Las zojuist op internet een mooi verhaal over een familie Finch in het Wisconsin van voor de Amerikaanse burgeroorlog, dus eerste helft van de 19e eeuw. Veedieven waren het. Ze huisden op een onvindbare plek ergens in een moerasgebied, van waaruit ze dertig jaar lang, van 1832 tot 1865, de buurt terroriseerden. Paarden, runderen, niets was veilig voor ze. Dertig lange jaren was iedereen doodsbenauwd voor de ‘Fighting Finches’.
Hoe ik er op kwam? Omdat ik met google met de zoektermen vechtende vinken antwoord probeerde te vinden op de vraag waarom vinkenmannetjes het altijd met elkaar aan de stok hebben, terwijl andere soorten heel wat minder strijdlustig zijn. Het krioelt in onze tuin van de vogels. Puttertjes, mussen, kwikstaarten, grauwe vliegenvanger, spreeuwen, mezen, teveel om op te noemen. En er wordt heel wat gekibbeld. Maar echt vechten? Nee. Hoewel, twee jaar geleden schreef ik al eens over vechtende merels (zie #42, Rare Vogels). Twee uit de kluiten gewassen mannetjes die elkaar wekenlang het leven zuur maakten. Een schitterend vogelballet, maar hoe konden ze nog tijd vrij maken voor andere zaken? Voedsel zoeken en vrouw en kinderen verzorgen? Een raadsel. Enfin, nu dus op zoek naar vechtende vinken, en toen ik eenmaal bezig was ook meteen maar in het Engels, waardoor ik terecht kwam bij de cattle rustling and horse thieving Finches. Wil je iets weten over vogels, zit je pardoes in de Amerikaanse burgeroorlog.
Ik heb het antwoord niet gevonden, op die vinkenvraag. Maar het blijft een rare zaak waarom uitgerekend deze soort zoveel kostbare tijd verspilt aan territoriaal gesputter.
Hoe gaat het in z’n werk? Aanvankelijk is er niets aan de hand, zitten ze dicht bij elkaar in dezelfde boom. De zon schijnt, wind ritselt door de bladeren, de wereld ruikt naar gemaaid gras en alles lijkt pais en vree.
Maar dan, opeens, zonder aanwijsbare reden, vliegen de heren elkaar naar de strot. Op topsnelheid buitelen ze, de nagels in elkaars lijf geslagen, over de grond. Soms veren ze op en schieten als projectielen de lucht in, waarna ze van grote hoogte met een klap terug op de grond vallen en bijtend over elkaar heen rollen als kwajongens op het schoolplein. Dit gaat nu al een paar dagen zo, en net als met die merels destijds vraag ik me af hoe ze tijd vinden voor iets anders. Creatieve dingen. Een nest bouwen en een wijf zoeken.
Misschien komt het er ooit van. Maar voorlopig hebben ze het nog te druk met elkaar, de Fighting Finches…
(klik op de foto’s voor een vergroting)
HANS DE CLERCQ 
Inderdaad, het zijn twee vechtende mannetjes die nu, in de broedtijd, hun territorium verdedigen en vechten om de vrouwtjes. Maar waarom ze vaker vechten dan andere vogels? Geen idee. Mooie foto’s trouwens.
eccht prachtig… die foto’s!!! Wat heerlijk dat iemand, jij in dit geval, dat ziet en vastlegt…. Vanavond waren eindelijk (!) de zwaluwen weer bij ons in de stal; ik kan niet echt zien wie mannetje is en vrouwtje, maar aan hun spel te zien waren het mannetje en vrouwtje: één maakte de knapste capriolen en de ander was zo onder de indruk met “oh’s en ah’s ” …. waar heb ik dat meer gezien….??? 🙂