uit La Gazette van 27 september 1930 met een advertentie van dokter René Douce, die voor een saignée ordinaire 3 cent in rekening brengt en voor een sondage urinaire een dubbeltje. Achter mij, helaas buiten beeld, een reusachtige Sony flatscreen televisie met zwemmende vissen die van binnenuit met happende bekken tegen de beeldbuis drukken alsof ze een weg naar buiten zoeken, de eetzaal in. Een kartonnen bordje waarschuwt dat het verboden is de vissen te voeren.

_________________________________________________________________________

104 ) Frankrijk, Pornic
zondag 26 augustus 2012 – 11:29


Een gedroomde lunchplek. Om Jack Nicholson te citeren: this is as good as it gets. Hompen stokbrood met kaas en Nutella (!), geroosterde amandelen, een bidon met water en uitzicht op de Atlantische Oceaan vanaf een rotspunt die volgens de kaart Pointe aux Chevaux heet. Geen idee waarom. Beneden mij toegang tot de baai van Pornic, een klein binnenwatertje barstensvol pleziervaartuigen. Prachtig is het hier, en het stadje kan bogen op beroemde inwoners, of in elk geval bezoekers. Flaubert bracht hier zijn zomers door, en Renoir eveneens, lees ik in een brochure van het Office du Tourisme. Waar ook in staat dat Pornic in 1973 gefuseerd is met buurgemeente Clion-sur-Mer, waarvan de inwoners doorgaans Clionnais worden genoemd, terwijl men zich in Pornic les Pornicais noemt. Zal wel aan mij liggen, maar in beide gevallen klinkt het als hartstochtelijke beschimpingen.

_________________________________________________________________________

103 ) Frankrijk, Nantes
vrijdag 24 augustus 2012 – 19:59

Foto met iPhone genomen.

En dan zomaar weer ergens binnenvallen waar alles klopt. Twee jonge kerels die een klein restaurantje runnen dat Le Ptit Bouillon heet. Nee, geen tikfout. Leuke tent, gemoedelijk, beetje stuntelig, dan hebben ze mij al ingepakt.
Ze serveren soep, twee soorten naast elkaar in kleine schaaltjes, als dégustation, een proeverij. Een heerlijke koude komkommersoep en een warme van gepureerde peultjes met munt en room. Kostelijk, die contrasten in smaak en temperatuur. Daarna nog van alles, een ovenschoteltje met aardappel dat ze Parmentier noemen, geen idee waarom, we kwamen er niet uit, en tot slot een tweevoudig toetje met kostelijke griesmeel (semoule, onthoud dat woord) en een stukje chocoladetaart met een vloeibaar hart. Je gelooft soms je mond niet als je zoiets proeft. Buiten stortregent het en binnen zit ik met warme gevoelens. Maar dat kan ook aan dat halfje Graves liggen.
Voor wie ooit in Nantes verzeild raakt, ook als het niet regent een leuke plek: 18 rue Armand Brossard. En vijftig meter verderop zit mijn hotel, Les Trois Marchands, waar ze ook klungelen en de trappen kraken (zie Waakzicht #38). Nee, beter dan dit wordt het niet. In elk geval niet hier, in Nantes.

_________________________________________________________________________

102 ) Frankrijk, Nantes
donderdag 23 augustus 2012 – 13:34


Geen échte Eetzicht omdat er niet gegeten wordt, alleen een kop koffie, maar toch een interessante plek: een theater met restaurant en winkels in wat er over is van Lefèvre-Utile, bekend onder de afkorting LU, de beroemde bakkerij uit 1846 waar ondermeer de lekkere Petit Beurre biscuitjes vandaan kwamen. Zie het verhaal hierover in hoofdstuk Van Koekjes en Verre Reizen.
Maar dan. Dat kopje koffie. Doodgewone koffie. En dan kan het nog zo’n leuke plek zijn met goede bedoelingen en theater en geinige strandstoelen buiten, de lol gaat er gauw af als je voor die koffie godbetert drie euro (!) moet neertellen, en dan ook nog niet eens echt goede koffie. Hoe moeilijk kan dat zijn, koffie zetten? En waarom moet de marge zo krankzinnig hoog zijn? Reken maar terug naar guldens, dan kom je op 6,60. Ja, je zou het haast vergeten. Zes en een halve piek voor een kop koffie. Ik zweer het, als ik met al m’n andere werk stop, dan open ik een koffietent waar uitsluitend klassieke muziek gedraaid wordt en een kop prima koffie € 1,50 kost. En dan geef ik de klanten ook nog de keuze uit een hele trits exquise koffiesoorten. Ja, je leest het goed. Eén euro vijftig, en geen cent meer.

_________________________________________________________________________

101 ) Frankrijk, Saint-Malo
woensdag 15 augustus 2012 – 09:02

iPhone

Ik heb 38 minuten van mijn leven dit uitzicht gehad. Om 08:43 ging ik zitten. De serveerster kwam om 08:46 en zette om 08:57 mijn bestelling op tafel. Om 09:02 maakte ik deze foto met iPhone. Om 09:17 vroeg ik de rekening die ik om 09:21 kreeg en betaalde.
Wat gebeurde er in deze 38 minuten? Drie keer kwam er een auto voorbij. Elke keer kwam hij van rechts, reed langs de boekhandel en sloeg rechtsaf. Had ook rechtdoor gekund, op de foto is niet te zien dat het een gelijkwaardige kruising is en zo te zien is het geen eenrichtingsverkeer, ofschoon de half op de rijbaan geparkeerde auto aan het eind van de straat anders doet vermoeden.
Het echtpaar met kind en buggy liepen eerst aan de linkerkant de straat in en kwamen na enkele minuten aan de andere kant weer terug. Daarna zijn ze achter mij aan een tafeltje gaan zitten en bestelden net als ik het standaard ontbijt: croissant, stokbrood, pakje boter, tinnetje jam, sap uit een pak en een mok koffie.
De man op de hoek die zich bukt is de boekhandelaar. Om 08:59 gingen de lichten in zijn winkel aan, klokslag 09:00 draaide hij de deur van het slot en begon pakjes naar binnen te sjouwen, kennelijk door een bode afgeleverd. Hij moet de levering meteen uitgepakt hebben, want om 09:17, terwijl ik met de serveerster afrekende, dumpte hij een paar lege dozen bij het stapeltje midden op het kruispunt. Vermoedelijk wordt in Saint Malo ’s woensdags oud papier opgehaald.
Om 09:22 kreeg de boekhandelaar zijn eerste klant: een Nederlandse fietser die aan de overkant aan een tafeltje had ontbeten en een wegenkaart van Bretagne nodig had.

_________________________________________________________________________

100) Engeland, Bournemouth
maandag 13 augustus 2012 – 08:12


Alsof het voor fietsers is uitgevonden, het Full English Breakfast. Het heet zo om het af te zetten tegen dat nuffige Continental Breakfast, waar de Britten terecht hun neus voor ophalen. Wat nou, die Franse rariteit om croissants in je koffie soppen. Behalve dat het een onsmakelijke vertoning is kan je daar onmogelijk op fietsen, je dondert na tien kilometer met hongerklop uit het zadel. Schrap zetten en toetasten is het devies. In de woorden van W. Somerset Maugham: “To eat well in England you should have breakfast three times a day”. Wat dus ook iets zegt over de rest van de Engelse cuisine, en niet alleen een loflied is op het ontbijt. Want dat mag er zijn. Wat een verrukking! Een mooiere honderdste Eetzicht had ik me niet kunnen wensen: toast, spek, een pittig worstje, spiegelei, paddestoelen, tomaat, witte bonen in tomatensaus en die heerlijke aardappelkoekjes, hasj browns. Niet te verwarren met hasj brownies. But that’s another story.

_________________________________________________________________________

99) Engeland, Bournemouth
zondag 12 augustus 2012 – 20:37


All you can eat for £ 8,99 roept een bord in de tuin van een hotel waar ik toevallig langs loop. Dat wil ik wel eens meemaken, eten tot je omvalt voor nog geen twaalf euro. En het valt alleszins mee, ook het publiek. Had armoedzaaiers verwacht, maar het is gemêleerd publiek, ouders met kinderen, mummelende oudjes, gespierde kerels met tatoeages. Vlees, vis, aardappelen, groenten, bonen, scheppen maar. Ik herinner me het mateloze hamsteren van toeristen in Ein Bokek aan de Dode Zee. Zestig procent van het voedsel wordt weggegooid, verzuchtte de manager. Zou het hier ook zo zijn? Het Israëlische lesje heb ik geleerd, doe het dus rustig aan. Hoewel? Ja hoor. Alles wat hier op tafel staat is opgegaan, fietsen maakt hongerig. Behalve het stukje vlees, dat was echt niet te pruimen.
Op tafel: tomatensoep, bonensalade, aardappelen, ratatouille en dat onduidelijke stukje vlees. En een pint lager, San Miguel.

_________________________________________________________________________

98) Frankrijk, Trouville-sur-Mer
maandag 6 augustus 2012 – 19:18

Foto met iPhone genomen.

Kijk, zo doen ze dat hier in Trouville: oesters klaar terwijl je wacht. Je kunt ze ook in een restaurant eten, dan kost het een stuk meer. Maar er is geen leukere manier denkbaar dan deze. De visboer heeft een paar tafels onder de luifel en een open fles wijn. Oesters? Zeg maar welke, ze zijn er te kust en te keur in alle maten. Ik kies kleintjes, nummer 3. Robert (of is het Denis?) maakt ze open waar ik bij sta, schenkt een glas wijn en serveert het feestmaal met een joviale glimlach. Veel verstand heb ik er niet van, van oesters, geen idee wanneer het een creuse is en of ik het verschil tussen een holle en een platte kan zien is de vraag. Maar dat deze lekker zijn weet ik wel. En de rest komt wel.

_________________________________________________________________________

97) Frankrijk, Honfleur
maandag 6 augustus 2012 – 13:57


Hier was ik al eens, in Honfleur, bijna veertig jaar geleden. Wat herinner ik mij ervan? Niet veel, behalve dat ik destijds het geboortehuis van Eric Satie bezocht en in een oudheidkundig museum een bakje roestige spijkers zag met een bordje erbij dat het oude spijkers waren. Clous ancienne. Zo leerde ik het woord voor spijkers.
Ik denk dat Honfleur destijds ook rustig was, en ik vond dat wel kloppen, met Satie. Maar die dagen zijn voorbij. Het kolkt er van het volk en aan de oude haven heb je honderd strekkende meter restaurants om ze te voeden. Het rare is dat dat aan de overkant is, waar je de luifels ziet. Aan deze kant is het doodstil, ik ben de enige gast en de jongelui van de bediening verdringen zich om van me te horen wat ik doe, met die fiets. Dat vinden ze wat, zeg, zo’n ouwe vent en een fiets met zware tassen. Na een tijdje ebt de belangstelling weg en gaan ze in een hoek staat sms’en. Kan ik rustig eten.
Op tafel: zeebaarsfilet, frites en tonic. Zou dolgraag een pilsje nemen, maar moet nog een stuk verder. Vanavond, beloof ik mezelf.

_________________________________________________________________________

96) Argentinië, Buenos Aires
maandag 9 juli 2012 – 13:49


Voor de laatste keer lunch in Buenos Aires, vanavond vertrekken we. Restaurant Plaza Asturias aan de Avenida de Mayo stond nog op ons ‘to do’ lijstje. Populaire plek, altijd propvol, vooral Argentijnen. Op de deur een stencil, Hoy Locro. De dagschotel. Maar de bediening spreekt geen Engels, kan niet uitleggen wat het is. Ze wijst op een man verderop die uit een bord dikke soep lepelt, en van haar uitleg verstaan we alleen het woord maïs. Carne? vragen we nog, maar ze schudt nee. En wat krijgen we? Dampende borden vol maïs, bonen en dikke hompen vlees, dat bij nadere inspectie gevulde darm en pens blijkt te zijn. Oei. Maar vreemd genoeg ruikt het lekker, heel wat anders dan de Flaki Wolowe, de stinkende runderpenssoep die we in Polen kregen (zie Eetzicht #68). Deze soep is zoetig en ruikt heerlijk, maar aan de pens en darmen wagen we ons niet, daar eten we zorgvuldig omheen. Laf? Kan zijn. Misschien een andere keer.

_________________________________________________________________________

95) Argentinië, Buenos Aires (San Telmo)
zondag 8 juli 2012 – 16:35


Kan het mooier dan dit? Een goed glas Malbec aan de grootste stamtafel die we ooit zagen, in Sagardi Euskal Taberna in de artistieke wijk San Telmo. Daarnaast nemen we een kleine selectie verrukkelijke pintxo’s, de lekkernij die ik een paar jaar geleden voor het eerst zag in Noord-Spanje (zie Eetzicht nr 35): stukjes stokbrood met kaas, ham (de echte natuurlijk, crudo), kaas met noten, oesterzwam, tortilla met worst, zalm met gemarineerde uitjes, enfin, een wereld van lekkernijen. In elke snack een houten tandenstoker. Niet weggooien, als je klaar bent stokjes tellen en afrekenen. 12 pesos (€ 2,00) per prikker.
Wacht even, die naam, Euskal. Dat is toch Baskisch? Blijkt dat de pintxo’s van oorsprong Baskische tapa’s zijn. In Spanje zijn restaurants met deze naam in Barcelona en Valencia, en nu dus ook hier, in Buenos Aires. Ach hoe mooi zou het zijn als er ook een vestiging in Amsterdam komt.

_________________________________________________________________________

94) Argentinië, Buenos Aires (Microcentro)
vrijdag 6 juli 2012 – 13:22


Herinnering aan Azië komen tot leven in Argentinië: het fenomeen food court. In een warenhuis (in dit geval het supersjieke Galerias Pacifico in hartje Buenos Aires, waar een vleugel gebruikt wordt door Centro Cultural Borges waar Mirjam exposeerde) met de roltrap omlaag naar een ondergrondse zitruimte waaromheen restaurants, de meeste fast food. En dat betekent niet per se hamburger of friet, maar mannen achter loeiende kookpitten met woks. De restaurants werken individueel, de zitruimte is gemeenschappelijk. Als je je eten aan de balie hebt afgehaald (wegwerpbord en -bestek) zoek je een zitplek. Klaar? Alles laten staan, wordt opgeruimd. Het systeem is snel en efficient, binnen een paar minuten glijdt je eten uit de wok op je bord. Tijdens de lunch is het er barstensvol, naar verluidt bestaat de clientèle goeddeels uit personeel uit omringende winkels en kantoren.
Op tafel: aanbieding van de dag: roerbak groenten, rijst, stukjes rundvlees en de meest geliefde drank van Argentinië, cola. Echt goedkoop is het niet, dit maaltje koste 50 peso, negen euro. Kan je je dat elke dag veroorloven als je een kantoorbaantje hebt?

_________________________________________________________________________

93) Argentinië, Buenos Aires (La Boca)
donderdag 5 juli 2012 – 12:33


La Boca, ‘de mond’ van de Riachuelo, waar halverwege de 19e eeuw de eerste Italiaanse immigranten voet aan wal zetten en emplooi vonden in de scheepsbouw. Legende wil dat ze de krotten waar ze woonden opknapten met op de scheepswerf gejatte verf. Later namen de Spaanse en Afrikaanse buurtgenoten het gebruik over. Tegenwoordig is La Boca het Volendam van Buenos Aires, waar het achter vrolijk gekleurde facades krioelt van winkeltjes met prullaria en waar je op straat tegen betaling op de foto kunt met tangodansers en colporteurs folders in je hand drukken van restaurants en tangoshows.
De uitbater van de broodjeszaak waar we op adem komen van zoveel onversneden toeristengeweld is een man van weinig woorden: zijn cafetaria heet Cafetaria. Daar past een no-nonsense geroosterde sandwich bij (met jamon crudo, rauwe ham) en een flinke kop café con leche. Argentijnen zijn zoetekauwen, bij elke kop koffie krijg je drie (!) zakjes suiker. En niet alleen voor de vorm, ik heb het ze zien doen, met een stalen gezicht schudden ze drie zakjes in een cortado, een groot uitgevallen espresso. Dat is achttien gram suiker per kopje. Stel je drinkt vijf koffie per dag, dan krijg je bijna een ons (!) suiker binnen. Oei.

_________________________________________________________________________

92) Argentinië, Cerro Negro
maandag 25 juni 2012 – 12:24


Lunchen op bijna vierduizend meter hoogte in Cerro Negro, een nederzetting van wat stenen barakken en een kerkje in aanbouw waar vijftien families wonen die allemaal van de zoutwinning leven, een spijkerhard bestaan op de uitgestrekte zoutvlakte Salinas Grandes niet ver van de grens met Chili. Te gast bij Fermina, moeder van tien die probeert haar magere inkomsten bij te spijkeren door te koken voor toeristen die de zoutvlakte bezoeken. Heeft ze vaak gasten? Niet echt, nee. Een of twee keer per maand, en meestal landgenoten, Hollanders zag ze nooit eerder. Op de foto links Ariel, die ons zijn werk op de zoutvlakte liet zien, daarnaast onze chauffeur Oscar en naast hem gastvrouw Fermina.
Op tafel: lamavlees, punt vers gebakken brood, in de schil gekookte Andes-aardappeltjes, een als bloem gesneden hard gekookt ei en groene salade met tomaat. Hier? Op deze hoogte? Fermina glundert, ‘we hebben een collectieve groententuin buiten het dorp, onder plastic’. Met diep respect eten we onze lunch. Het menselijk doorzetingsvermogen gaat soms je verstand te boven.

_________________________________________________________________________

91) donderdag 21 juni 2012 – 13:29
Locatie: Argentinië, Tilcara

Het sterft hier van de cactussen, pal naast de huizen staan soms metershoge kanjers en je vraagt je af: zijn ze geplant of is het huis eromheen gebouwd? Bij Los Puestos is het een kleintje, die is dus geplant. Rare naam trouwens voor een restaurant, ‘De Berichten’. Doen ze alsof ze een oud postkantoor zijn, of een voormalige rustplaats waar de postkoets langskwam? Het interieur veraadt niets van zo’n verleden, maar een beetje wildwest voelt het wel, met buiten die verblindende winterzon en binnen no-nonsense meubilair van lokaal hout en ruige Indianenkussens.
Op tafel: pollo asado con papas fritas y salada mixta (gegrilde kip met friet en salade) en verse sinaasappelsap, dat hier spotgoedkoop is: zes pesos (een euro) voor een liter.

_________________________________________________________________________

90) dinsdag 19 juni 2012 – 15:14
Locatie: Argentinië, onderweg van Gafayate naar Salta

Mirjam heeft voor de laatste dag dat we met en huurauto door dit berglandschap zwerven haar zinnen gezet op een picknick, maar winter in de Argentijnse hoogvlakte betekent plotselinge snoeiharde windvlagen en opwervelend stof. Toch vinden we een plekje waar het lijkt te gaan lukken, langs de RN68 met uitzicht op de veertig meter lager gelegen Rio de las Conchas. Daar gaan we. Dekentje gespreid (speciaal voor deze gelegenheid op een markt gekocht), voor de zekerheid op vier hoeken verzwaard met een brok steen, en etenswaren uitgepakt. Mirjam maakt ter plekke een salade van avocado en walnoten en ik ontkurk een klein flesje witte wijn van wijnmakerij Finca las Nubes, diezelfde ochtend gekocht toen we de wijngaard iets buiten Cafayate bezochten. En dan gebeurt het. Nauwelijks is deze foto gemaakt of uit het niets komt een knalharde windvlaag die alles meeneemt en in de diepte stort. Alles in één klap weg, behalve de deken en het kleintje witte wijn. In de auto, schuilend voor opeenvolgende windvlagen, toch een bescheiden bodempje wijn. Geproost op een mislukte picknick maar drie ongelofelijke autodagen in dit prachtig woeste Noord-Argentinië.

_________________________________________________________________________

89) maandag 18 juni 2012 – 15:27
Locatie: Argentinië, Molinos

Na een paar uur stuiteren over de ongeplaveide RN40 die zich door het hoogland van de provincie Salta vreet en uitzicht biedt op magistrale bergmassieven, is het goed toeven in de schaduw van een oeroude boom op de binnenplaats van wat ooit het 18e eeuwse woonhuis van de laatste koninklijke gouverneur van Salta was, maar nu een herberg waar de vermoeide reiziger een koele kamer kan vinden. Of lunch, zoals wij. En ook al zijn we nog niet eens halverwege de rit naar Gafayate en hebben we in drie uur nauwelijks 60 km afgelegd, zijn we het er over eens dat we nog nooit, waar ook ter wereld, zo’n schitterende rit hebben gemaakt door zulk adembenemend landschap. Veel superlatieven, ja. Maar niet één teveel.
Op tafel: spaghetti bolognese en een frisse salade met veel ui en tomaat. Kan me niet voorstellen dat de ingrediënten van hier komen, buiten de muren is niets dan barre grond en verblindend hete zon. En dan te bedenken dat dit de Argentijnse winter is.
_________________________________________________________________________

88) zondag 17 juni 2012 – 15:15
Locatie: Argentinië, omgeving El Carril

Op weg naar het hoogland van de Sierre del Obispo lunch op een picknickplaats langs de Rio Chorro Blanco. Veel rivier is er niet, wel een bedding vol stenen. Een hond komt om een hapje, en een stukje verderop een oude Peugeot 204 met de deuren open en de radio aan met voetbal. Nederland tegen Portugal? Nee, daar is het te vroeg voor. Bovendien interesseert het Europese kampioenschap de Argentijnen geen snars. Begrijpelijk. Dus het zal wel Primera División zijn. We ruiken vlees op de barbeque van de buren. Wij houden het op brood en kaas, vanochtend gekocht in een buurtwinkeltje. Als we verder gaan krijgt de hond de rest.

_________________________________________________________________________

87) zaterdag 16 juni 2012 – 14:09
Locatie: Argentinië, Salta

Een snelle hap op een terras aan het centrale plein van Salta, 1500 km ten noordwesten van Buenos Aires. 1200 meter hoog, de berglucht is helder en knapperig. Om de paar minuten komt een schoenpoetser langs, of iemand met snuisterijen. De gewoonste zaak van de wereld, nooit wordt zo iemand weggestuurd door bedienend personeel, in India zou dat allang gebeurd zijn, maar dit is Zuid-Amerika en hier blijft de sfeer relaxed. As je rustig nee dank je zegt gaan ze glimlachend verder. De jonge violist speelt variaties op een tango, lekkere opwekkende deuntjes, hij speelt geconcentreerd, houdt zijn ogen dicht. Kijk eens hoe mager hij is, vooral vergeleken met onze omvangrijke buren. Maar iedereen geeft wat als hij met zijn strooien hoed langs de tafels gaat.
Op tafel: we bestelden een tostada, denkend aan een simpele tosti. Dat was schrikken, toen twee joekels wit brood met gesmolten kaas op tafel kwamen. Na drie happen hadden we genoeg. Opeens een schoenpoetser. Of hij de rest mocht hebben? Nou, reken maar. Gelukzalig glimlachend wikkelde hij de complete maaltijd in servetten en verdween naar een parkbankje waar een vrouw met twee kleine kinderen zat. Lunch!

_________________________________________________________________________

86) vrijdag 8 juni 2012 – 13:40
Locatie: Argentinië, Buenos Aires (La City)

Café-restaurant Goya aan de Avenida de Mayo. Van dit soort eetgelegenheden barst het letterlijk in Buenos Aires. Ach wat mooi toch. Je loopt binnen, zoekt een plekje en dan blijf je maar om je heen kijken, die inrichting, de vanzelfsprekendheid dat het fraai moet zijn, terwijl het toch een doodgewoon café is voor een snelle hap of rustig met een krant en koffie. Waarom kennen wij dat niet? En geloof het of niet: geen zeurmuziek, maar het gekeuvel van de gasten als enig geluidsdecor, zoals het hoort.
Op tafel: pizza met mozarella en zwarte olijven. Lang gewandeld, we hebben een stevige hap nodig. Pizza typisch Argentijns? Ja hoor, het is een land van emigranten en de Italianen hebben zich niet onbetuigd gelaten, het krioelt hier van de pizzeria’s. En kijk nou toch hoe aardig dat geserveerd wordt, keurig in punten en met een taartschepje.

_________________________________________________________________________

85) vrijdag 8 juni 2012 – 09:34
Locatie: Argentinië, Buenos Aires (Retiro)

Ontbijtzaal van Dazzler Hotel. Uit plafondroosters stroomt warme lucht en pianopingel. We zien een verwarrend verkeersbord beneden op het kruispunt: Paraguay, met een pijl naar links. Die kant op naar het buurland? Blijkt dat de straat zo heet, de pijl geeft aan dat het eenrichtingsverkeer is. Auto’s razen voorbij, vier van de vijf zijn taxi’s. Iedereen jakkert en waarschuwt met toeter en groot licht zonder snelheid te minderen, dat wordt oppassen straks als we de straat op gaan. Uit het naastliggende parkje komen zwervers die daar geslapen hebben en hun haveloze boeltje in struiken en bomen verstoppen, waarna ze op bedelronde gaan.
Op tafel: nogal liefdeloos gedoetje. Brood, plakje kaas en salami, bremzoete sinaasappelsap uit een automaat. Na morgen gaan we op zoek naar een geïnspireerdere ontbijtplek.

_________________________________________________________________________

84) dinsdag 29 mei 2012 – 11:50
Locatie: Nederland, Enkhuizen

Terras van het NS stationnetje van Enkhuizen. Links is zojuist de veerboot uit Stavoren afgemeerd, dagjesmensen en fietsers komen van boord, straks vertrekt hij weer, drie keer per dag heen en weer. Intrigerend verhaal op de voorpagina van de Enkhuizer Courant. Kopregel: ‘Man springt hond na en overlijdt.’ Korte samenvatting: hond valt buitengaats overboord, man duikt hem na, wordt onwel, gaat kopje onder, wordt door passerende boot aan boord genomen, naar ziekenhuis, dood. Conclusie: je kunt beter geen hond hebben. Veel te gevaarlijk. Saillante laatste regel van het artikel: ‘Ook de hond heeft het niet overleefd.’
Op tafel: omelet met kaas in pannenkoekvorm. Hoe kan zoiets eenvoudigs zo vet en zout zijn? Na driekwart houd ik het voor gezien, waarna een brutale kraai er met de rest vandoor gaat, even later belaagd door jaloerse soortgenoten. Raar gezicht, kraaien die om zoute omelet vechten.

_________________________________________________________________________

83) maandag 28 mei 2012 – 20:34
Locatie: Nederland, Edam

Nauwelijks valt de schaduw over het Damplein of het wordt koud. Gelukkig hangen er warmtelampen onder het oude gebint van L’Auberge Damhotel, vanwaar je uitkijkt over een zee van lege tafels. De laatste zon valt op het vroegere stadhuis uit 1737, waar nu de VVV zit. Links buiten beeld zijn alle tafels bezet. Een getatoeëerde motorman slobbert oesters en kust zijn sprietmagere vriendin. Twee tafels verder een bont gezelschap met als tafelheer Nick. Of is het Simon? In elk geval herken ik een van de twee Volendamse zangers die zo guitig doen in de NS reclame. Merkwaardig, hun muziek ken ik niet, wel hun gezicht. Tol van de roem. Waarom zit hij hier? Misschien welbewust het ordinaire Volendam voor vanavond ingeruild voor de rust van buurman Edam. Verstandig.
Op tafel: tournedos met pastinaakpuree en dikke patatten in een frietzakje van aardewerk. Leuk bedoeld maar onhandig, bovendien worden de frieten klef als ze zo opelkaar gepakt in een stenen puntzak zitten. Maar oef, wat is die witte wijn lekker: Domaine de Gournier, uit de Cévennes.
_________________________________________________________________________

82) zondag 27 mei 2012 – 19:46
Locatie: Nederland, Nunspeet

Na een stevige dagtocht op de fiets neergestreken in Nunspeet, waar kerkelijke rust heerst. SGP en CU scoren hoog in de gemeenteraad, op zondag zijn de straten uitgestorven. Gelukkig is restaurant Eibertje open. Prima plek, waar geen kaart is maar uitsluitend dagvers gekookt wordt. Vis of vlees, verder is het afwachten. Aan de tafel naast mij een echtpaar waarvan de vrouw het hoogste woord voert, het gaat over opvoeding. Daarachter een rumoerig gezelschap dat op hoge toon met zwaar Brabantse tongval over politiek praat en waar vaak het woord SP valt. Inwoners van Oss, schat ik.
Wat aangenaam opvalt is dat de jonge ober niet één keer komt vragen of het lekker is, of het smaakt, of wat men zoal pleegt te vragen. Kennelijk gaan ze er hier vanzelfsprekend van uit dat je het lekker vindt. En dat vind ik.
Op tafel: allerlei kleine dingen vooraf en als hoofdgerecht rode mul op een bedje van asperge, pastinaak en in roomboter gebakken krieltjes. Nog veel meer, maar dat ben ik vergeten. En ach wat lekker.

_________________________________________________________________________

81) zaterdag 12 mei 2012 – 15:47
Locatie: Nederland, Ameland, westelijk strand

Achter het glas van strandrestaurant The Sunset, terwijl de noordwester met kracht vijf de golven op het strand jaagt. Zojuist teruggekeerd van een stevige fietstocht door de duinen over knerpend schelpenpad, moe gebeukt door de wind. We willen de dag beklinken met een glas wijn, niet alleen is het Mirjams verjaardag, ook vieren we dat we deze maand zeventien jaar samen zijn. De vraag wat voor wijn hij schenkt beantwoordt de jonge kelner met ‘eh, wit en rood’. Wat voor witte? vragen we. Hij glipt weg. Even vragen. Als hij terugkomt is hij het kwijt, ergens onderweg zijn de namen uit zijn hoofd gevallen. Nog een keer terug. Dan, triomfantelijk: Chardonnay en Sauvignon. We nemen de laatste, en proosten op de prachtige dag en de jaren die gaan komen.
Op tafel: een wat bleek uitgevallen Sauvignon, huis onbekend, en een smakelijke cheese platter (zo staat het op de kaart) met een verrassend lekkere Friese blauwschimmelkaas: Bleu de Wolvega.

_________________________________________________________________________

80) maandag 16 april 2012 – 18:37
Locatie: Nederland, Urk

Na een schitterende middag met Mirjam voor een Zuid-Amerikaanse (!) opdrachtgever tulpenvelden gefotografeerd te hebben een waardige afsluiting van de werkdag in visrestaurant De Kaap in Urk, vlak onder de oude vuurtoren. Tafel aan het raam met uitzicht op zee. Links dobberen de vissersboten in de haven, af en toe komt een wandelaar voorbij. Heel in de verte zien we de Ketelbrug, de hoogpotige navelstreng die de Noordoostpolder met Flevoland verbindt. Het restaurant heeft een geestig interieur, met oude scheepsornamenten, modelboten en een oerwoud van kamerplanten. We worden bediend door een aardige jongeman met in één oor de traditionele gouden Urker oorring. Een echte zoon van het eiland, weet alles van vis en vertelt enthousiast over de Urker vloot.
Op tafel: Op Urk doen ze niet kinderachtig. Waar krijg je nog zulke ruimhartige porties? Mirjam twee fikse moten gegrilde zalm, ik de Ode aan Braks (‘omdat voormalig minister Braks de visquota heeft ingevoerd’), een vierspan van gebakken tong, schol, wijting en zeebaars. Lieve help, wat een verwennerij. En er komt van alles naast, frietjes, sla en zacht gegaarde worteltjes. Buiten klotst het IJsselmeer tegen de wallekant, warm schijnt de zon door het brede vensterglas. U weet toch dat u gratis kunt bijbestellen als het niet genoeg is? vraagt de ober. Ach m’n beste, we kunnen dit al nauwelijks op. Nou ja, lacht hij, ik wilde het toch maar even gezegd hebben. Ja, het leven is goed hier.

_________________________________________________________________________

79) zondag 8 april 2012 – 13:37
Locatie: Nederland, thuis

Als Azië zo’n belangrijke plek in je leven inneemt is het niet verwonderlijk dat dat ook aan tafel tot uitdrukking komt. Ofschoon ik de Vietnamese Phö bó (zie #75) intussen behoorlijk onder de knie heb, neig ik als het mijn beurt is om te koken toch wat meer naar Europese gerechten, niet zelden geïnspireerd door NRC’s Marjoleine de Vos (die op haar beurt leunt op Jane Grigson, auteur van het fameuze Groentekookboek). Staat Mirjam in de keuken, komt er vrijwel altijd iets oriëntaals op tafel. Momenteel heeft ze een Indiase fase, heerlijk, met veel peulvruchten. Kan me niet heugen wanneer we voor het laatst vlees hebben gegeten. We zijn verzot op Vietnamees en Thais, maar steeds opnieuw komen we tot de slotsom dat de Indiase vegetarische keuken toch het lekkerste is.
Op tafel: papadum (een flinterdun, krokant soort brood van linzenmeel, in India noemen ze het kortweg papar), rijst, raita (yoghurt met komkommer en koriander) en chana-dal, een soep-achtig gerecht op basis van gespleten kikkererwten).

_________________________________________________________________________

78) donderdag 1 december 2011 – 12:44
Locatie: Vietnam, Yên Bái

Als je pinda’s met eetstokjes kunt pakken, ben je geslaagd voor je eten-met-stokjes examen. We slagen allebei, met vlag en wimpel. Op de terugweg naar Hanoi stoppen we in Yên Bái voor lunch. Het dorp is beroemd om z’n vis. In de buurt is een stuwmeer waar naar hartelust vis gekweekt wordt, met als gevolg dat de hoofdstraat uit louter restaurants bestaat die allemaal hetzelfde op tafel zetten. We leggen aan bij onze vaste stek. Voor vijf, zes euro per persoon eet je hier als een vorst.
Op tafel: Gebakken tofu, diverse groenten, omelet, twee soorten vis, chilisaus, zoute pinda’s. En eetstokjes.

_________________________________________________________________________

77) vrijdag 25 november 2011 – 13:20
Locatie: Vietnam, Húng Phong

Het eerste artikel dat ik jaren geleden over Vietnam schreef had de kop ‘Botjes onder de tafel’. Als de Vietnamezen iets niet bekt, spugen ze het uit. Of ze het thuis ook zo doen? Of riskeren ze dan oorvijg en echtscheiding? Hier niet. Hier verdwijnen eetresten en afgekloven botjes zonder veel plichtplegingen onder tafel, waar de hond er vervolgens wel raad mee weet. Als er een hond is tenminste, anders mag de keukenhulp de rotzooi opruimen. Dit restaurant heeft een hond.
Op tafel: rijst, roergebakken wilde broccoli en een grote kom met groenten en vis, waar vervaarlijke graten uit opsteken als masten van een gezonken klipper.

_________________________________________________________________________

76) donderdag 24 november 2011 – 06:50
Locatie: Vietnam, Lai Chau

Vroeg uit de veren om naar de lokale markt te gaan waar de bewoners uit de omtrek met hun spullen komen. Tweemaal per week is het raak. Vlees, groenten en vis in overvloed. Varkens worden ter plekke geslacht, vissen worden met een welgemikte klap doodgeknuppeld. Verser dan dit kan niet. Ook: rekken vol dikke winterjassen uit China en traditionele kleding uit de omliggende bergdorpen. En ad-hoc bakkerijtjes, waar we versnaperingen kopen voor de kinderen van ons revalidatiecentrum.
In de hoofdstraat een eethuisje waar in het aanpalende kookschuurtje verse phö gemaakt wordt. Rund of kip? vraagt ze. We schudden nee. Te vroeg voor vlees. Doe maar vegetarisch.
Op tafel: Phö zonder bó.

_________________________________________________________________________

75) woensdag 23 november 2011 – 07:19
Locatie: Vietnam, Lai Chau

Ontbijt in Vietnam: dampende noedelsoep, in enkele minuten bereid, in dit geval door de vrouw aan fornuis bij de deuropening. Houtvuur en kookplaat, meer niet. Hét standaardontbijt in Vietnam en geloof me, als je dit eenmaal geproefd hebt wil je niet anders. Je bent voldaan en gevoed en voelt je vederlicht. Geen gefriemel met croissants en jam. Nee. Dit is the real McCoy. Runderbouillon, rijstnoedels in een flard van een seconde in kokend water gegaard en, naast een handvol fijngesneden bosui, flinterdunne plakjes rundvlees die in de hete bouillon direct beetgaar worden. Alles kraakvers. Een culinaire droom. Voedzaam, licht verteerbaar en voor ons spotgoedkoop, voor 75 eurocent ben je klaar. Vervang naar keuze de bó (rundvlees) door gà (kip) of con vit (eend) en je bent evenveel kwijt. Liever vegetarisch? Gewoon op het vlees wijzen en nee schudden. Klontjeklaar.
Op tafel: Phö bó en een vleugje verse citroen. Je hebt weinig nodig om gelukkig te zijn, ook om kwart over zeven’s ochtends.

_________________________________________________________________________

74) zaterdag 15 oktober 2011 – 19:47
Locatie: Oostenrijk, Salzburg

In een achterafstraatje vinden we het alleraardigste restaurant Brüderlein Fein. Houten tafels, stevige stoelen en, oh wonder, geen achtergrondmuziek. Österreichische fein und wein kost belooft de kaart, en als ik lees wat er zoal te krijgen is gaat er opeens een luikje in mijn hoofd open. Vergeten woorden komen tot leven: gerechten uit mijn vroegste jeugd. Ik zie mijn moeder weer aan het aanrecht, ze maakt Marillenknödel (aardappelen met abrikozen), Kaiserschmarren (pannekoekjes met pruimenmoes) en Powidldatscherl (pruimen in deeg), en terwijl ze snijdt en kneedt zingt ze liederen van Schumann, of guitige Zuid-Duitse volkswijsjes: Schaugt´s außi wie´s regnet, schaugt´s außi wie´s giaßt, schaugt´s außi wie´s Wassa vom Dache abischiaßt. Ze is al bijna tien jaar dood, maar in die menukaart in Salzburg komt ze opeens tot leven. Een raadsel, de menselijke geest.
Op tafel: heerlijke Oostenrijkse hapjes, en natuurlijk die menukaart.

_________________________________________________________________________

73) zaterdag 15 oktober 2011 – 14:26
Locatie: Oostenrijk, Salzburg

Zelden gegeten met zo’n magistraal uitzicht: een restaurant in de vesting Hohensalzburg, een hoog boven de stad gelegen fortificatie uit de 11e eeuw, gebouwd door de toenmalige aartsbisschop om zich te verdedigen tegen de hem onwelgevallige koning Heinrich IV. In de loop der eeuwen is de burcht uitgegroeid tot een klein dorp, met pleinen, binnenplaatsen en koninklijke verblijven, die nu als museum dienstdoen.
Op tafel: spaghetti bolognese, gemischter Salat mit Honig- Walnussdressing und Käse en een stevig glas Stiegl bier.

_________________________________________________________________________

width=”500″ height=”337″ />
72) dinsdag 11 oktober 2011 – 14:12

Een slingerweg door bergen met als hoogste punt de 1416 meter hoge Pasul Prislop waar we de eerste sneeuw van het jaar kunnen aanraken. Later, een flink stuk lager en een verrukkelijke middagzon, een uitsparing naast de smalle weg met uitzicht op het dal. Mooier kan haast niet. Voor het eerst deze reis gebruiken we de campingstoeltjes en voor de tweede keer zijn we blij dat we het butagasstelletje hebben meegenomen. Wat een weelde.
Op tafel: brood, blikje tonijn en noedelsoep.

_________________________________________________________________________

71) maandag 10 oktober 2011 – 08:34
Locatie: Roemenië, Gura Humorului

Ooit in een bibliotheek annex muziekkamer ontbeten waar een concertvleugel staat? In Casa Cristian, de aardigste B&B waar we ooit sliepen, kan het. In deze kamer organiseerde de goedlachse eigenaar Constantin Rusu de vorige dag een zondagochtendconcert, met als speciale gast de Roemeense pianist Boldizsár Csíky, die Liszt en Chopin speelde en stukken van het jong overleden wonderkind Carl Filtsch (1830-1845), leerling en protegé van diezelfde Chopin en Liszt. Dertig toehoorders, sommige uit dorpen op drie uur rijden verderop, luisterden naar het exclusieve recital van de pianist uit Transsilvanië (1968), leerling van Jenö Jando, die ik kende van zijn prachtige uitvoeringen voor het Naxos label, vooral van Schuberts Impromptus. U kent Jenö? riep de jonge pianist verast uit, toen we na afloop een tijdje met elkaar spraken. Wonderlijk, zoals soms de lijntjes bij elkaar komen. Als dank deed Csíky mij een cd met opnames van Filtsch cadeau. Dramatisch verhaal, dat jonggestorven genie. Later meer daarover, misschien.
Op tafel: spiegeleieren, huisgebakken brood, huisgemaakte marmelade van pruimen en kersen, de heerlijkste koffie denkbaar en een overdaad aan tomaten en lokale kazen, volgens Roemeense traditie gemaakt van een mengsel van schapen- en koeienmelk.

_________________________________________________________________________

70) zaterdag 8 oktober 2011 – 13:07
Locatie: Oekraïne, Ternopil

Een mislukte aflevering eetzicht, en een onvrijwillige blik in de narigheid die het Sovjet regime heeft achtergelaten in de Oekraïne. Het uithangbord bord, mes en vork bij het enige hotel in de troosteloze stad Ternopil belooft eten. Bij de receptie geeuwt een verveeld juffertje dat we naar de 11e etage moeten. De lift gaat schokkebonkend naar boven, maar wat de elfde ook te bieden heeft, geen restaurant. Wel vervuilde gangen, smerige kamers en achteloos in hoeken gesmeten stapels beddegoed. Voor de zekerheid checken we twee lagere etages, maar niets. Er is geen restaurant. Als we de Sovjetflat verlaten, kijkt het receptiemeisje verveeld de andere kant op.
Op tafel: helemaal niets.
_______________________________________________________

69) woensdag 5 oktober 2011 – 13:07
Locatie: Polen, Krakau

Op de Rynek Glówny, het middeleeuwse marktplein van Krakau, met op de achtergrond de Sukiennice, de 15e eeuwse lakenhal. Soms is toeristische drukte leuk. Overal groepen mensen, ze bewonderen de levende standbeelden, fotograferen de oude gebouwen rond het oude plein en genieten van het onverwacht mooie oktoberweer. Buiten ons zicht speelt iemand gitaar, een dronkeman wordt met zachte hand van het terras verwijderd en toeristen laten zich rondrijden in koetsen. Het geklepper van paardenhoeven mengt zich met de ijle klanken van de gitarist.
Op tafel: salade caprese, pizza met tomaat en chilipeper, Zywiec bier en kruidenthee.
_______________________________________________________

68) dinsdag 4 oktober 2011 – 14:28
Locatie: Polen, langs de E36 richting Wroclaw, omgeving Bolesawiec

Een wegrestaurant met grote eetfoto’s boven de counter. We zien een aantrekkelijke, roodkleurige soep met een koriander erop. Flaki Wolowe staat er bij. Tomatensoep, denken we. En iets dat op aardappelsoep lijkt, zurek. Ja, doe die twee maar, wijzen we, en verheugen ons hongerig op wat komen gaat. De aardappelsoep blijkt iets zurigs met grove stukken worst. Verrassende smaak. Lekker wel. Maar dan. De tomatensoep is donkerbruine drab met stukken ribbelig vlees. De geur is vreselijk. We roeren wat en kokhalzen. Waar is het boekje Hoe Zeg Ik Het In Het Pools? Kijk, hier staat het: flaki is pens, wolowe rund. Soep van runderpens. Het lillende vlees stinkt. Of verbeeld ik het me? Ik wil hier weg. Zullen we gaan? Ja, laten we alstjeblieft gaan.
Op tafel Vooruit, nog één keer dan: Flaki Wolowe. Runderpenssoep.

_______________________________________________________

67) zondag 2 oktober 2011 – 12:58
Locatie: Duitsland, langs de A7, omgeving Hannover

Een rustige parkeerplaats langs de snelweg op weg naar Berlijn. Het is twee oktober en de temperatuur kruipt naar de achtentwintig. Straks zullen we wel weer lezen dat het de warmste oktober was sinds vul maar in, zoals we ook de natste zomer hadden sinds X en het droogste voorjaar sinds Y. Het heden altijd in relatie tot het verleden. Zo werkt dat.
Op tafel: kaas, wortels, olijven, Libanees brood en kant en klare noedelsoep uit een pakje. Heet water er overheen en klaar. Moet je wel een butagasbrandertje bij je hebben. Hebben we.

_______________________________________________________

66) maandag 1 augustus 2011 – 11:17
Locatie: Frankrijk, Parijs, Gare du Nord

Zojuist aangekomen op Paris Nord en nu ruim een uur wachten op de Thalys naar Amsterdam. Tijd voor een laat ontbijt, dat schoot er vanochtend vroeg bij vertrek uit Dieppe bij in. Nauwelijks begonnen aan de omelet met stokbrood, komt een haveloos uitziende vrouw met kind op de arm voorbij. Roma? Zonder veel omhaal graait ze mijn croissant van tafel en wandelt verder. Ik kijk kennelijk nogal verbouwereerd, want een man naast me zegt: c’est une Roumain, ce qui se passe ici chaque jour.
Op tafel: omelet, stokbrood, café au lait en (nu nog) een croissant.

_______________________________________________________

65) vrijdag 29 juli 2011 – 20:02
Locatie: Frankrijk, Saint-Valery-sur-Somme

Een tafeltje achteraf in het restaurant van Hotel Les Pilotes omdat daar een stopcontact is en dit de enige plek is waar het wifi-signaal sterk genoeg is. En zo zit ik tijdens het eten vrolijk te tikken terwijl de andere gasten vooral beschaafd zwijgend aan de dis zitten en overheerst het geluid van klikkend bestek en tinkelend glaswerk. Een kelner vist met een lange grijper een levende kreeft uit het aquarium, bestemd voor de dame in broekpak. Maar eenmaal uit het water friemelt het dier zich los en valt pardoes op de grond. Hoop gedoe, de kelner grijpt tot drie keer mis als hij het ame dier uit het tapijt wil plukken en opeens zitten we midden in de fameuze lobster scene uit Woody Allens meesterwerk Annie Hall, maar niemand die roept Call 911, it’s the lobster squad!
Op tafel: gegrilde zeebaars met haricots verts.

_______________________________________________________

64) woensdag 27 juli 2011 – 14:45
Locatie: Frankrijk, Calais

Dat in Frankrijk na de lunch de restaurants sluiten tot het tijd is om het diner te maken, dat wist ik. Een wonderlijke gewoonte, ik heb meer dan eens gezien hoe mensen die hongerig binnenkwamen werden weggewuifd terwijl aan diverse tafels nog volop werd gegeten. Blik op de klok en een gedecideerd désolé.
Maar dat hotels iets dergelijks flikken was me nieuw. Vanmiddag kwam ik moe en natgeregend in Calais aan, en elk hotelletje waar ik aanklopte had een sticker op de deur: om 17:00 uur gaan we weer open. Aan de overkant een restaurant. Keuken gesloten, maar terras open. Doe maar een glas, daar heb je geen kok voor nodig. En ik zit droog.
Op tafel: witte wijn, anoniem.

_______________________________________________________

63) maandag 25 juli 2011 – 19:23
Locatie: België, Brugge

Te koud om op een terras te zitten, dus beschutting in een houten serre aan de Rozenhoedkaai met uitzicht op oude patriciërshuizen en de Halletoren, de trots van Brugge. 13e tot 15e eeuw, 83 meter hoog. Je kunt naar boven klimmen: een wenteltrap van 366 stenen treden, tot je tureluurs wordt. De toren speelt een cruciale rol in de uitstekende film In Bruges, waarin de Londense gangsters Ray (Colin Farrell) en Ken (Brendan Gleeson) door hun maffiabaas Harry (Ralph Fiennes) naar Brugge worden gestuurd om een poosje onder te duiken, nadat Ray per abuis een kind heeft doodgeschoten. Een zwart komedie-drama, dat aan het werk van Quentin Tarentino doet denken. Niet gezien? Kijken!
Op tafel: Irish ribeye met roquefortsaus en een Bruggens Blond.

_______________________________________________________

62) donderdag 21 juli 2011 – 12:41
Locatie: Nederland, Zandvoort aan Zee

Aan de voet van de Boulevard staat Tent Vijf, waar ik in de zomer van 1970 (of was het 1971?) in de bediening een aardig zakcentje bijverdiende. Je kreeg 10% van je omzet en voor de rest moest je het van de fooi hebben. Vaste gasten waren Neeskens en Suurbier, spelers van het toen zo succesvolle Ajax. Die jonge gassies verdienden sloten geld en wisten van gekkigheid niet wat te doen. Gulzig werkten ze broodjes worst en sorbets slagroom naar binnen en gaven zomaar tien of twintig gulden fooi.
Tent Vijf was ook populair bij onderwereldfiguren, en ook zij smeten met geld. Op hoogtijdagen nam ik 350 tot 400 gulden mee naar huis. Toen te penoze een ruzie uitvocht en een van hen in zijn strandstoel van achteren een kopschot kreeg, werd de tent door de recherche gesloten en was het afgelopen met de pret.
Op tafel: haring en broodje kaas.
_______________________________________________________

61) dinsdag 12 juli 2011 – 18:40
Locatie: Haarlem, Nederland

Kijk nou toch hoe mooi, die trotse Sint-Bavo kerk. Gebouwd tussen 1370 en 1520, gewijd aan Allowin van Haspengouw, beter bekend als de heilige Bavo, een 7e eeuwse heilige die aangeroepen wordt bij kinkhoest. Achter de kerk ligt de Grote Markt, waar we als kinderen in bioscoop Studio eind jaren vijftig voor het eerst naar de film gingen: Le Ballon Rouge van Albert Lamorisse. Later werd het een arthouse bioscoop en zagen we er kunstwerken als The Last Picture Show en Five Easy Pieces. De zaal is gesloten, nu is het een trendy kroeg met terras. Alle bioscopen van weleer zijn verdwenen uit Haarlem, ontdekte ik tot mijn schrik. Cinema Palace, Lido, Studio, alles is opgedoekt. Je moet je verleden niet willen hervinden. Wat weg is, blijft weg.
Op tafel: spinaziesalade met vijgen, truffelbrie en Serranoham.
_______________________________________________________

60) dinsdag 12 juli 2011 – 12:33
Locatie: Noorzeekanaal, Nederland
Rechts in beeld de veerpont Spaarndam-Buitenhuizen. Om de 20 minuten steekt hij het Noordzeekanaal over, dag en nacht, het hele jaar door. Dat is 26.280 keer per jaar, becijfer ik op een servetje terwijl ik mijn broodje kroket eet. Het door weer en wind geteisterde terrasmeubilair doet me denken aan mijn allervroegste jeugd, toen we naar de speeltuin in Mijdrecht gingen. Vier schommels, en wip en een grote op zijn kant liggende houten ton waarin je als een gekooide muis kon rondrennen en onbarmhartig op je bek gaan.
Op tafel: blikje chocomel en twee broodjes kroket.
_______________________________________________________

59) maandag 11 juli 2011 – 19:13
Locatie: Hoorn, Nederland
Eten met uitzicht op De Rode Steen, het plein waar vroeger vonnissen werden voltrokken aan burgers die zich hadden misdragen. Gewoonlijk bestond dat uit het afhakken van ledematen of, bij halsmisdrijven, het hoofd. Zo lees ik in een brochure van de VVV. Maar over Jan Pieterszoon Coen, ‘de slachter van Banda’, die sinds 1893 midden op het plein fier op zijn sokkel staat, houden ze wijselijk hun mond.
Op tafel: roergebakken (geroerbakte?) groenten met fludderflinters rundvlees en veel Belgische friet.
_______________________________________________________

58) vrijdag 10 juni 2011 – 12:45
Locatie: Riga, Letland
Terug naar het café aan de oostoever waar we woensdag ook zaten, vanwege die lekkere pankūkas (zie #56). En omdat het met 31 graden na veel rondsjouwen goed rusten is onder het afdak van Labais Krastūs. Ah, daar zijn jullie weer, glimlacht de jonge ober en tapt schuimend koele Lāčplēsis. Dat geen pils heet, maar alus, want pils betekent kasteel. Zo zie je maar.
Op tafel: opnieuw de onweerstaanbaar lekkere aardappelpannekoekjes, dit keer met aukstā biešu zupa, koude bietensoep en grof brood.
_______________________________________________________

57) donderdag 9 juni 2011 – 11:34
Locatie: Letland, Riga
Houten tafels en stoelen in de kantine van de Āgenskalns Tirgus, de overdekte markt in de Russische wijk Pārdaugava aan de westkant van de rivier. Hier geen toeristen, maar wiegelende moekes met loodzware tassen en vitrines vol varkenskoppen, bloedworst en plastic bloemen.
Op tafel: kāpostu salāti ar kartupeļiem, koolsla met koude aardappelen. Voor vier dubbeltjes krijg je een bord vol.
_______________________________________________________

56) woensdag 8 juni 2011 – 12:10
Locatie: Letland, Riga
Een klein terrasje, weggestopt in de schaduw van de Anglicaanse kerk, in 1857 gebouwd. A shipload of earth was sent from Britain so that the church could be built on British soil lees ik in een folder. Rare Britten. Labais Krastūs heet het eethuisje, oostelijke oever. Van de Daugava rivier, die een steenworp verderop stroomt, breed en machtig. Heerlijk rustig is het hier. Geen toeristentumult, zoals in het centrum van de oude stad.
Op tafel: een Baltische specialiteit: Kartupelu pankūkas ar mazsālītu, aardappelpannekoekjes met zalm en zure room, en een lokaal biertje, Lāčplēsis.
_______________________________________________________

55) woensdag 4 mei 2011 – 17:35
Locatie: Nederland, thuis
Bij wijze van uitzondering een dubbele eetzicht. Of beter: drinkzicht. Omdat het hier zo mooi is, en zo stil. Op de Dam in Amsterdam wordt op dit moment de dodenherdenking voorbereid, hekken geplaatst, extra beveiliging, mannen in uniform. Niemand zegt het, maar iedereen denkt hetzelfde: als het maar goed gaat, dit keer.
Straks kijken we op de televisie naar de herdenking, nu genieten we onze eigen stilte. Het land is droog, nog steeds heeft het niet geregend.
Op tafel: een knisperende Riesling uit de Elzas, van wijnmaker André Stuber.
_______________________________________________________

54) vrijdag 22 april 2011 – 12:06
Locatie: Nederland, thuis
De ene mooie dag volgt op de ander, het weet van geen ophouden. Ik was het alweer vergeten, maar april 2007 was ook zo prachtig. Wie onthoudt het weer? Niemand. Tenzij je het boekstaaft. Zoals hier.
Op tafel: Brood met van alles gezond en lekker, zoals de zelfgemaakte humus (goemoes). En ei van de kip die daar links op het pad scharrelt.
_______________________________________________________

53) vrijdag 15 april 2011 – 11:54
Locatie: Nederland, thuis
Maart was gortdroog en halverwege april ziet het er niet veel beter uit. De boeren klagen, het zaaigoed heeft vocht nodig. Bij ons huis staan de sloten laag, het grondwater is gezakt. Maar het speenkruid doet het goed, hier aan de noordkant bij de keuken. Een zee van geel en groen, lust voor het oog.
Op tafel: Pitabroodjes met humus, alfalfakiemen, tomaat en miso soep.
_______________________________________________________

52) zaterdag 26 maart 2011 – 13:21
Locatie: Nederland, thuis
Een opvallend milde maart, de afgelopen week zaten we al meermaals ’s middags buiten, het voorjaar was nog nooit zo vroeg – denk ik. Heb gisteren gras gemaaid, dat was nog nooit zo vroeg in het jaar – weet ik. De geiten houden siësta op het grote land, de Staphorster kip neemt poolshoogte. Soms springt ze op tafel, staat ze bijna met haar grote klauwen midden in je eten.
Op tafel: Chicken tikka soep met verse koriander, geroosterde biologisch bruine pistolet met kaas.
_______________________________________________________

51) zondag 21 november 2010 – 14:31
Locatie: Nederland, Maastricht
Gisterenavond stond de Markt vol fakkeldragende mensen die protesteerden tegen de invoering van BTW op de kunsten. Een orkest speelde het opzwepende Dance at the Gym uit West Side Story. Mambo! riep iedereen, waarna collectief geschreeuwd werd voor het behoud van kunst en cultuur. Of het helpt? Welnee. Na afloop gaat iedereen naar huis en Rutte en zijn kornuiten doen toch precies wat ze in de kraam komt.
Vandaag is het koud, de markt is bijna uitgestorven. Oliebollen geuren, en uit de luidsprekers klinkt sinterklaasjengel.
Op tafel: Haring. Iering mit of sunne ude vroeg de visvrouw. Zonder uitjes, dankuwel.
_______________________________________________________

50) maandag 31 augustus 2009 – 14:07
Locatie: Spanje, Gibraltar (United Kingdom)
Curieuze plek, Gibraltar. Je bent in één klap in Engeland. Er patrouilleert een Bobby op het centrale Casemates Square waar vijf concurrerende vreettenten naast elkaar om het hardst roepen dat ze de lekkerste fish ’n chips maken en in Main Street is het altijd feest want óveral tax free diamanten, horloges en camera’s.
Op tafel: When in Britain…. dus fish ’n chips, en het smaakt exact zoals je verwacht: naar natte dweil.
_______________________________________________________

49) zondag 30 augustus 2009 – 20:02
Locatie: Spanje, La Línea de la Concepción (Andalusië)
Een modieus terras op de rand van Spanje met uitzicht op de rots van Gibraltar. De ober komt uit de Punjab, India (zoals veel werknemers hier, zal ik later merken), is er trots op een afvallige Sikh te zijn, want gemillimeterd hoofdhaar en geen baard. Oprecht verbaasd dat ik nog nooit van Nordic Mist gehoord heb. Oh, but it’s tonic, sir, owned by the Coca-Cola company. Ik hou het toch maar bij een biertje en zie, terwijl de schemering invalt, hoe de fameuze rots wordt ingepakt door wolken.
Op tafel: Solomillitos, varkenshaasjes met peper-roomsaus. Ook nog een voorafknabbeltje dat een beetje groot uitviel, nachos met guacamole, maar het is de laatste dag van de tocht, dus een beetje overdaad mag.
_______________________________________________________

48) dinsdag 25 augustus 2009 – 12:46
Locatie: Spanje, Las Cabezas de San Juan (Andalusië)
Niemand in cafetária La Tapita kon me uitleggen waarom hun dorp Las Cabezas heet. San Juan was een heilige, daar ben je gauw klaar mee, maar waarom hoofd in meervoud? Gezellige bende in het café, met op de televisie voetbalherhalingen en mannen die voetbalcommentaar geven terwijl ze voetbalkranten lezen. Links hangen hammen, daaronder een aangesneden poot. Geen dure pata negra maar jamon Serrano, gemaakt van een wit varkentje, zo lees ik later op internet. Ik proefde geen echt groot verschil, maar het is aanzienlijk goedkoper.
Op tafel: een gul belegd broodje serranoham, een tapa aardappelsalade en 1,5 liter water voor straks, onderweg in de hitte.
_______________________________________________________

47) zondag 23 augustus 2009 – 19:31
Locatie: Spanje, Sevilla (Andalusië)
Vamiddag bereikte het kwik 41 graden. Dit terrasje op de Plaza Doña Elvira, vlak achter de oude muren van de Reales Alcázares, de Moorse paleizen, heeft een groot deel van de dag schaduw, alleen zijn die goedkope aluminium stoeltjes op den duur wel erg oncomfortabel. Boven de muur zie je de spits van de Giralda, de in de 12e eeuw tot kerktoren omgebouwde minaret. En dat koppel vóór me? Nederlanders die in minder dan een uur samen een asbak vol paften.
Op tafel: wat je in hitte het liefste eet, salada mista, en een pul bier van het merk Alahambra. Daar kijk je toch van op, in Sevilla.
_______________________________________________________

46) zaterdag 22 augustus 2009 – 22:32
Locatie: Spanje, Sevilla (Andalusië)
In Jaisalmer, de middeleeuwse burchtstad in de Indiase woestijnstaat Rajasthan, verbaasde het me altijd dat de mensen vanuit de stad naar de ondergaande zon keken. Veel mooier was het om vanuit de woestijn naar de stadsmuren te kijken, sprookjesachtig oplichtend in de ondergaande zon. Vanuit die premisse voor één keer een omgekeerde Eetzicht. Dit restaurantje in Sevilla (Méson Cinco Jotas) is zó fotogeniek, dat het een plekje in deze serie verdient. Let op de tijd: het is half elf ’s avonds. Nog steeds rond de dertig graden, maar de ergste hitte is uit de straten verdwenen en de stad komt tot leven.
Op tafel: diverse tapa’s, waaronder degene waar dit restaurant beroemd om is: jamón ibérico de bellota, rauwe, luchtgedroogde ham van het Iberische zwijn, dat hoofdzakelijk met eikels (bellota) gevoed wordt. Wordt ook wel pata negra genoemd, omdat het dier zwart is en dus ook zwarte hoefjes heeft. Er wordt gefluisterd dat er namaak op de markt is: poten van varkens uit de bio-industrie die een likje zwarte verf hebben gekregen.
_______________________________________________________

45) dinsdag 18 augustus 2009 – 12:46
Locatie: Zuid-Portugal, Faro (Algarve)
35 graden, dus is het goed uitblazen aan het jachthaventje van de hoofdstad van de Algarve. Ellendige buitenwijken, maar een lekker centrum met Moorse invloeden. Als je goed kijkt zie je in het hart van de foto een vliegtuig dat de landing inzet. Door de groothoeklens lijkt het verder weg, maar hemelsbreed is het maar een paar honderd meter van het terras verwijderd. Elk kwartier landt er wel een. Faro is voor veel Nederlanders, of in elk geval voor mij, vooral verbonden met de crash van een Martinair DC-10 in december 1992 – ik heb dat voor de VPRO een tijdje gevolgd, maar zoals dat gaat: het verloor al gauw zijn nieuwswaarde.
Op tafel: stevige sandwich ham kaas salade, koffie en water.
_______________________________________________________

44) vrijdag 7 augustus 2009 – 21:05
Locatie: Midden-Portugal, Lissabon.
Wij kennen geen equivalent van de marisqueria, een restaurant waar uitsluitend zeevruchten geserveerd worden. Dus géén vis, en al helemaal geen vlees, maar alleen schelpdieren, krabben, kreeften. Een hellevuur voor vegetariërs, maar ik vermaak me wel, ook al blijft het een raar gezicht, mensen die met houten hamers in de weer zijn om de krabben klein te krijgen. Krankzinnige beesten met enorme harige poten, daar waag ik me niet aan. Wel aan andere lekkernijen, zoals venusschelpen. En geniet van de no-nonsens sfeer in het eethuis. Ik zat te pielen met een vork om die beesten uit hun schelp te wippen, kwam de ober uitleggen hoe het wél moest: met de geopende schelp saus lepelen en dan leegslobberen. Geknoei, dus een groot servet onder handbereik, maar wat een feest.
Op tafel: Amêijoas à Bulhão Pato, venusschelpen in olijfolie en knoflook. Overlevering wil dat het gerecht bedacht is door de dichter Raimundo António de Bulhão Pato. Er bestaat een andere versie, Amêijoas à Espanhola, met tomatensaus, maar mij is de eerste versie liever. De Portugezen eten dit als voorgerecht. Ik heb, met brood en bier, voldoende aan één portie.
_______________________________________________________

43) dinsdag 4 augustus 2009 – 13:22
Locatie: Midden-Portugal, Lissabon.
Een terrasje in de Alfama, Lissabon’s pittoreske sloeberwijk. Hier woonde van oudsher het arme vissersvolk, en nog steeds is het de Jordaan van Lissabon, waar in smalle steegjes vrouwen driehoog kwekkend boven het wasgoed uit het raam hangen, maar de wijk staat hoog op de toeristische top-tien en tegenwoordig lijkt elk derde huis een restaurant. Zoals op dit binnenplaatsje, waar het personeel op de stoep de groenten schoonmaakt en de vis roostert.
Op tafel: de traditionele maaltijd van de Portugese vissers, sardinhas assadas, gegrilde sardines met aardappel. Als ik één recht-voor-z´n-raap gerecht ken, dan is dit het. De vis wordt niet schoongemaakt, gaat zo uit de zee op het vuur en eten maar. Geeft wel wat gedoe met dat raar uitziende binnenwerk en na zes visjes zit je met een berg graten en prut en heb je het wel gezien.
_______________________________________________________

42) maandag 3 augustus 2009 – 13:18
Locatie: Midden-Portugal, Lissabon.
Bijna 30 graden, ’s middags in Lissabon, dus is het goed uitblazen op een van de terrasjes op Rua Garrett in Chiado. De obers van Benard gaan in elegant zwart-wit, het art-deco interieur van het café-restaurant is verrukkelijk romantisch en het eten is er goed. Iets verderop zit buurman A Brasileira, vooral fameus vanwege zijn beroemdste klant, de dichter Fernando Pessoa (1888-1935), die nog steeds in brons buiten aan een tafeltje op z’n koffie wacht.
Op tafel: quiche kaas/spek met salade en een biertje. Beetje vroeg in de dag ja, maar de fiets slaapt, nu is het even vakantie.
_______________________________________________________

41) woensdag 29 juli 2009 – 12:37
Locatie: Midden-Portugal, Óbidos (Estremadura).
Na een vermoeiende rit met veel tegenwind en heuvels eindelijk schaduw op het lommerrijke terrasje van Café Os Filipes aan de voet van het middeleeuwse Óbidos. Een kleurrijke plek, niet alleen vanwege de op voetstukken van Singer naaimachines gemonteerde tafels. Vrachtwagenchauffeurs wippen langs voor een stevige hap, drie postbodes in hun Correio uniformen spijbelen en drinken een biertje en de begrafenisondernemer parkeert zijn lijkwagen met kist en al voor het café en gaat lunchen. Nooit zal ik weten of het een lege kist was of niet, maar twee oudere Duitse toeristen zijn nicht amusiert, stappen in hun camper en rijden vol gas weg.
Op tafel: runderlapjes, salade, héél veel frietjes (goed voor de koolhydraten) en water. Ook wel trek in een postbodebiertje, maar moet nog veertig kilometer. _______________________________________________________

40) dinsdag 28 juli 2009 – 12:54
Locatie: Midden-Portugal, Pinhal de Leiria (Estremadura).
Even pauze tijdens een rit door de uitgestrekte bosgebieden van Pinhal de Leiria, tussen Figueira da Foz en Nazaré. De smalle weg slingert achter de duinen, soms is er een doorkijkje naar de Atlantische Oceaan. De Portugezen zijn gek op langs de weg picknicken, op de gekste plekken laden ze tafels, stoelen en barbeque uit de auto en slaan aan het eten. Erg netjes zijn ze niet, ook hier zie je overal hun afval.
Op tafel: brood, kaas, yoghurt en Lipton Ice tea. _______________________________________________________

39) zaterdag 25 juli 2009 – 14:36
Locatie: Noord-Portugal, Porto (Douro).
Klein restaurant in een zijstraat waar kinderen rondstoeien op de fiets en bewoners luidkeels het laatste nieuws uitwisselen. Wel degelijk een toeristenplek, menukaart in vier talen, maar heerlijk gegeten.
Op tafel: de allerlekkerste mosselen (mexilhão) die ik ooit at, en chouriço, een pittig varkensworstje, geserveerd in een bruine papieren zak. _______________________________________________________

38) vrijdag 24 juli 2009 – 13:28
Locatie: Noord-Portugal, Porto (Douro).
Een knus restaurantje in de Rua da Bainharia in Porto’s oude wijk Ribeira (die sinds 1996 op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat). Komen hier ooit toeristen? Geen menukaart, behalve een handgeschreven overzicht. Ik bestelde met behulp van m’n woordenboekje en wat bluf en iedereen had veel pret toen ik bij een andere gast op diens bord een stukje vlees aanwees. Pas toen het bonnetje uit de kassa rolde las ik wat ik had gegeten.
Op tafel: Févera de porco e ovo, varkenslapje (verstopt onder het spiegelei), rijst en (druipvette) aardappelschijfjes. € 6,30 inclusief een biertje van Portugese makelij, Super Bock. _______________________________________________________

37) vrijdag 24 juli 2009 – 11:01
Locatie: Noord-Portugal, Porto (Douro).
Geen eten dit keer, alleen koffie. In Café Ceuta, een verrukkelijk koffiehuis waar rust heerst. Al wat je hoort zijn de sloffende voetstappen van de oude kelner, het omslaan van een krant of gedempte conversatie. Een klein paradijsje in het prachtige Porto.
Op tafel: galão, koffie met melk. Wordt áltijd in een hoog glas geserveerd met een speciale, want lange, lepel. _______________________________________________________

36) dinsdag 21 juli 2009 – 12:20
Locatie: Spanje, Atlantische kust (Galicia).
Nog tien kilometer tot de Portugese grens. ’s Ochtend vertrokken uit Vigo, zoveel mogelijk de kustlijn volgend. Opeens proeft alles zilt, wat een verandering van zicht en smaak na bergen en hoogland. Ik zag de oceaan een maand geleden voor ’t laatst in Frankrijk, toen was ze glad en kalm. Nu hangen er regenwolken en knok ik tegenwind. Straks over de Rio Minhos, grensrivier tussen Spanje en Portugal.
Op tafel: brood zonder beleg, appel en drinkjoghurt met aardbeiensmaak. _______________________________________________________

35) donderdag 16 juli 2009 – 20:42
Locatie: Spanje, Santiago de Compostela (Galicia).
Quieres probar nuestres pintxos? staat bij Lizarran in de Calle das Orfas op een bord bij de deur. Of ik hun pintxos al geprobeerd heb. Na vanavond: ja. Een wonder van culinaire (en zakelijke) inventiviteit. Stukjes stokbrood met kaas, ham, kaas met noten, kaas met ham, oesterzwam, tortilla met worst… enfin, een vitrine vol lekkernijen. In elke snack een houten tandenstoker. Niet weggooien, als je klaar bent stokjes tellen en afrekenen. € 1,40 per prikker. In Nederland ondenkbaar, daar zouden ze ’s avonds de stiekum weggefrommelde tandenstokers achter de kachel vandaan moeten vissen. Hier niet, denk ik. Hoop ik. Het leven is soms zó overzichtelijk dat je je afvraagt waarom het niet overal zo is.
Op tafel: pintxos ham kaas oesterzwam tortilla worst en een glas Rioja de la casa.
_______________________________________________________

34) woensdag 15 juli 2009 – 21:16
Locatie: Spanje, Santiago de Compostela (Galicia).
Met op de kop af 1882 kilometer op de teller vandaag in Santiago de Compostela aangekomen. In de buurt van de beroemde kathedraal zijn veel visrestaurants. Hoewel, vis? Bakken met wriemelende krabben en kreeften en octopussen formaat voetbal. Waarom is het zo leeg? Misschien vanwege die zo-lelijk-dat-ze-mooi-zijn namaak Van Goghs aan de muur? De ober wijst op zijn horloge. Te vroeg? Het is ruim na negenen! Als ik een uur later afreken zijn de meeste andere tafels inderdaad bezet.
Op tafel: mosselen in het zuur met olijven als appetizer, Galicische bonensoep en gebakken zeebrasem met aardappeltjes. En een kostelijke Rioja.
_______________________________________________________

33) maandag 13 juli 2009 – 11:27
Locatie: Spanje, noordwestelijk van het dorpje Cabreiro (Galicia).
Op weg naar de Alto do Poyo (1335 m) op vijf kilometer afstand en nog 290 meter te klimmen. Op de achtergrond het dal van waaruit ik vanochtend gekomen ben. Dit wordt de laatste van een serie bergpassen, waarvan de Irago gisteren de hoogste was (1510 m).
Op tafel: brood met sardines in tomatensaus.
_______________________________________________________

32) dinsdag 7 juli 2009 – 19:34
Locatie: Spanje, Burgos (Castilla y Léon).
Burgos is de koudste grote stad van Spanje. Volgens de inwoners. Niet te controleren, maar er waait deze juli-avond wel een vervelend koude wind, dus niks terras. Naar binnen! Bij Garbo cafetería, waar een pilsje aan de bar een euro kost en aan tafel de helft meer, staat de televisie aan. Geen afscheid van Michael Jackson, op hetzelfde moment volop gaande, maar iets anders. Iets met heel veel geluid.
Op tafel: chuletas de cordero (lamskoteletjes), frites en salade. En een glas onbedaarlijk slechte witte huiswijn.
_______________________________________________________

31) vrijdag 3 juli 2009 – 20:59
Locatie: Spanje, Logroño (La Rioja).
Vanmiddag was het hier 41 graden. Uitgestorven, een gesloten stad. Nauwelijks wordt het koeler of de bevolking neemt bezit van de straat. Hier op de Plaza de Mercada wordt gegeten en gedronken en speelt een band. Op een banier staat dat de muziek is “por la integración obra social “La Caixe”. Mooi, dacht ik. Misschien wel integratie van een achtergestelde Baskische subgroep. Beter te vriend houden dan een nieuwe Eta op de stoep. Blijkt het een reclamestunt te zijn van een sociale verzekeringsbank.
Op tafel: pasta met paddestoelensaus en een biertje van de tap (caña), geen idee welk merk. Bier in Rioja? Vloeken in de kerk. Ja. Maar morgen weer in het zadel, in de hitte. Dus beter voorzichtig zijn.
_______________________________________________________

30) maandag 29 juni 2009 – 16:24
Locatie: Frankrijk, Oloron-Ste. Marie (Pyrénées Atlantique)
Het leukste restaurant in lange tijd: Les Instants Gourmands, waar de van oorsprong Portugese Mme Conception de scepter zwaait. Zelden een hartelijker en oprecht vriendelijke bediening gehad dan hier.
Op tafel: gegrilde zalm met saffraansaus de maison, gegratineerde aardappelen, witte en blauwe (!) bloemkool en bij gebrek aan Frans bier maar weer eens een Belg: Val-Dieu, een stevig abdijbier.
_______________________________________________________

29) vrijdag 26 juni 2009 – 10:52
Locatie: Frankrijk, in de buurt van Taller, een dorpje midden in het bosbouwgebied van Les Landes der Gascognes, waar niets anders te zien is dan eindeloze plantages denneboom. Of in dit geval: omgehakte dennebomen. Of omgewaaid, tijdens de verwoestende storm van 24 januari, die in de Atlantische kustprovincies z’n sporen heeft achtergelaten.
Op tafel: olijven, blikje tonijn en m’n laatste rantsoen brood.
_______________________________________________________

28) woensdag 24 juni 2009 – 18:59
Locatie: Frankrijk, Andernos-les-Bains (Gironde, aan het Bassin d’Arcachon).
Hier komen oesters vandaan. Misschien niet de allerlekkerste die Frankrijk te bieden heeft, volgens kenners komen die uit het Bassin de Thau in de Languedoc, en ook die uit Belon in de Bretagne staan hoog aangeschreven. Het zal allemaal wel, ik vond deze echt overheerlijk. Wonderlijk, dat iets met zo’n akelig voorkomen zo kostelijk smaakt.
Op tafel: oesters, natuurlijk. En een koele Bitburger.
_______________________________________________________

27) maandag 22 juni 2009 – 13:26
Locatie: Frankrijk, Royan (Charente Maritime, aan de monding van de Gironde)
Net vijftig makkelijke kilometers gereden door vrijwel plat akkerland met velden vol graan en zonnebloem. Na deze lunch met de veerboot naar Pointe de Grave en nog een flink stuk zuidwaarts langs de Atlantische kust.
Op tafel: oesters! (uit het zuiderlijker gelegen Bassin d’Arcachon) en Loburg, een lekkere blonde Belg.
_______________________________________________________

26)  donderdag 18 juni 2009 – 13:12
Locatie: Frankrijk, Poitiers (Poitou-Charente)
Zoekend naar het centrum van de stad opeens deze lieflijke oude watermolen middenin de Clain, de rivier die zich rond de oostzijde van de oude stad kromt. Zittend in de schaduw tijdens de lunch genoten van prachtige blauwe libellen die boven het water dartelden.
Op tafel: een blikje makreelfilet in mosterdsaus en droge biscuits. (En nee, het ligt niet aan je beeldscherm: die plastic kampeervork is echt paars.)
_______________________________________________________

25)  woensdag 17 juni 2009 – 19:53
Locatie: Frankrijk, Chatellerault (Touraine)
Na een rit van 92 km in wat aanvoelde als verblindende hitte een overnachtingsplek gevonden in een heerlijk ouderwets kraakhotel in deze fraaie stad ten noorden van Poitiers. Vlakbij een terras aan de straat. Dorst!
Op tafel: salade campagnard, Grimbergen van de tap, een liter water uit de kraan en als hoofdgerecht Pavé de Boeuf (klapstuk) met cantharellen en patatten. Het spreekwoord zegt immers: wie zwoegt zal vreten.
_______________________________________________________

24)  woensdag 17 juni 2009 – 13:07
Locatie: Frankrijk (Touraine)
Een picknickplaats aan een zijarm van de Vienne bij het gehucht Nouatre. Het is plm 30 graden, ruim vijftig km achter de kiezen met een paar keer stevig klimmen, hoogste tijd voor een lunchpauze.
Op tafel: brood en een blik linzen met worst op het meegenomen brandertje.
_______________________________________________________

23)  maandag 25 mei 2009 – 15:03
Locatie: Friesland, bij de ophaalbrug van Scharsterbrug (Skarsterbrêge), een 18e eeuws dorpje van 650 inwoners benoorden het Tjeukemeer. De naam is ontleend aan het woord scharren, een weidegebied waar de boeren collectief hun vee lieten grazen.
Op tafel (een eigenaardige metalen zitbank): brood met humus en nagelkaas.
_______________________________________________________

22)  donderdag 30 april 2009 – 14:19
Locatie: Friesland, bij de oude sluis (1850) over de Scheene bij Munnekeburen. Rottige Meente heet het hier, “slechte weidegrond’. Oud veengebied, al sinds de 13e eeuw bewoond. Nu een prachtig natuurgebied waar veel mensen geen weet van hebben.
Op tafel: brood, een bidon water en worteltjes. Niet vanwege de koningin, maar omdat het gezond is. En lekker. En omdat het moet van Mirjam.
_______________________________________________________

21)  zondag 26 april 2009 – 12:54
Locatie:Friesland, aan de oever van het Tjeukemeer.
Drie maanden geleden bonden we hier nog de schaatsen onder.
Op tafel: brood met kaas en sesampasta en een bidon water.
_______________________________________________________

20)  zondag 19 april 2009 – 13:29
Lokatie: Blokzijl, Overijssel.
Een terrasje aan de prachtige haven van een van de mooise stadjes van Nederland. De huizenrij rechts zie je ook in het openingsshot van Haanstra´s onderschatte flm Dokter Pulder Zaait Papavers.
Op tafel: brood met kroket, extra mosterd en een beker melk.
_______________________________________________________

19)  zondag 12 april 2009 – 18:34
Lokatie: thuis! Bantega, Friesland.
Een sublieme 1e paasdag. Daar valt verder niets aan toe te voegen
Barbecue: lamsvlees van eigen land en gepofte aardappel.
_______________________________________________________

18)  donderdag 2 april 2009 – 15:43
Om te vieren dat deze rubriek na een jaar stilte weer wordt hervat en dat het eindelijk een zonnige dag is, dit keer drinkzicht: thuis in Bantega met uitzicht op narcissen en onze dieren.
Een kostelijke Grüner Veltliner van het Oostenrijkse Weingut Stadt Krems.
_______________________________________________________

17)  zondag 30 maart 2008 – 14:58
Locatie: Singapore. Foodrepublic in Wisma Atria Shopping Mall, Orchard Street.
Vierde verdieping in een van die prachtig warenhuizen in het kloppend hart van kapitalistisch Singapore. Talloze kleine restaurantjes waar je aanwijst en laat opscheppen en dan ergens aanschuiven.
Op tafel: Soto ayam (spicy kippensoep).
_______________________________________________________

16)  donderdag 27 maart 2008 – 11:16
Locatie: Zuid-Maleisië / vlak buiten Johor Bahru.
Na een rit in verzengende hitte zowaar een McDonald’s langs de snelweg. Een stevige klap, zwetend uit de middaghitte opeens die koelkast binnen te stappen. De échte klap kwam natuurlijk toen ik daarna weer naar buiten moest, in het zadel.
Op tafel: frites en ijsgekoelde chocomelk.
_______________________________________________________

15)  vrijdag 21 maart 2008 – 19:59
Locatie: Zuidwest-Maleisië / Malakka.
’s Avonds is de straat gesloten voor verkeer en rukken de terrasjes op tot midden op het asfalt.
Op tafel: springrolls en groenten tempura.
_______________________________________________________

14)  dinsdag 18 maart 2008 – 11:14
Locatie: Zuidwest-Maleisië / Tanjong Sepat.
De vriendelijke man links, vrachtwagen- chauffeur, wilde per se mijn eten betalen. Ik beloofde hem in ruil daarvoor een afdruk van deze foto te sturen. Naast hem de eigenaresse van het eethuisje. Of zij ook een afdrukje kon krijgen. Tuurlijk meid.
Op tafel: witte rijst, diverse groenten, vis.
_______________________________________________________

13)  woensdag 5 maart 2008 – 19:51
West-Maleisië  / Georgetown, Penang.
Zo’n avondvoedselmarkt zoals je alleen in Azië vindt.
Op tafel: mutton byriani met Tiger bier.
_______________________________________________________

12)  dinsdag 4 maart 2008 – 16:23
West-Maleisië  / Georgetown, Penang.
Een Indiaas eethuis, zelf uitzoeken en opscheppen. Het ene moment is het er doodstil, even later stroomt het publiek binnen en gonst het van de bedrijvigheid.
Op tafel: tandoori chicken, groenten, rijst en ijskoffie.
_______________________________________________________

11)  vrijdag 29 februari 2008 – 09:57
Noordwestelijk Maleisië  / Sungai Limau.
Op tafel: hompen kip in kerriesaus met rijst en gifgroene appelsap. M’n eten gedeeld met een poes die later haar klauwen in m’n voet zal slaan. De man in het witte overhemd staat op het punt bij me aan te schuiven, waarna hij een vurig betoog afsteekt over, neem ik aan, de naderende verkiezingen.
_______________________________________________________

10)  donderdag 28 februari 2008 – 12:27
Noordwestelijk Maleisië / de haven van Kuala Perlis, in stromende regen.
Zojuist in Maleisië aangekomen met een vissersbootje vanuit Thailand, voor het eerst deze reis m’n poncho nodig gehad. En niet voor het laatst…
Op tafel: koude gebakken vis, rijst en stukjes groenten.
_______________________________________________________

9)  woensdag 27 februari 2008 – 15:53
Zuid-Thailand / Satun, de grens met Maleisië.
Op tafel: Thom Kha Kai (zoetzure soep met citroengras, kokosmelk en kip) en rijst.
________________________________________________________

8)  dinsdag 26 februari 2008 – 19:47
Zuid-Thailand / Pak Bara
Een vrijwel verlaten havenstadje. De eigenaar van het eethuis is moslim, heet Hassan en mag geen alcohol verkopen. Mijn biertje haalt hij in het winkeltje van de buurvrouw.
Op tafel: rijst, onherkenbare groente en taaie stukjes roerbak rundvlees.
_______________________________________________________

7)  dinsdag 19 februari 2008 – 18:35
Zuid-Thailand / Khao Lak
Mijn laatste avond hier, na vier dagen op adem komen. De voorgaande dagen eindigden steevast met een glorieuze zonsondergang, maar deze laatste avond was het een matige vertoning.
Op tafel: vegetarische loempia’s en Singha bier.
_______________________________________________________

6)  zaterdag 16 februari 2008 – 08:57
Zuid-Thailand / Khao Lak. Het gevoel in het paradijs te zijn beland. Mijn kamer kijkt uit op zee – hier woedde drie jaar geleden de razernij van de tsunami, alles van het familiebedrijfje werd vernietigd. Nu hebben ze hun resort weer opgebouwd. Dappere, dappere mensen.
Op tafel: toast, spiegeleieren met gebakken spek, verse orange juice en koffie.
_________________________________________________________

5)  vrijdag 15 februari 2008 – 10:49
Zuid-Thailand / Takua Pa
Op tafel: alweer chicken fried rice… en deze keer nog slecht ook. Het meeste laten staan, toch ’n beetje last van gehad.
_______________________________________________________

4)  donderdag 14 februari 2008 – 11:09
Zuid-Thailand / ergens langs Highway #4. Een vrouw die in haar eentje de zak bestiert, een groot wegrestaurant onder rieten overkapping.
Op tafel: geroerbakte rijst met kip, chili en basilicum. Kon nauwelijks de helft op, maar dit keer geen hond te bekennen om in de overvloed te laten delen.
_______________________________________________________

3)  woensdag 6 februari 2008 – 12:41
Midden-Thailand / zittend op de zeewering van Cha-Am
Kip en papaya salade, gekocht bij een echtpaar dat een mobiel restaurantje runt vanuit de zijspan van een motorfiets. Gaf de helft van het knokige stuk vlees aan een allervriendelijkste hond die stilletjes op afstand lag te wachten en daarna tevreden lag te knabbelen.
_______________________________________________________

2)  vrijdag 1 februari 2008 – 19:40
Thailand / Bangkok, Khao San, die rare wijk vol herrie en rare winkels met tatouage en scharrelaars waar iedereen heengaat maar je vraagt je af waarom want als Thailand ergens níet is, dan is het hier.
Op tafel: pizza mozarella/ zwarte olijven en Tiger bier.
_______________________________________________________

1)  donderdag 31 januari 2008 – 11:01
Noord-Thailand / Ang Thong.
Een straatrestaurant aan de rand van de stad. De vrouw speelt met haar honden, een nieuwsgierig meisje draait om haar heen, wekt de indruk nog niet veel farang gezien te hebben.
Op tafel: gebakken rijst met kip en een fles cola.
_____________________________________________________