117. And So We Proudly Present

Het begon vorig jaar met een e-mail uit Argentinië. Daar had iemand van een galerie uit Buenos Aires werk van Mirjam gezien. Op het internet, of in een tijdschrift, we weten het niet. De Argentijnen vonden het mooi, waren gaan spitten en toen ze Mirjams website hadden gevonden wisten ze het zeker: ja, die moeten we hebben. En zo rolden hier de eerste e-mails binnen. Aanvankelijk was het Honorable señora, maar al gauw werd het Dear Mirjam. Of ze wilde komen exposeren in Buenos Aires, drie weken lang, all expenses paid, en aan het eind van de expositie zouden de foto’s bij opbod worden verkocht en de opbrengst verdeeld tussen een project voor kansarme jongeren in Buenos Aires en onze Stichting Duniya.

Te mooi om waar te zijn, dachten we eerst. Dit kan niet, hier wordt ons een geweldig oor aangenaaid. Waarom zou een Argentijnse galerie geïnteresseerd zijn in het werk van een Nederlandse fotografe? Nee, iemand neemt ons in de maling. Maar niets van dat al. Het bleek allemaal te kloppen en naarmate de tijd verstreek werd het steeds serieuzer. Want toen we eenmaal begrepen wat voor galerie het was waar ze was uitgenodigd… Niet dat je jezelf moet meten aan anderen, uiteindelijk ben je je eigen maatstaf, maar toen we lazen dat Steve McCurry hier recentelijk had geëxposeerd en daarvoor een overzicht van het werk van Henri Cartier-Bresson, oei… als je in dat illustere rijtje wordt opgenomen wordt het allemaal nóg bijzonderder.

Maar we bleven wantrouwig. Het was te mooi om waar te zijn, die ballon zou knappen. Een tijdlang leek het daar ook op. De maanden verstreken, en aan de andere kant van de oceaan kwam het maar niet van de grond. Er moesten voldoende sponsoren gevonden worden, dat leek niet goed te lukken en zolang het zo onzeker was liet Mirjam het maar zo’n beetje op z’n beloop, denkend dat het sprookje op een gegeven moment als een nachtkaars zou uitgaan. Maar opeens kwam er beweging in. In maart kregen we enthousiaste mails dat de vliegtickets geregeld waren, een chique hotel in hartje Buenos Aires was geboekt, Mirjam kreeg te horen hoeveel werkstukken ze mocht hangen en in welke formaten en of ze de digitale bestanden uiterlijk medio mei wilde aanleveren… ja, en toen moest ze aan de bak. Wekenlang spitte ze door haar archief om uit duizenden foto’s een selectie te maken. Een heel gepuzzel, het zoeken naar evenwicht, welke beelden wel en welke niet, dag en nacht was ze ermee bezig. Soms, aan tafel of tijdens een boswandeling, kon ze opeens uit haar geheugen foto’s opdiepen die ze nog niet had laten meewegen. Dan probeerde ze me uit te legen welk beeld ze bedoelde, en waar hij gemaakt was: je weet wel, toen in Vietnam, die keer in dorpje X bij die familie waar toen opeens de buurman opdook die boos was omdat hun waterbuffel was losgebroken en bij hem door het rijstveld was gestiefeld…

Uiteindelijk stelde ze een fraaie expositie samen met beeld uit India, Vietnam en Friesland. Toen de curatrice van Centro Cultural Borges de foto’s onder ogen kreeg kwam er onverwijld een enthousiaste e-mail terug: prachtig, fantastisch, magnífico. Maar nu moest er nog een affiche ontworpen worden, schreef ze, welke foto moest daar op? En wat voor tekst wilde el fotógrafo holandés famoso op het affiche? Dan zou ze het met sponsoren en organisatoren gaan bespreken. Mirjam zag de bui al hangen, dat ging weken duren. Nog diezelfde avond timmerde ze een wervend plakkaat in elkaar dat de volgende ochtend op het bureau van de curatrice lag. Daar stonden ze paf, opnieuw lovende mails, fantastisch, dankjewel, en als je straks aankomt hangen ze overal in de stad.

En zo is ’t gekomen, zongen ze vroeger bij Farce Majeur. Alles is klaar, Buenos Aires wacht op señora Mirjam Letsch. Ofschoon die de laatste dagen hevige last heeft van koudwatervrees. Al die aandacht, de pers, de hoge verwachtingen. Ik wou dat ik m’n been brak, zei ze laatst. Hoef ik niet te gaan, kan ik lekker thuis blijven, wat zal ik de Nederlandse zomer inruilen voor de Argentijnse winter en dan al die drukte, die interviews, mij niet gezien. Maar ze weet wel beter. Bovendien heeft het lang en breed in de pers gestaan, en straks ook in diverse fotovakbladen, Nederlandse fotograaf naar Argentinië, dan kan je toch niet meer terug?

En ik, el marido? Die gaat mee, wat dacht je. Mooi, zoals de tijd voortgaat en we stap voor stap onze eigen geschiedenis schrijven. Zoals Mirjam vroeger met mij meeging als ik voor de VPRO op pad ging naar bestemmingen in Europa of Azië, zo ga ik nu met haar mee. En all expenses paid, natuurlijk. Te beginnen met een comfortabele vlucht met KL0707 aanstaande woensdagochtend. Business class natuurlijk. Would you like some champaigne? Ja, graag.